Zaterdag voeren we de Weddell
sea in, het oosten van het Antarctica schiereiland, een veel minder bezocht
gebied. Het is een gebied dat bekend staat om z’n hoeveelheid tafel-ijsbergen
van enorme omvang. De grootste van de laatste jaren was een stuk dat groter was
dan het eiland Jamaica.
Om vijf uur ‘s ochtends
maakte expeditieleider Hadleigh enkele vrijwilligers wakker voor even
zonsopgang zodiac cruise. Isabelle en kids draaiden zich nog eens lekker om,
maar uiteraard wilde ik dit niet missen. Het was volkomen windstil en zeer
licht bewolkt, dus de zonsopgang vanuit zee was prachtig. We vaarden nog wat rond
bij het eiland Vega en bezochten ook enkele ijsschotsen. In tegenstelling tot
de gletsjer gevormde ijsbergen, kunnen de zeeijs gevormde schotsen soms wel met
de grootste voorzichtigheid worden bezocht. Dus klommen we op een zeeschots.
Het is enigszins vergelijkbaar met de Noordpool; laat je schaatsen thuis, want
een zeeschots is net een ruig maanlandschap. Ondertussen hadden we een korte
glimp op wederom weer een nieuw dier; een Minky walvis. Relatief (tot
bultrugjes) klein, snel en schuw. Dus we zagen hem een paar keer wegduiken
voordat het fototoestel in stelling was gebracht.
Helaas voelde Isabelle zich
deze ochtend niet zo goed (hoofdpijn, wellicht een beetje zeeziek). De excursie
die na het ontbijt gepland was, de beklimming van een plaatselijke berg (hoorn)
op Devil Island was ook niets voor Aimée, dus gingen alleen de jongens op pad.
Devil Island is zo genoemd vanwege de twee donkere bergen aan weerskanten,
zodat het twee hoornen lijken. Vreemd genoeg is Devil Island nauwelijk
besneeuwd. Wel is het donkere strand bezaaid met kleine ijsbergen, waardoor
een ijssculptuurtuin is onstaan. Kevin
vond het fascinerend en wilde met alle vreemd gevormde ijsbergen op de foto;
hij was nog nooit eerder zo’n super fotomodel. Wederom leek het alsof de beste
kunstenaars op de natuurlijke kunstwerken los waren gelaten.
We vingen op het strand ook
het belangrijkste diertje uit de Antarcticsche voedselketen; krill, oftewel een
klein garnaaltje. Het hoofdvoedsel voor pinguins, de meeste zeehonden en
walvissen.
Daarna begonnen we aan onze
klim, die behoorlijk pittig was. Maar het uiteindelijke uitzicht over zee, de
ijsbergen, het eiland, de boot en Antarctica was adembenemend. Kevin was
terecht heel trots dat hij de top bereikte, want zoals hij terecht zei, hij is
waarschijnlijk de jongste beklimmer van de hoorn van Devil Island ooit. Het
werd gevierd met enkele fantastische foto’s.
Terug aan boord hadden we net
onze waterdichte expeditiekleiding uit, toen de mededeling kwam “allemaal de
boten in, want we hebben weer orka’s waargenomen”. En inderdaad; we kregen een
unieke tweede kans deze reis om de Apex preditor, de top van de voedselketen te
bekijken.
Aimee had zich prima bezig
gehouden aan boord, want dit keer had ze het bar- en restaurantpersoneel
opgezocht. En dus kwamen we haar even later tegen in het restaurant, met
koksmuts op, terwijl ze het personeel met een enorme glimlach assisteerde.
De middag was rustig, want we
hadden een heel stuk te varen naar Elephant Island, onze laatste stop voordat
we de beruchte Drake passage gaan oversteken richting de Falklands. Isabelle
knapte tegen de avond weer op. Gelukkig, want we hadden een Antarctisch
feestje. Iets waar de kinderen enorm naar uitgegeken hadden; Aimée omdat ze nu eenmaal
van feestjes houdt, Kevin omdat hij mocht knutselen aan onze vermommingen.
Aimée ging namelijk als penguin, Isabelle als ijsberg en Kevin en ik als Elephant
Seals. Hoewel Kevin vond dat hij niet op ze leek, want hij was niet lui en vet…
Het feestje was een groot succes,
voor jong en oud. Leuk om onze kids enthousiast op de dansvloer te zien! Aimée
moesten we na een klein uurtje wel naar bed brengen, Kevin ging pas tegen
twaalven, toen we het licht in de bar uitdeden… Dat belooft wat voor later;
twee nieuwe party animals in wording.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten