Herten in het bos

Blijkbaar zijn de herten in de bossen bij ons, nu het lente is, ook actiever. Want ik zie bijna wekelijks  herten tijdens mijn rennen. Of als ik met Kevin en Epic ga wandelen. Uiteraard zijn de late namiddag en vroege avondtripjes het beste. Het zijn prachtige beesten, vooral de mannetjes met hun indrukwekkende geweien. Soms laten ze je best dichtbij komen. Vorige week zaterdag sloop ik weer naar een paar toe, maar toen er van de andere kant ook twee mensen aankwamen, was het snel gebeurd; ze stoven met hoge snelheid weg, dieper het bos in. Zondag kreeg ik een nieuwe kans, en nam ik met mijn telefoon nog een paar mooie foto’s.

Camberley bake-off nu ook met cup-cake-cup

Aimeé houdt ervan om in het weekend “te bakken”. Een tijdje geleden ben ik begonnen om haar daarmee te helpen, omdat het een leuke activiteit samen is, maar ook omdat ik het een beetje zielig vind dat ze (dankzij mijn genen) geen “gewone” cakejes, broodjes, etc kan eten. Wellicht als je diep in mij kijkt voel ik me wel een beetje schuldig; tenslotte ben ik het die de “glutenallergie” in mijn DNA aan haar heb doorgegeven...

Dus is het nu een redelijke traditie dat op zaterdag de potten en pannen, de eieren en het meel op het aanrecht worden gezet. Een van onze populaire hapjes zijn yuka-kaas-broodjes. Gemaakt van yuka meel. En kaas, veel kaas. Het Zuid-Amerikaanse idee van een rond broodje wil helaas nog niet zo lukken, vaak eindigen we meer met een soort pannekoek, maar de smaak is goed.

Vorige week zaterdag wilde Aimée zelfs twee keer bakken. Ze is namelijk ook gek op cup-cakes, maar helaas hebben we die hier nog niet glutenvrijgevonden. Daarom maakten we in een half uurtje zelf de lekkerste glutenvrije cup-cakes. Wel raar; die met chocolate chips hadden elke keer dat ik even niet keek een paar chocolate chips minder...

Lente in Engeland

Wow, wat een fantastiche lenteweek hebben we achter de rug. Volop zon. We houden ervan (net zoals alle Engelsen), om te klagen over de regen. Maar eerlijk gezegd hebben we best veel goede zonnige perioden hier in het zuiden van Engeland. We konden al weer de (kale) tuin in. Jassen waren even overbodig.

Het gewone leven is ook weer begonnen. De kinderen zijn eindelijk weer naar school na een hele lange paasvakantie. In combinatie met Antarctica hebben ze weinig school gezien de laatste weken. En onze student? Isabelle is al weer een tijdje thuis, want de colleges zijn afgelopen. Binnenkort heeft ze haar examens. Dus zit ze nu boeken in haar hoofd te stampen, regelematig heerlijk in de tuin onder een lekker lentezonnetje.

Kale tuin, kale hond

Tijdens mijn reis naar China vonden er thuis twee veranderingen plaats; de grote bomen in onze tuin werden eens flink gekortwiekt. Dit was meer dan nodig. Er waren bovendien veel dode takken in de bomen, die een gevaar konden opleveren bij een storm. Ook hadden we een dode boom in onze tuin staan. Het resultaat; de tuin is weer in model, maar wel een beetje kaal.

We hadden een vergelijkbaar probleem met hond Epic. Zijn vacht was lang geworden, en bij het spelen en rennen in de honden-opvang tijdens onze vakantie was het één grote lopende klittebol geworden. Ook Epic werd goed onder handen genomen. Het was even schrikken, want zonder vacht is het een mager scharminkel. Maar hij zelf vindt het een opluchting; we hebben een kale, maar nog blijere hond dan normaal.

Naar de grootste toerismemarkt; China

Bijna jaarlijks bezoek in ons team en onze belangrijkste klanten in China, en dat is vrij logisch; China was afgelopen jaar voor het eerst de allergrootste "outbound" toerismemarkt ter wereld, of met andere woorden; had de meeste naar het buienland reizende toeristen. En nog steeds is het ook één van de snelst groeiende markten ter wereld. Bovendien houden Chinezen van zogenaamde “bucket list” reizen; bijzondere kijk- en doe-bestemmingen. Je zal ze niet lang in een lichtbedje op een strand zien liggen.

Dit keer bezocht ik alleen Beijing. Van dinsdag tot en met donderdag stonden we daar op een toerismebeurs, terwijl we ’s avonds uitgebreid en heerlijke dinneetjes hadden met klanten. Ook gaf ik woensdagmiddag een druk bezochte  persconferentie over de groei die we zien in de markt, en mochten we nog even zwaaien voor de chineese televisie. Vrijdagochtend maakten we met het hele lokale team een uitstapje naar de Chineese muur en een Ming tombe (ook wel een paleis onder de aarde genoemd), voordat we de week afsloten met enkele laatste interne presentaties, trainingen en discussies. Daarna hadden we nog een keer een uitgebreid diner; dit keer een afscheidsdinner met ons team. Eten hoort hier bij zaken doen, en zo maakten we kennis met de verschillende keukens die China rijk is; Maandag lokaal peking, Dinsdag zuid Chinees, Woensdag West-Chinees, uit hun moslim provincie. Een kruising tussen arabisch en chinees eten. Donderdag de beroemde peking-eend en vrijdag lekker pittig met Szechuan.

Op bezoek bij de 'Saints'

Toen vriend Jeroen ons afgelopen december bezocht met gezin http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2015/12/bezoek-met-pubs-en-potter.html, ontstond het idee om met een groep vrienden een premier league voetbalwedstrijdbij te wonen. Vlug werden de opties afgestreept; de Londonse top clubs (Chelsea, Arsenal, Tottenham) kan je eigenlijk wel vergeten, tenzij je bereid bent om veel geld uit te geven voor kaartjes op de zwarte markt. Ik kwam er achter, dat het reletief makkelijk is om aan kaarten van FC Southampton te komen, tenzij ze tegen de Londense topper spelen, of Manchester City, United of Liverpool. En Southampton is vanaf ons huis slechts een uurtje rijden naar het zuiden. En Ronald Koeman is er trainer, plus spelen er ook de ex-Feyenoorders Pelle en Clasie. Genoeg redenen om te gaan.

Dit weekend was het zover; ik had kaartjes gekocht voor Southampton tegen Newcastle. Een “Nederlandse derby”, want behalve de genoemde ex-Feyenoorders spelen ook Stekelenburg, Virgil van Dijk en Cuco Martina bij Southampton, terwijl bij Newcastle Krul, Janmaat, Wijnaldum, Vurnon Anita en Siem de Jong onder contract staan.

Aangekomen bij het St. Mary stadion, bleek dit een stukje kleiner te zijn dan de Kuip of het indrukwekkende Rugby stadion Twickenham dat we in oktober bezochten.  St. Mary biedt plaats aan 32,000 supporters. Binnen was ik verrast hoe open alles is; de tribunes liggen direct aan het veld, met een laag hekje ertussen. De sfeer was knus, onspannen en relaxed. We konden het stadion gewoon doorlopen, en konden beneden aan het veld de warming-up van dichtbij meemaken. Zo zagen we Pelle, Clasie en Van Dijk even dichtbij. De warming-up werd geleid door Ronald’s broer Erwin, en toen we hem na de warming-up riepen, kwam hij naar ons toe en ging graag met ons op de foto. Erg aardig van hem, want zijn broer was duidelijk gespannen, helemaal op de wedstrijd gericht. Maarten Stekelenburg riepen we ook, want die zat drie stoeltjes van ons vandaan op de reservebank. Maar Maarten was blijkbaar een beetje gepikeerd dat hij reserve stond…

Toen de wedstrijd begon, zat de sfeer er meteen helemaal in. Het is opvallend hoeveel er gezongen wordt in de Engelse stadions. De supporters van beide teams zingen elkaar ook toe, niet altijd met de meeste subtiele woorden. Agressief is het niet, men heeft zelfs de nodige humor. Newcastle kwam in de eerste helft helemaal niet aan de bak, dus toen ze in de tweede helft een halve kans kregen met een schotje op doel, zongen de Newcastle supporters uit volle borst “We had a shot!”. Waarop de Southampton supporters terugzongen, “They had a shot, and f….. it up” en “They had a shot, and can go home”.

Het spel was van een hoog niveau, met name van het dominerende Southampton. Al na drie minuten stond het 1-0, en voor rust had Pelle  de 2-0 erin liggen. Na rust vergrootte Southampton de voorsprong naar 3-0, voordat Newcastle toch iets terug deed; 3-1. Pelle was nuttig met een doelpunt en assist,en ook Clasie speelde controlerend. Van Dijk was heer en meester in de verdediging. Bij Newcastle kwam “spelmaker” Wijnaldum totaal niet in de wedstrijd, had Janmaat een slippertje waar de 2-0 uit viel (en waarbij hij geblesseerd raakte), maar speelde Anita wel redelijk op de linkervleugel. De Jong viel goed in, terwijl keeper Krul helaas gebleseerd was.

FC Southampton  was een superleuke ervaring, met ook nog eens goed en  vermakelijk voetbal, in een gezellig, knus stadion!

Bijna natte voeten

In een eerder blog had ik reeds geschreven, dat ons huis gelukkig hoger is gelegen, op een grote heuvel, zodat het risico van de regelmatig in Engeland voorkomende overstromingen beperkt is. Afgelopen dinsdag kwam het toch even dichtbij. Niet vanwege aanhoudende regen, maar door een gesprongen waterleiding. Dit zette een gedeelte van het wijkje blank; onze buurt bleef natte voeten bespaart omdat de snelweg M3 ertussen lag. Het water werd afgevoerd via de snelweg, die daardoor afgesloten werd. Grote chaos op de wegen in de regio dus. Foto’s op http://www.getsurrey.co.uk/news/surrey-news/camberley-flooding-result-water-main-11141846. Het enige probleem dat wij hadden, was een paar uur geen waterdruk. 

Idols; ook in Camberley

We zullen er ons niet voor schamen;  in 2005-2007 keken wij trouw Idols. Het was een leuk stukje vermaak voor op de bank zittende (en liggende) uitgetelde ouders van nachtbrakende babies. In 2008 hield het op; andere talentenprogramma’s zoals X-factor en Holland Got Talent namen het stokje over, toen zijn we afgehaakt.  Het werd er namelijk niet beter op.

Nu, in 2016, is Idols terug en zijn de kleine nachtbrakende babies groot geworden. Dus dacht ik; laten we eens een stukje Nederlandse televisie kijken, met dank aan het internet. En wat blijkt; de kids zijn gek op onze Nederlandse Idols! Dus is het bank zitten (of liggen) met Idols op de TV weer helemaal terug. Wij kijken weer Idols, dit keer met kroost. We zullen zien wie onze favoriet gaat worden.

B-day voor Epic

Helaas voor ons lieve hond Epic was vrijdag voor hem B-day. De dag dat hj van een mannentjeshond een “je weet wel” hond werd. De dag dat de balletjes in de pasta een wat vreemde bijsmaak hadden.

Grapjes terzijde, ik schrok toen ik vrijdagavond onze Epic lag. Hij lag op de bank, met een toeter op z’n kop, zodat hij niet bij de hechtingen kon, helemaal uitgeteld. Maar wel met een kwispellend staartje van blijdschap toen hij me zag. Het was het enige deel van zijn lichaam dat hij kon bewegen. Arme hond! Onze vriend werd extra geknuffeld en verwend, hoewel hij eigenlijk helemaal niets wilde. Totdat ik met kleine stukjes knakworst aan kwam zetten!

Raar maar waar. Mobiele telefoonbereik

Jawel, we hebben weer een “raar maar waar” gevonden! Na de bruine-groene bak http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2015/12/raar-maar-waar-de-bruine-groene-bak.html, het Engelse belastingjaar http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/01/raar-maar-waar-het-engelse-belastingjaar.html,  gaan we het nu hebben over mobiele telefonie. Want tot mijn grote frustratie is Engeland maar matig gedekt voor mobiele telefoonbereik. Uiteraard: dit is geen issue als je alleen in London bent. Maar ga je even buiten de stad, dan heb je regelmatig dat je bereik gewoon helemaal wegvalt. En dan heb ik het niet over uithoeken van Wales and Cornwall, nee ik heb het over de country side tussen stadjes in Surrey, op geen 50 mijl van de grote hoofdstad. En sinds kort heeft Isabelle haar mobiel er thuis ook al geen zin in; nul ontvangst. Ga je met de trein, dan kan je een normaal telefoongesprek helemaal vergeten, want de vele tunneltjes kappen je gesprekken voortdurend af. En dat in 2016. Raar maar waar.

Paasspeurtocht in de molen

Nadat we Karin en Berry op het vliegveld hadden afgezet, gingen Aimée en ik afgelopen maandag naar een paasspeurtocht. De National Trust, waar we lid van zijn, had in de meeste historische huizen een puzzeltocht uitgezet voor kinderen, waarmee ze een chololade-paashaas konden verdienen. Onze bestemming was de kleine watermolen Shalford Mill, in een dorpje net voor Guildford http://www.nationaltrust.org.uk/shalford-mill. We kregen een rondleiding in deze prachtige oude watermolen. Wat me zowel in Shere als hier opviel, zijn de kleine schilderachtige beekjes die Surrey heeft. Er is niet veel water, maar wat er is is bijzonder pittoresk. En daar past ook een oude houten molen bij. Hoewel Aimée wellicht minder oog had voor de molen en de omgeving, maar meer voor het oplossen van haar speurtocht. Wat ze met succes deed; en chocola maakt ons meisje altijd blij.

Een “glorious walk”

Door collega’s is mij de volgende site aangeraden voor mooie wandelingen in het zuiden van Engeland; http://www.fancyfreewalks.org/SurreyRegions.html. Eén van de wandelingen, vanaf het dorpje Shere naar het gehuchtje Little London en weer terug, staat omschreven als een “glorious walk”; oftwel een glorieus mooie wandeling http://www.fancyfreewalks.org/Surrey/Shere-LittleLondon.pdf.

Het dorpje Shere is in ieder geval een leuk vertrekpunt met schattige oude huisjes. Met een oud kerkje uit de 12^e eeuw en een smal stromend beekje door het dorp. Het beekje is ondiep, wat de kinderen uitnodigde om deze met hun laarsjes te verkennen. Wellicht moeten we hier in de zomer nog eens terugkeren voor een spetterparty. Vanuit het dorpje liepen we de natuur in naast het landgoed Albury Park. Dit is nog in prive-eigendom. De eerste kerk die je tegenkomt op het landgoed, de Catholic Apostolic Church is niet toegankelijk, want deze wordt nog steeds ongebruikt in goede staat gehouden voor de tweede komst van Jezus. De tweede kerk op het landgoed, de 12^e eeuwse St. Peter en St. Paul kerk, is niet meer in gebruik, valt onder de monumentenzorg, en kan daardoor wel bezocht worden.

Na zoveel kerken is het weer tijd voor een pub; deze kwam na een stijle klim door het bos in het gehuchtje Little London; de William IV http://www.williamivalbury.com/. Daar aten we frietjes en een snackje (de worstjes zijn een aanrader) en dronken we een biertje. Zelfs ik, want er was glutenvrij bier.

Na het bezoekje aan de pub moesten we de heuvel weer omlaag naar het pittoreske Shere. Inderdaad een “glorious” walk!