Hoogtepunt van de vakantie

Op onze laatste dag van de vakantie, zondag, beleefden we letterlijk het hoogtepunt door het hoogste gebouw van de wereld te bezoeken. Maar eerst reden we de dag ervoor naar een hotel in Sharjah, dichtbij het vliegveld van Dubai. We hadden twee dagen het Hilton geboekt op punten, en de ligging dichtbij het vliegveld maakte de terugreis iets makkelijker, aangezien we zondagnacht om twee uur ‘s nachts naar Nederland vertrokken.

Sharjah is weer een apart staatje binnen de UAE, en zoals we leerden één van de meeste streng Islamitische. In Sharjah zal je geen acoholische dranken vinden; zelfs de bar in het hotel is “drooggelegd”. Uiteraard heb je er wel veel moskeeen ter compensatie!

Zondagochtend maakte ik een wandeling in de stad, waar veel mensen wonen die in Dubai werken. Ik maakte een ommetje langs Khalid Lake, en kwam zo in het aardige Al Majaz Park aan het water, en de mooie Al Noor moskee aan de overkant van ons hotel. Een moskee die ik ook in kon voor een bezoekje.

Zondagmiddag gingen we per taxi naar Dubai. We liepen door de enorme en imposante Dubai Mall naar de Burj Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld. Uiteraard bezochten we het observatieplatform op de 124e verdieping. Dat soort attracties zijn niet goedkoop, maar we kochten online een speciale promotie inclusief lunch in de stijlvolle “Burj club” aan de voet van de toren. Hier hadden we een heerlijke lunch op het buitenterras, met geweldig uitzicht op het imposante gebouw, onder het genot van een trendy lounge house muziekje. Een geweldige plek om de vakantie af te sluiten.

Bergen, bronnen, woestijnforten en duiken

Omdat ik niet meer een hele dag aan het zwembad kan zitten, huurde ik ook Woensdag een auto om de rest van Fujairah te verkennen. Zo groot is het niet, dus na Woensdag kan ik zeggen dat ik het hele landje wel gezien heb. Als eerste nam ik de doodlopende, rustige maar uitstekende bergweg naar de berg Jebel Yemir. Een schitterende weg, met geweldige uitzichten. Maar helaas werd ik een stuk onder de top tegengehouden door een militair met een pantserwagen, die mij overigens vriendelijk vroeg om om te keren. Ik heb braaf geluisterd.

Ik reed door naar de warm waterbronnen van Khatt, wat overigens buiten Fujairah ligt. Even lekker bubbelen in het warme bronwater, zonder toeristen, met alleen maar een paar locals. Ik reeds terug Fujairah, en kwam langs de “Vrijdagmarkt”, die overigens elke dag open is, en eerlijk gezegd een beetje saai was. Ik nam nog even een kijkje bij het oude woestijnfortje van hetzelfde plaatsje (Mafasi), om vervolgens door de gaan naar nog meer “oude stenen” in de woestijn. Namelijk het oude paleis of kasteel Al Hayl. Di was een hoogtepunt van de dag, niet direct vanwege het oude kasteel, maar vanwege de schitterende ligging in een valei. Via nog een laatste woestijnfort en moskee (Awhala) reeds ik terug naar het hotel.

Donderdag nam zelfs ik een rustdag, hoewel aan het einde van de dag ik wel een opfriscursus duiken nam, omdat ik al negen jaar niet had gedoken. De laatste duik was begin mei 2008, een paar weken voordat Aimee werd geboren. Mijn theorietest was een eitje, met een vraag fout (je mag 12 uur na een duik niet vliegen; ik had 24 uur dus was aan de voorzichtige kant). En mijn praktijktest in het zwembad ging ook prima. Dus mocht ik vrijdagochtend mee voor twee duikjes. 

Duiken hier is redelijk vergelijkbaar met Egypte, hoewel het zicht een stukje minder is met 10-12 meter. Wel zag ik leuke beestjes, zoals verschillende murene’s, een lionfish en een schildpad. Echt leuk om dit weer op te pakken! Ik maakte per ongeluk de volgende zeer korte filmpjes (ik dacht dat ik foto’s aan het maken was). Enkele donkerblauwe Triffer fish. https://youtu.be/3GvgA6k8Qdw , een mooie Puffer fish https://youtu.be/5K9QC6167rE en verschillende vissen in diverse scholen. https://youtu.be/DTvG9W1nP24

Fujairah en woestijn ontdekken

Maandag had ik een auto gehuurd om Fujairah te verkennen. Buiten de poorten van het hotel werd me als eerste duidelijk wat de hoeveelheid regen had aangericht. Grote stukken weg stonden onder water, dus het was spannend rijden! Ik maakte de volgende filmpjes onderweg; https://www.youtube.com/watch?v=4YfpbO5OLiI en https://www.youtube.com/watch?v=Z7gyisnkL50

Mijn eerste stop was dichtbij ons hotel, de moskee Al Bidya, de oudste moskee in de UAE. Gebouwd van stenen en met name modder. Ironisch, want door de modder kon je er nauwelijks bijkomen. En was het ook officieel gesloten, maar de bijzonder vriendelijke beheerders lieten me er toch in.

De volgende geplande stop werd een teleurstelling. Fujairah heeft één national park, Wurayah, met een echte waterval. Maar helaas is het park gesloten. Niet tijdelijk vanwege de regen, maar vanwege herstelwerkzaamheden of zoiets. 

Ik reed maar door naar de hoofdstad, waar ik als eerste het oude fort Fujairah bezocht, met een prachtig uitzicht vanaf de uitkijktoren over de “nieuwe stad”. Even later bezocht ik de megamoskee “Sheikh Zayed”, waarna ik via de bergroute terugreed naar het ons hotel, gelegen bij Diba in het noorden van Fujairah. Ik stopte nog even bij het oude woestijnfort Al Baithna in de gelijknamige oase, voordat ik in het noorden de grens naar Oman probeerde over te steken voor lunch. Dat mislukte, omdat de overigens bijzonder vriendelijke douaneman van de UAE me er niet uitliet. Een grappig gesprek…. “Why do you want to have lunch in Oman, you can have lunch in our country?” “Yes, but I want to discover the mountains” “Why, you can discover our mountains?”. Het was duidelijk dat het me niet ging lukken, dus nam ik een late lunch in ons hotel, voordat ik even met Isabelle ging shoppen. Zij was het vreemd genoeg zat om in mijn boxershorts te lopen ;-)

Dinsdagochtend genoten we eerst van de flinke golven op het strand, een effect van de storm in de dagen ervoor. Om half drie gingen Aimee en ik op woestijnsafari. Een beetje een erg toeristische attractrie, maar wel leuk. Eerst over de zandduinen scheuren, waarbij Aimee voorin de jeep mocht zitten. Daarna “sandboarden” met een snowboard de zandheuvels af. Vervolgens een ritje met een kameel maken, mooi met zonsondergang. En tenslotte eten met een dans- een vuurspuwshow in de woestijn. Aimee kreeg nog een henna-tatoeage, voordat we weer terugreden naar het hotel.

Fujairah zonder koffer maar met regen

Zo ik had even wat blogjes in te halen, want we zijn nu een week op vakantie (het is al bijna over), en ik begin nu pas over de vakantie te schrijven. Vorige week zaterdag vlogen we eerst in een uurtje naar Amsterdam, en na een wachttijd van drie uur vlogen we in zes uur door naar Dubai.

Waarom we via Nederland vlogen? Ten eerste KLM had vanaf London de goedkoopste tarieven. Maar daarbij gaf het ons ook de mogelijkheid om op de terugweg een stopover te maken , om kerst te vieren in Nederland.

Het was zo wel een lange reis, en we kwamen net na middernacht aan (plaatstelijke tijd, +3 uur versus Nederland en +4 uur Engelse tijd). Het vliegtuig was een klein half uurtje te laat vanwege…..onweersbuien bij de landing. Jawel wij vliegen naar de woestijn, en het eerste wat we tegenkomen is regen, heel veel regen. Om maar meteen door gaan met mopperen; ook Isabelle’s koffer was niet aangekomen, en zou uiteindelijk pas dinsdagmiddag laat in het hotel worden afgeleverd.

Ons hotel was niet in Dubai zelf, maar in het staatje Fujairah. Zoals wellicht bekend bestaat de UAE (United Arab Emirates) uit verschillende kleine oliestaatjes, geleid door een koning of beter gezegd sheikh. Samen vormen ze het land UAE, waarvan Dubai wellicht de bekenste stad en staat is. En Fujairah is wellicht een van de onbekenste. Er zijn twee dingen uniek aan Furjairah; (1) Het ligt in zijn geheelin het oosten aan de Indische Ocean, ingeklemd door twee delen van het land Oman (wat niet tot de UAE behoort). (2) Het is bijzonder bergachtig. Uiteraard wel kale woestijnbergen, maar als je mij vraagt een stuk mooier dan de relatief vlakke zandbak in het noord-westen. Klein nadeel is dat het nog twee uur rijden is van het vliegveld van Dubai, maar als je in de nieuwere hotels aan de andere kant van Dubai zit, ben je ook een klein uurtje aan het rijden.

We reden dus zondagnacht door de regen naar ons hotel, waar we pas tegen half vier (plaatselijke tijd, dus niet al te erg) aankwamen. De ingang van het hotel stond inmiddels onder water, en de volgende dag konden we zien dat de hele toegang en ook andere delen van het hotel onder water stonden. Bij ons stond de badkamer een beetje onder water, maar eigenlijk hebben we er geen last van gehad. We waren te moe van de reis, en vielen allemaal in een diepe slaap, om de volgende dag pas vroeg in de middag (plaatselijke tijd weer, we zaten nog op Engelse tijd) wakker te worden, We konden meteen aanschuiven voor lunch! In de eerste uren bleef het regen, en we zochten daarom het binnenzwembad op. Dat normaal gesproken niet geopend is voor kinderen, omdat het onderdeel uitmaakt van de spa. Tegen het einde van de dag klaarde het op, hoewel er zondagnacht weer enkele forse buien vielen.

Het hotel beviel prima; het heeft veel faciliteiten, met onder andere een groot zwembad en vier verschillende restaurants, wat verrassend is omdat het geen mega-resort is. http://www.miramaralaqah.com/.  In tegendeel, vanuit ons terras voor de kamer, kan je bijna het hele hotelcomplex zien. Makkelijk, want je ben je elkaar nooit kwijt. Het zeer vriendelijke personeel van het hotel bestaat uitsluitend uit immigranten uit Sri Lanka, India, Pakistan, Thailand en Indonesie, want de rijke locals gaan niet in een hotel werken. Na een paar dagen valt het zo wie zo op dat alle uitvoerende banen in dit landje door immigranten gedaan worden.

Star Wars!

Vorige week donderdagmiddag hadden we ook nog het kerstfeest van de school, dat werd afgesloten om vijf uur met een spetterend vuurwerk. Pas de volgende dag begrepen we dat er ook een soort afscheid werd gevierd, want er kwam een officiele mededeling dat de school samengaat met een andere school, en dat de komende weken alles verhuisd wordt. Jawel in januari beginnen de kids meteen op een nieuwe locatie. Niet echt leuk, we moeten kijken wat voor effecent dit heeft. Het lijkt op dezelfde afstand te liggen, maar mogelijk meer filegevoelig.

Vrijdag hadden de kids vrij en besloten we ‘s middags naar de film te gaan. De nieuwste Star Wars was uit, en werd zoals gehoopt en verwacht weer een knaller. We hadden een gast, want oud collega Push had net z’n Engelse Quark verkooptour afgesloten, en kwam even langs. Push is een ontzettend aardige vent, en we waren blij even met hem gezellig op te trekken, want hij heeft een zwaar jaar achter zijn rug. Hij verloor dit jaar zijn partner waarmee hij twintig jaar samen was. Na de film aten we bij ons, dronken nog een wijntje, voordat hij weer richting zijn hotel in London vertrok.

Racisme

Ik erger me soms als er om onbenuligheden, zoals Zwarte Piet, meteen “racisme” wordt geschreeuwd. Maar echt racism kan me ongeloofelijk boos maken. Ik kwam het tegen vorige week donderdagavond in het plaatsje High Wycombe. Ik was uitgenodigd door het team van World Challenge om hun kerstfeest bij te wonen. Na het eten werden we in kleine groepjes in taxibusjes van de eetlocatie naar de plaatselijke pub gebracht. Bij mijn groepje liep ik als tweede de taxi uit in de richting van de pub. Voor mij liep een van onze donkere collega’s. Hij werd door de uitsmijter onmiddelijk geweigerd. Hij was netjes gekleed, rustig en de pub zal slechts halfvol. Er was maar een duidelijke reden waarom hij geweigerd werd…. Toen ik protesteerde en het voor hem opnam werd ik ook “voor de gehele nacht toegang geweigerd”. Ik vroeg vervolgens aan het team wat al binnen was om de manager te halen. Die kwam en ik klaagde op een rustige toon, en vervolgens werden we allemaal met de excuses toegelaten….. Echt ongeloofelijk dat dit nog steeds ano 2017 in onze wereld gebeurt.

Panto-tijd

Als de kerst nadert, dan begint ook een typisch Engelse kersttraditie, namelijk de Panto. De kersttheater voorstellingen; een grappige mix van musical, sprookjes, stand-up comedy en interactief theater. We doen er elk jaar aan mee, dus ik heb er vaker over geschreven. Herkenbare ingredienten zijn; een man als vrouw verkleed als het grappige middelpunt, veel flauwe grappen, het publiek dat actief mee moet doen met zingen en grapjes, een meezinger midden in de show, populaire bekende liedjes, “it’s behind you” grappen waarbij de speler zogenaamd niet door heeft dat er iets of iemand achter hem staat, etc. En ook valt ons op; er wordt altijd een andere stad in de buurt afgekraakt met een grapje. Vorig jaar was Guildford het slachtoffer in Woking, en dit keer was Aldershot de sigaar in Camberley. Maar goed, het is twee uurtjes grappig vermaak, soms een beetje plat, maar de kids schateren het vaak uit. Een vrolijke traditie.

Oude bruggen, moerassen en heide

Na alle regen van vorige week maandag, was het vorige week dinsdag koud maar schitterend weer. Tijd voor een laatste wandeling in December! Ik heb al zo vaak geschreven dat wandelen hier heel afwisselend is. De bossen zijn mooi maar relatief klein, en ja gaat meestal van bos naar velden naar dorpjes. En ook dit keer was het weer bijzonder afwisselend.        

Ik begon in een klein naturugebied met heide en bos genaamd Shackleford heath. Vandaar uit liep ik naar een gehuchtje met de naam Gatwick – net zoals het vliegveld. Echter om verwarring te voorkomen spreken ze het uit als Gattick.

Dit werd een wandeling met relatief weinig heuvels, maar wel laagland. Want even later liep ik een stuk langs de rivier de Wey, tot het dorpje Elstead. Daar stak ik de rivier over via de plaatselijke oude brug, die uit de jaren 1300 stamt. Ook het kerkje van het dorpje is stokoud en de moeite van een korte stop waard.

Vanaf het dorpje ging de wandeling verder door de velden. Zo kwam ik weer in de natuur terecht, genaamd Ockley Common. Een apart natuurgebied, want je vindt hier heide en moeras in hetzelfde gebied. Wat ik vreemd vond, want heide houdt toch meer van droge zanderige grond?

Vanuit dit natuurgebied liep ik via een mooi bosmeertje genaamd Forked Pond naar het volgende natuurgebied. Daar zagen we een hert wegspringen en een fazant. Vanuit de natuur kwamen we het dorpje Milford in, om vervolgens dwars door een boerenveld naar het volgende dorpje te wandelen genaamd Eashing. Daar werd het tijd voor een pubstop, bij de Stag on the river, mooi gelegen aan wederom de rivier de Wey. https://www.stagontherivereashing.co.uk/. Deze pub gaan we vaker bezoeken, want zoals gezegd ligt het mooi aan een prachtig riviertje. Bovendien is het hondvriendelijk en heeft het een uitstekend glutenvrij menu. Je hebt ook nog uitzicht op een oude watermolen.

Na de lunch moest ik voor de tweede keer de rivier de Wey over. En grappig genoeg was het wederom via een oude middeleeuwse brug uit de 1300s. Er lag nog een gehuchtje op ons pad op weg naar de parkeerplaats, genaamd Peper Harrow. Een apart gehuchtje, want het is een prive estate, met allemaal luze huisjes en appartementen.

Treinen & vertragingen

Vorige week maandag kwamen in Nederland autos en treinen tot stilstand, dankzij het winterse weer. Bij ons was het nat en koud, maar het pak sneeuw bleef ons bespaard. Dat betekende niet dat alles logistiek perfect ging op ons eiland hier. Ik had die dag een belangrijke presentatie in London, waar ik een uur te laat aankwam; in total deed ik er drie uur met de trein over om London in te komen. Oorzaak was een brandje in of bij de electriciteitsleiding, dat bijna de helft van de parrons van het grote Waterloo eindstation plat legde. Op de terugweg was het nog steeds niet opgelost. Het was een grote chaos op het station, en toen ik eenmaal een trein naar Woking gevonden had, bleek de wet van Murphy echt op te gaan voor deze dag; de trein zelf bleef kapot te zijn, en werd ten slotte geannuleerd. En ja, ook op de terugweg deed ik er weer drie uur over.

Steak, natte sneeuw en kerstboom

Vorige week hadden we naast mij renactiviteiten een afwisselend weekend. Zaterdagmiddag ging Isabelle met de kids naar een gamers-event, terwijl ik ‘s avonds een hapje ging eten met oud collega Push en onze Duitse partner in Richmond, een buitenstadje van London wat goed aan te rijden is vanaf ons huis. We vonden daar een prima Argentijns steakhuis. https://www.barestaurant.com/

Zondag hadden we hier in Engeland een dag met veel natte sneeuw. We kregen dus geen pak sneeuw zoals Nederland, maar het was wel vies en nat. Desondanks zette ik zoals eerder geschreven wel een goede 10km rentijd neer in de morgen. ‘s Middags keken we met z’n allen de eerste film van Lord of the Rings en zetten we de kerstboom op. Ook neef Bas kwam nog een uurtje op bezoek, voordat hij door moest naar het vliegveld van East Midlands voor wederom een weekje pakketjesvliegen. Hij moet zich deze weken voor de kerst net de kerstman voelen, maar dan zonder rendieren maar met Boeing.

Op de weg terug

De afgelopen weken probeer ik trouw om naar de verschillende trainingen van de renclub te gaan, om mijn conditie weer te verbeteren. Ik zit nog steeds ver van mijn topconditie van voor de zomer af, maar in mijn derde parkrun ging ik afgelopen zaterdag weer goed vooruit. Na 28:02 (drie weken geleden) en 27:52 (twee weken geleden) klokte ik nu 27:28. Maar trotser was ik op zondag op mijn eerste club 10KM sinds een lange tijd; 56:58. Met twee stevige heuvels is dit een lastig parcours, maar dankzij twee goede renpartners wist ik een prima tijd neer te zetten.

Kluskoning

Na de tuin en enkele kleine huisklusjes, besloot ik afgelopen week de lelijke en verwaarloosde garagedeur aan te pakken. Aangezien deze zich prominent aan de voorkant van ons huis bevindt, heeft het best een grote invloed hoe ons huis eruit ziet. Ik begon afgelopen week met de deur goed schoonmaken. Daarna schuurde ik het, en maakte ik het weer schoon. Ook haalde ik wat verrot hout weg en vulde dit weer op. Uiteindelijk lukte het me aan het einde van vorige week om alles één keertje te schilderen, zowel binnen als buiten. Helaas kon ik nog niet de tweede laag aanbrengen, daarvoor was het weekend te koud en te nat.

Toronto Fc Kampioen

Na het Malacia blogje, gaat Lagerweij Voetbalnieuws verder. Hiep hiep hoera, Toronto FC is kampioen van Noord-Amerika! Toronto Fc is een jonge club, pas opgericht in 2005, maar met stevige ambities. Toronto is dankzij de vele Italianen, Portugezen en Zuid-Amerikanen een voetbalgekke stad, dus er moest een goede voetbalclub komen. Daarvoor werd in eerste instantie ook Aron Winter als trainer en manager aangetrokken. Zie ook http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2011/03/winter-wint.html. Het was echter allemaal niet zo makkelijk, en Toronto Fc bungelde lange tijd onderaan de divisie, wat ook uiteindelijk Aron Winter zijn baan koste. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2012/04/einde-voor-winter-in-zicht.html

Maar kijk nu; tweeenhalf jaar nadat we uit Toronto zijn vertrokken, is Toronto Fc opens de beste van Amerika. Met spelers zoals Michael Bradley (ex Heerenveen) en Jozy Altidore (ex AZ). 

Op bezoek bij de geboorteplaats van Richard Branson, maar niet echt

Richard Branson, die kennen we nog, want ooit beantwoorde hij een vraag van mij (zie http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2011/08/richard-branson-beantwoordt-mijn-vraag.html).

Vrijdag begon ik een wandeling in het plaatsje Blackheath waar hij geboren is volgens de omschrijving van de wandeling. Foutje, Richard is weliswaar geboren in Blackheath, maar dan het voorstadje Blackheath in London. Niet dit bijzonder kleine schattige dorpje met dezelfde naam bij Guildford.

Echter ook zonder Richard was dit weer een bijzonder aangename en afwisselende wandeling. Om het dorpje Blackheath ligt een prachtig wild heide- en bosgebied. 

Grappig is dat alle wandelingen die ik doe op een puzzel lijken, die langzaam in elkaar valt. Want ik had op een gegeven moment een prachtig uitzicht op de heuvel met het kerkje St Martha, dat ik pas geleden bezocht (zie ook https://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2017/12/de-bedevaartroute.html)

Vanuit hier liep ik naar de heuvel Chinthurst Hill, met een uitkijktoren en uiteraard mooie uitzichten. Vanaf hier liep ik langs boederijtjes naar een lang wandelpad, waar ooit een treinrails lag. Het was zo wie zo een stukje uit de industriele revolutie, want naast de oude treinroute, lag ook het oude Wey & Arun Kanaal. https://weyarun.org.uk/. Ooit was dit de verbinding tussen London, via Guildford met de zuidkust; eerst per trekschuit, toen per trein. En nu is overgenomen door de natuur. Op een gegeven moment liep je zelfs langs een oud stationetje, alsof de trein nog elk moment eraan kon komen.

Via het dorpje Shamley Green, waar ik stopte voor een pub-pitstop, liep ik terug naar de natuur rondom Blackheath.

Malacia

Ruim een jaar geleden bezochten Aimee en ik een wedstrijd van het tweede van Feyenoord tegen het tweede van Chelsea, gespeeld in het koude stadion van Aldershot http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/11/avondje-feyenoord-in-engeland.html

Tijdens de eerste helft hadden we twee Feyenoorders vaak bij ons staan, die we dan ook luidruchtig ondersteunden en toeriepen; Steven Berghuis, toen de uitblinker van het tweede, en Bart Nieuwkoop. Grappig genoeg spelen beide heren nu vast in het eerste.

In de tweede helft hadden we nauwelijks meer Feyenoorders aan onze kant staan. Reden was dat de linksbuiten (Bilal) eruitgestuurd was, dus er lag een “gat” op links terwijl Feyenoord in de verdediging werd gedrukt. Op een gegeven moment mocht een voor mij totaal onbekende jongen zich warmlopen, recht voor ons. Ik checkte de Feyenoord site, maar kon nergens zijn naam vinden. Dus vroeg ik een verzorger die bij ons stond, wie het was. “Tyrell Malacia, uit de jeugd” was het antwoord. Dus begonnen we de onbekende Malacia toe te juichen en te roepen, wat een brede grijns op zijn gezicht bracht.

Afgelopen woensdag van Tyrell Malacia de jongste Champions League debutant van Feyenoord ooit, en speelde een bijzonder sterke wedstrijd. https://www.telesport.nl/artikel/130865/feyenoord/direct-fan-van-malacia?utm_source=t.co&utm_medium=referral&utm_campaign=telesporttf.

Wat leren we ervan? Alle drie de Feyenoord spelers uit het tweede die we persoonlijk luidruchtig toe hebben gejuicht, spelen nu in het eerste. Dus ik denk dat Feyenoord ons vaker moet uitnodigen voor wedstrijden van het tweede.

Op bezoek bij de jagers

Dinsdag ging ik er weer op uit met mijn grote vriend Epic. Dit keer vertrok ik een veertig minuten rijden ten oosten van ons (en ten oosten van Guildford), in de buurt van Dorking. Op precies te zijn; in het kleine natuurgebied Abinger Roughs, dat ook van National Trust is. https://www.nationaltrust.org.uk/abinger-roughs-and-netley-park. 

Het is een mooi natuurgebied, in het groene heuvelgebied The North Downs. In het parkje kom je nog langs een monument (kruis), omdat ooit hier de bisschop van Winchester van zijn paard viel en kwam te overlijden (Samuel Wilberforce, in 1873).

Vanuit het natuurgebied kwamen we in het dorpje Abinger Hammer, dat ligt aan het riviertje the Tillingbourne, waarin we graag komen spetteren op een warme dag (zie ook https://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/05/spetteren-bij-shere-kleuren-bij.html). In het dorpje hangt een grappige grote klok, met een smit-figuurtje die elk uur de bel raakt met zijn hamer.

De wandeling ging verder door velden en over heuvels naar de pub The Volunteer, die mooi gelegen is in een dalletje. Het was te vroeg om te lunchen en te rusten, dus we gingen verder via het dorpje Sutton Place naar en door de bossen. We kwamen langs het dorpje Abinger Common, met een mooie oude waterput, voordat we weer de bossen indoken. Na een stijle afdeling in een volgend dal, kwamen we bij een prachtig meertje. We hoorden hier continue schoten, niet raar want er zijn hier veel fazanten, en die zijn “vogelvrij”. 

In de buurt van het meertje stond een oude leuke pub, The Stephan Langton, waar ik ging lunchen. http://stephanlangton.pub/. Een pub genaamd naar een aartsbischop, die een belangijke rol speelde in het tot stand brengen van de Magna Carta (zie ook https://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/search?q=magna+carta). Een pub in de wildernis, dus het was niet vreemd dat er veel wild op het menu stond. Ik nam een stukje fazant, omdat de hamburger en worsten gluten hadden. En even later wisten we ook waar de knallen vandaag kwamen, en hoe de fazant op mijn bord kwam; er kwam een grote groep jagers met honden binnen. Traditioneel gekleed; het is hier nog een dingetje dat jagen.

Na het bezoek aan de pub volgden we de oorsprong van de Tillingbourne stroomafwaarts. We kwamen nog langs een laatste dorpje, genaamd Wotton, met een schattig oud kerje, voordat we weer de parkeerplaats bereikten bij “Abinger Roughs”. Een afwisselende wandeling van 15 kilometer.

Donkere dagen voor kerst

De donkere dagen voor kerst zijn begonnen. Of moeten we in Engeland zeggen; de donkere namidagen voor kerst. Aangezien er en uur tijdsverschil is met Nederland, maar de zon niet exact een uur later opkomt en wegzakt, is het hier ‘s ochtends iets eerder licht, maar ook ‘s middags iets eerder donker. Jawel als ik de kinderen terugrijd van school (vier uur) is het al pikdonker. Niet schemering, maar “nacht” donker. Je zou er bijna slaap van krijgen!

Oma 80 jaar – speed visit Nederland

Dit weekend vierden we Mama en Oma Dicky’s 80e verjaardag, en daarvoor gingen we speciaal naar Nederland. Donderdagmiddag reden we om half vier weg, en we kwamen kwart over 11 in Zoetermeer aan. Daar relaxten we op vrijdag. Ik ging ‘s avonds nog even wat drinken met mijn oude vriendjes, en we bezochten ook nog een cultureel museum. Namelijk het Nationaal Videogame Museum in Zoetermeer https://www.nationaalvideogamemuseum.nl/, eigenlijk gewoon een spelletjeshal met een grote collectie oude en nieuwe video games. Vijf Euro entrée, en dan onbeperkt spelen voor een uur. Ik bedoel uiteraard niet echt spelen, maar culturele interactie met de materialen uit de tentoonstelling van het museum.

Zaterdag ging ik eerst klussen bij ons huis in Vleuten, waar de heg helemaal uit- en overgroeid was, en de tuin overspoelde. Dat was samen met de nieuwe bewoner drieenhalf uur zagen en bikkelen, voordat ik me snel omkleedde voor het feest in Houten. Waar we een leuke mogelijkheid hadden om met de hele familie bij te praten. En uiteraad oma’s 80e verjaardag te vieren met een hapje en een dranakje.

Zondag hadden we een soepele rit terug. We vertrokken net even over 12 uur, en dankzij het uur tijdsverschil kwamen we om half zes thuis; genoeg tijd om uit te pakken, te koken, en een “gewone” avond te hebben.

De Bedevaartroute

Na een bijzonder rustig familieweekend, ging ik vorige week maandag op bedevaart. Nou ja, ik liep een klein stukje van de lokale bedevaartroute. Jawel er is ook een bedevaartwandelpad in Zuid-Engeland; deze loopt van de oude kathedraalstad Winchester in het zuiden naar de oude kathedraalstad Canterbury in het Oosten. http://www.pilgrimswaycanterbury.org/. Vroeger gingen pilgrims via Rome dan naar het beloofde land in Israel. Hoewel de bedevaartroute pas echt populair werd toen St Thomas Becker in 1170 in Canterbury stierf.

Ik liep de route vanaf de Silent Pool (ja de plek van de gindistillerij (zie ook http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/11/silent-pool-over-alcohol.html?m=0) dichtbij mijn favoriete dorpje Shere, heuvelop naar het kerkje St Martha op de gelijknamige heuvel. http://www.parishofchilworth.org.uk/. De heuvel is 160 meter hoog, dus je hebt een prima uitzicht over Zuid-Engeland. Daarna liep ik in een boogje over de andere “North Downs” heuvels terug naar Silent Pool. Een mooie wandeling, die niet zo lang is. Tien kilometer. Maar wel met wat stevige klimmetjes.

Muziek met Spotify

Het luisteren van muziek verandert per generatie. Voor mij zat de LP generatie. Ik kreeg wat mee van de cassettebandjes, maar ik ben toch meer van de CD generatie. Nog steeds staan al mijn CD’s trots in mijn studeerkamer in de kast. Uiteraard in alfabetische volgorde…. Toch ben ik goed meegegaan met de MP3 generatie. Maar als ik nu naar Aimee kijk; waarom zou je uberhaupt muziek in wat voor bestand of format in je bezit hebben? Aimee is gek op Spotify – onbeperkt muziek luisteren, met een bijna oneindige selectie, “streaming” vanaf het internet. In de gratis versie krijg je om het half uur een advertentie.

Sonning en Shiplake

Afgelopen vrijdag ging ik bij Jimmy Page van Led Zeppelin, George Clooney, Uri Geller en Theresa May op bezoek. Ok, niet letterlijk, maar ik bezocht het plaatsje waar ze wonen; het schattige Sonning aan de Thames. Afgelopen zomer kwamen we hier ook langs, maar toen per boot in ons “Le Boat” weekend. Dit keer begonnen Epic en ik er aan een wandeling.

Het net buiten Reading gelegen dorpje is een mooi en charmant plaatsje. Vanuit hier liepen we het binnenland in, wederom de heuvels van de Chilterns, door velden naar het gehuchtje Dunsden Green. Dit had een leuk parkje met een oude put, een perfect plekje om even bij te komen van de klim heuvelop. Daarna ging het via meer velden en een voor deze wandeling verrassend klein stukje bos naar het gehucht Binfield Heath. Vanuit hier was het een klein sprongetje heuvelaf naar het plaatsje Shiplake aan de Thames. 

Er zijn twee verklaringen voor de grappige naam van dit dorpje; één ervan is dat er hier ooit een Viking schip strandde, omdat de Thames te ondiep was om verder te gaan. Maar een minder sexy verklaring voor de naam is dat dit de “stream where sheep are washed” was, oftewel Sheeplake wat later verbasterd werd tot Shiplake.

Shiplake ligt nog steeds pitoresk aan de Thames; vanuit hier was het 3 kilometer langs de rivier teruglopen naar Sonning. Het pad was erg modderig, maar het uitzicht op de verbazingwekkend stille rivier indrukwekkend. Het was ook nog eens windstil en zonnig, dus je had de meest mooie reflecties in het water.

Call center

Helaas wordt je hier in Engeland regelmatig lastig gevallen met random belletjes door call centers. Of ze proberen afspraken voor je te regelen met letseladvocaten; “We kregen door dat u bij een ongeluk betrokken ben geweest. Nee? Aha, dan was u de person die ergens gevallen was, toch?”. Of ze proberen je aannemers aan te smeren “U heeft recentelijk een subsidie aangevraagd voor nieuwe ramen, toch?”. Of ze proberen je wederom met advocaten in contact te brengen om een “PPI” claim in te dienen. PPI is een Engelse variant van de woekerpolissen (zie ook https://en.wikipedia.org/wiki/Payment_protection_insurance) waarop banken nu aangesproken kunnen worden.

Deze call centers staan vaak in bijzonder arme gebieden in Groot-Britanie, waar ze goedkoop personeel kunnen aannemen. Dat geeft bij mij de volgende uitdaging; de medewerkers spreken meestal Engels met een bijzonder zwaar lokaal accent. Ik begrijp meestal minder dan de helft wat ze zeggen, ook omdat ze snel hun tekstjes afratelen. Als ik dan zeg dat ik ze niet begrijp, denken ze dat ik hen voor de gek houd. Of dat ik een arme immigrant ben, waar toch geen business te halen valt.

Door de Chilterns naar Mapledurham

Vorige week Woensdag werd nog en keer een heerlijke wandeldag. Het was droog maar het waaide wel hard. Na het wegbrengen van de kids, besloot ik weer de Chilterns in te gaan. Het heuvelgebied ten noorden van de Thames. Het werd wederom een afwisselende wandeling van 17km, naar het gehuchtje Mapledurham aan de Thames. In Mapledurham staat een oude watermolen, een kerkje en het Mapledurham huis. http://www.mapledurham.co.uk/. In dit grote historische huis zijn verschillende films opgenomen.

De wandeling ging door met name velden en kleine bossen. De bossen hadden een prachtig herfst bladerentapijt. Boven de velden zag ik veel havik-achtige vogels, die de wind gebruikte om massaal op jacht te gaan. Op drie kwart van de wandeling rustte ik uit in een mooie oude pub, waar zelfs een behoorlijk modderige Epic ook welkom was. http://www.homecountiespubs.co.uk/packhorse/. De hamburger smaakte prima na de tijd in de buitenlucht. En ook Epic kreeg daar wat lekkers.

Another Brick in the Wall part 2B

Even een kleine kinderopstand. Afgelopen week hadden de kids, een overigens blanco, “negative referral” papiertje van school meegenomen. Zeg maar een officiele waarschuwing. En ze hadden twee eieren meegekregen van de schoolkippen. Ze kwamen met het opstandige idee om de eieren kapot te gooien op de negative referral. Behoorlijke opstandig en revolutionair. Wellicht niet helemaal pedagogisch verantwoord, gaf ik toestemming, op voorwaarde dat ik het mocht filmen, en ze de zooi zouden opruimen. En dat gebeurde, filmpje! https://www.youtube.com/watch?v=iISFPyrSk5w

Klassenvertegenwoordigster

Aimee is sinds kort de officiele klassenvertegenwooordigster. Een taak die wellicht eerst is ingegeven door haar voorliefde voor snoepen. Want, volgens haar, is tijdens het overleg met de andere klassenvertegenwoordigers en enkele leraren, veelal chips en chocolade aanwezig. Maar Aimee neemt haar taak erg serieus; ze was deze week al haar klasgenootjes afgegaan met een schriftje en pen, om opmerkingen en ideeen te noteren.

Wandelen en dansen

Engeland is een fantastisch wandelland. Daar ben ik de laatste maanden wel achtergekomen; je hebt hier de mooiste afwisselende wandelingen. Wel moet je in deze tijd van het jaar laarzen aandoen. Je prachtige gloednieuwe witte trendy sneakers zullen het niet lang overleven in de modder. En ook kan ik afraden om volledig witte honden de Engelse modder in te nemen ;-)

Zondag dropte ik de kids af bij hun vriendje Henry in Maidenhead (jawel de jongen van de gebroken arm van Kevin’s verjaardag). Daarna besloot ik 8km te gaan lopen met Epic bij hem in de buurt, rondom het gehucht Knowl Hill. We moesten behoorlijk doorstappen, want we begonnen om half drie, en even na vier gaat de zon al onder. Maar dit leverde de mooiste plaatjes op, een geweldig rode ondergaande zon en lucht. Het landschap was weer boeiend – dit gebied maakt ook deel uit van het Chiltern heuvel gebied (zie ook https://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2017/10/negentien-kilometer-door-de-chilterns.html).

Thuis werd er nog even gedanst met dank aan de speelcomputer. Als je het filmpje nog niet hebt gezien op Isabelle’s Facebook, check het dan uit, want het is heel grappig om Epic uit z’n dak te zien gaan als Aimee en ik aan het dansen zijn.

De Mummy in Waverley Abbey

Zaterdagavond keken we naar Tom Cruise’s de Mummy film. Niet dat we een fan zijn van dit genre, waarbij bloeddorstige Mummies  weer tot leven komen. Maar omdat een groot gedeelte van deze film is opgenomen in “onze achtertuin”, bij de “geheimzinnige” klooster ruine van Waverley Abbey bij Farnham. http://www.english-heritage.org.uk/visit/places/waverley-abbey/. We hoorden al begin vorig jaar dat ze bezig waren met de opnames, toen de ruine voor een lange tijd afgesloten werd voor het publiek, zodat Tom zijn gang kon gaan. http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/05/mummys-en-tom-cruise-in-waverley-abbey.html. 

Het was leuk om dit nu terug te zien, inclusief de creatieve invulling van Hollywood, die er toch een kleine hele kerk in het plaatje hadden opgenomen. Sorry, dit is erin gepoetst, want Waverley Abbey is een echte ruine – er is geen complete kerk overgebleven.

Piloten, Parkrun en films

Wij hadden een afwisselende drie dagen, met vrijdag fantastisch weer, zaterdag druilerig en nat en zondag weer mooi. Vrijdag hadden we ook neef piloot Bas even op bezoek. Helaas hebben de kids weinig geluk met hem zien; vorige week zaterdagavond was Bas er, maar sliep hij even bij voordat hij met zijn nachtdienst begon. En vrijdag lag hij nog in zijn bed bij te komen van weer een nacht pakjes vliegen, toen de kids opstonden om naar school te gaan. Jammer, want ze zijn maar al te trots op hun grote neef.

Om tien uur was Bas wel wakker, en maakten we samen met de hond een wandeling in de bossen. Om drie uur moest hij weer weg, om vanaf vijf uur klaar te staan op de stanby lijst. En dit keer werd hij opgeroepen voor een vlucht naar Edinburgh, dus zagen we hem niet meer.

Zaterdagochtend nam ik sinds lange tijd weer deel aan de Parkrun. Tja ik moet weer helemaal opnieuw beginnen. Mijn doelstelling was om binnen de 28 minuten te finishen, wat volgens mijn eigen tijdswaarneming lukte (27:54), maar de officiele tijd lag verbazingwekkend hoger (28:03). Raar want normal gesproken zit er 2 tot 3 seconden tussen mijn eigen waarneming en de officiele tijd.

De rest van de dag was het rustig en keken we  films. Ik keek met Kevin het laatste gedeelte van de Hunger Games; met Isabelle keek ik ‘s avonds de laatste film van de Mummy met Tom Cruise, waarover later meer volgt

42.000 stappen

De 17 km wandeling op dinsdag leverde me al aardig wat stapjes op. Na een paar uur bijkomen, besloot ik ‘s avonds voor het eerst in bijna drie maanden weer naar de renclub training te gaan. Ik had al twee weken voorzichtig het rennen  opgebouwd. Ik begon uiteraard (en helaas) weer in de langzame groep (afgelopen zomer had ik nog “promotie” gemaakt naar de "gemiddelde" klas – er zijn in totaal drie groepen). We kregen meteen een intensieve interval training heuvelop voorgeschoteld. Gelukkig hield mijn knie het goed, en aan het einde van de dag had ik een dagrecord van 42.000 stappen op mijn stappenteller!

De Surrey heuvels en een heilige bron

Dinsdag had ik uitgekozen om wederom een lange wandeling te maken van 17 kilometer, met mijn trouwe metgezel Epic. Dit keer begon ik in het stadje Witley, bij een prachtig meertje genaamd de sweet water pond. Vanuit hier liepen we door de groene heuvels van Zuid-Surrey naar het gehuchtje Hambledon, met een schattig oud kerkje. Op het kerkhofje staan twee oude dike bomen, waarvan er één een heks in zich heeft, die je blijkbaar ziet als je er drie keer omheen loopt. 

Door de natuur liepen we naar het volgende gehuchtje Vann, wat enkele schitterende oude Tudor-stijl huizen heeft. Langs riviertjes en door bossen liepen we verder naar het dorpje Dunsfold. Hier staat aan de buitenkant een stokoud kerkje uit de 13e eeuw dat nagenoeg onveranderd is. http://www.dunsfoldchurch.co.uk/. Dit is altijd al een heilige plaats geweest, vanwege een “heilige” bron naast het kleine riviertje. De bron is er nog steeds; in de vorm van een put in een houten frame met een Maria beeld. Epic dronk nog wat water uit de heilige put, dus is nu officieel gedoopt.

Door bossen en langs riviertjes trokken we verder naar het dorpje Chiddingfold, waar we even bijkwamen in de plaatselijke pub. https://www.thewinterton.pub/. Pubs zijn wonderbaarlijke horeca bedrijven; waar honden welkom zijn, zelfs als je beiden onder de modder zit. Epic werd zelfs verwend met wat snoepjes. Vanuit Chiddingfold ging de weg terug naar Witley. Een bijzonder afwisselende wandeling!

Amazone Ontdekkers

Als je een film ziet met de titel “The lost city of Z” denk je aan een foute Indiana Jones remake of een typische overdreven fantasie Hollywood film. Niks is echter minder waar; als je zoals ik houdt van verhalen van ontdekkingsreizigers, dan is deze film een grote aanrader. 

https://www.bleeckerstreetmedia.com/thelostcityofz. 

Deze film gaat namelijk over het leven van Percy Fawcett https://en.wikipedia.org/wiki/Percy_Fawcett, een Engelse ontdekkingsreiziger die het Amazone gebied verkende en in kaart bracht, in de tijd rondom de eerste wereld oorlog. Daarbij komt hij op vondsten die een ontwikkelde oude bschaving voorspellen, wat nogal revolutionair was voor die tijd. Want in het gebied met alleen maar “wilde indianen” kon toch nooit een hoogstaande beschaving ontwikkeld zijn? Percy gelooft erin dat zijn vondsten voorspellen dat er ergens een oude stad in het oerwoud verborgen ligt, wat hij “de stad Z” noemt. Hij onderneemt verschillende jarenlange expedities om de stad te vinden, maar is helaas niet succesvol. Op zijn laatste expeditie, nota bene met zijn eigen zoon, verdwijnt hij om nooit meer gevonden te worden. De stad Z is nooit gevonden, maar recente vondsten geven wel bewijs dat er een hoog ontwikkelde beschaving met wegen, bruggen, dorpen en landbouw is geweest, zoals Percy voorspelde. Kortom een fascinerend en waar gebeurd verhaal. Het is nu wachten op een film over Shackleton…..

Afscheid van de ratten?

Omdat ik de afgelopen maanden steeds benauwder werd, gingen ons huisdiertjes de ratten op advies van de dokter een maandje uit logeren. Ze zijn nu een ruime week weg, en ik ben ongeloofelijk snel hersteld, en kan nu weer vrijuit ademenen. Helaas, het bleek dus weer een allergie te zijn, zoals ik deze al mijn hele leven kent. Tot verdriet bij Isabelle en Aimee houden we er nu rekening mee dat onze ratjes niet meer terugkomen. Zondag gingen Isabelle en de kids nog wel even bij de ratjes op bezoek.

Crooksbury Hill & Tilford

Als je hier de dagen uitkiest op basis van de weersvoorspelling, dan kan je perfecte wandeldagen met goed weer hebben. Maar soms moet je er gewoon even op uit. Zoals Zaterdag; een druilerige dag, Isabelle was met de kids naar een gamingbeurs en ik had genoeg om over na te denken na wederom een week met interessante gesprekken. En ook hond Epic had het blijkbaar nodig; het was al een tijdje geleden dat we erop uit waren geweest, en hij kwam me op een gegeven moment achter de computer wegtrekken, alsof hij kwam zeggen “kom nou, we moeten lekker naar buiten”.

We begonnen met onze wandeling ten zuiden van Camberley, in de buurt van het historische stadje Farnham. Het zwaarste gedeelte hadden we meteen in het begin; de beklimming van de heuvel Crooksbury Hill, behoorlijk stijl en hoog (160 meter). http://www.surreywildlifetrust.org/reserves/crooksbury-hill. Het uitzicht was uiteraard beperkt door het slechte weer, hoewel het toch interessant was; een beetje mysterieus door de wolken- en mistflarden. 

Daarna liepen we over de heide van Crooksbury naar een oude bekende pub; die van de ezeltjes, The Donkey http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2017/07/ezeltjes-en-pubs.html.

Het tweede gedeelte ging van The Donkey naar het schattige gehucht Tilford, wat erg mooi gelegen is aan de rivier de Wey. Hier hebben we ook een nieuwe “spetterplek” gevonden voor de zomer, aan dit frisse maar heldere riviertje, bij de oude middeleeuwse brug. De grote eikenboom die hier aan het parkje staat is mogelijk nog ouder dan de brug  – ruim 800 jaar.

Tenslotte liepen we weer terug van Tilford naar Crooksbury Hill, waarbij we dit keer de heuvel links (of eigenlijk aan de rechterkant) lieten liggen.

Gordon Ramsay

Dankzij Youtube zijn onze kinderen Gordon Ramsay fan geworden. De beroemde Engelse topkok, die slecht lopende restaurants en hotels structureert, en daarbij ongeveer drie keer per minuut een FXXX woord laat vallen. Ze zijn bijzonder geinteresseerd in hoe Gordon problemen in kaart brengt, lekkere gerechten ontwikkeld en uiteraard liggen ze dubbel als hij weer een FXXX laat vallen

Woensdagavond waren de kids erg jaloers op mij, want na een hele dag WTM (World Trade Market – de grootste reisbeurs voor professionals) had ik een etentje bij Ramsay’s grill restaurant in Hotel Savo. met uiteraard het heerlijkste vlees https://www.gordonramsayrestaurants.com/savoy-grill/

Tomboy

De tijd van roze jurkjes is voorbij. Nu was roze nooit echt de favoriete kleur van Aimée, ze had altijd al een voorkeur voor blauw. Aimée gaat op dit moment voor haar “Tomboy” kant. Haar haar is kort, ze heeft een voorkeur voor “stoere” kleding in plaats van prinsessen-jurkjes, en als ik haar ophaal van school klaagt ze over dat haar vriendinnetjes zo “girly-girly” (oftewel meisjesachtig) zijn. Op school voetbalt ze graag, en ze kijkt ook graag voetbal mee. Ze wil gewoon actief zijn en ravotten. Als een echte Tomboy.

Dag in het museum

Dinsdag ging Aimée met haar klas naar het Tate kunstmuseum in London. Een leuk dagje uit zou je denken, maar het was ons negenjarige meisje niet helemaal bevallen. Terug naar huis in de auto zat ze te klagen. Ten eerste gingen ze met de bus, en dat was een rit van anderhalf uur (enkele reis). Ten tweede was de kunst (volgens haar) maar saai. Er was volgens haar zelfs een gedeelte met schilderijen van alleen maar naakte vrouwen, bah! Maar het ergste was toch wel de lunch; er waren broodjes en een Kitkat voor elk kind. Voor Aimée was er alleen een glutenvrij broodje – er was geen glutenvrij chocolade, schande......

Libertat

Na een relaxte zondagochtend, waarbij ik nog dapper de heuvel Montjuich oprende, gingen we zondagmiddag door de tunnel van de berg Tibidabo naar ons oude woonplaatsje La Floresta. En nog steeds ga je vanaf de drukke bezige stad de tunnel in, en kom je in het groene en stille gebied de tunnel uit. Hier lijkt de tijd stil te staan, en ben je in het echte Catelonie. Ik had hier een Catelaans restaurant uitgekozen waar we tien jaar geleden een keer gegeten hadden, maar deze bleek dicht voor verbouwingen. 

We kozen daarom een voor ons nieuw restaurant uit (genaamd 90.0), wat een klein stukje verder lag, op een uitzichtspunt. Hier hadden we een prachtig uitzicht over de bergen en het groen, en aten we een typische eenvoudige maar heerlijke Catelaanse lunch. De Catelaanse gevoelens kwamen weer naar voren bij het invoeren van het password voor de wifi; Libertat (vrijheid). Ik hoop dat Spanje en Catelonie hun verschillen snel kunnen overbruggen, want dit gaat niet de goede kant op.

Na de lunch bezochten we ons oude huis (niet veel te zien vanwege het hoge hek er omheen) en namen we de weg over de Tibidabo terug naar Barcelona, om afscheid te nemen met geweldige uitzichten op de stad.

Strand en voetbal

Zaterdag begonnen we de dag in Barcelonnette, het stuk aan zee, waar ook de stranden van Barcelona zijn. Het was lekker zonnig weer, zo’n twintig graden, en Aimee wilde graag zwemmen. Dat is iets wat alleen toeristen en gekken doen in November, de echte Catalaan houdt zijn trui aan en zit in het zand. Maar eigenlijk is het zwemmen zo gek nog niet; ja het water is fris, maar niet veel kouder dan het zeewater in de zomer in Engeland. Bovendien is het water in Barcelonnette verrassend schoon en helder.

Voordat we gingen zwemmen namen we eerst de kabelbaan vanuit de haven naar de berg Montjuich, en weer terug voor het mooie uitzicht over de stad.

Na het zwemmen was het tijd voor een uitgebreide Spaanse lunch, dat we deden bij ons favoriete Japanse tapas restaurant Tayu, waarbij je onbeperkt mag pakken van kleine gerechtjes die in  bootjes langs je tafel varen. https://www.tripadvisor.co.uk/Restaurant_Review-g187497-d3543829-Reviews-Tayu-Barcelona_Catalonia.html. Weer leek het alsof de tijd had stilgestaan, want in tien jaar was er niets veranderend. En wederom een geslaagde keuze voor eten met de kids.

Daarna gingen we naar het hotel om te relaxen. ‘s Avonds namen we een snackje, voordat Aimee en ik naar Nou Camp gingen voor de wedstrijd van Fc Barcelona tegen Sevilla. Helaas regende het inmiddels, en Nou Camp is een geweldig en indrukwekkend stadion, maar niet overdekt! Het was de 600e (!) wedstrijd van Messi in het Barcelona shirt; ook hier lijkt niet veel veranderd, want tien jaar geleden zag ik hem ook al hier spelen!

Het werd een emotionele wedstrijd met veel Catalaanse sentimenten. Eerder die week waren er 10 politici opgepakt, en daarom werd er vanaf de 10e minuut leuzen geroepen als “vrijdheid” en “rechtvaardigheid”. Er werden ook een hoop andere dingen geroepen, over Spanje, en op een of andere manier leek het woord “Puta” (hoer) altijd in de leuzen in combinatie met Spanje voor te komen….. Maar we waren gekomen voor het voetbal.

Barcelona speelde veel beter, maar vergat meer dan een keer te scoren in de eerste helft. Met een magere 1-0 voorprong gingen ze de rust in.  Na rust leek het team minder scherp, en overwacht stond het opeens 1-1 uit een hoekschop. Barcelona zette weer aan, kreeg weer veel kansen, en vond het net nog een keer, zodat Messi’s jubeleumwedsrijd winnend werd afgesloten. En Aimee en ik een geweldige dochter-papa avond hadden.

Terug naar Barcelona

Na negen jaar keerden we afgelopen donderdagavond terug naar Barcelona, waar Aimee geboren is. Het is wel een beetje verwarrend met alle onrust van de laatste tijd; we hebben Aimee altijd verteld dat ze in Barcelona en Spanje geboren is, maar op dit moment voelen de mensen in Barcelona zich net zo Spaans als wij Nederlanders ons Duits voelen. Dus probeerden we de status van Catalonie uit te leggen, iets wat Aimee pas echt leek te begrijpen tijdens de emotionele en stevige spreekkoren tijdens de wedstrijd van Fc Barcelona. Maar daarover later meer.

Vrijdagochtend genoten we eerst van ons heerlijke ontbijtje, met de vele verschillende Spaanse (of Catelaanse) worstjes. Op straat kochten we een Fc Barcelona tenue en broekje voor Aimee, voordat we op bezoek gingen bij de oude crèche en eigenaresse Gilda. Die naast een geweldige verzorger van kinderen waarschijnlijk ook een uitstekende baas is, want tot onze verbazing bleken veel juffen van tien jaar geleden nog steeds daar te werken! Kevin herkende helaas niets meer, maar onderbewust moet er toch een connectie zijn geweest, want hij voelde zich er heel snel op zijn gemak, en hielp de juffen met het vermaken van de kleine kindjes, terwijl Aimee met Gilda optrok. We moesten onze kids om vijf uur bijna wegtrekken bij de crèche, zo leuk vonden ze het.

We reden het centrum van Barcelona in op tapas te gaan eten bij ons favoriete tapas-restaurant, Cerveceria Catalana. http://suitelife.com/blog/food-in-barcelona/cerveceria-catalana-best-tapas-in-barcelona/. Door de centrale ligging is deze de hele dag geopend. Vroeger moest je er rond half zeven zijn om nog een tafeltje te krijgen, dit keer zaten we er even voor zessen (heeeel vroeg voor Spanje) en zat de tent al bijna vol. Het heeft nog niets aan populariteit ingeboet, en we vonden al snel uit waarom; de tapas zijn hier nog steeds geweldig. De kinderen genoten mee, en we moesten zelfs een extra ronde desserts (Crema Catalana) laten aanrukken.

Terug naar het hotel stopten we nog even bij de magische fontijn bij de Montjuich, om de fontijn- en muziekshow te bewonderen. http://lameva.barcelona.cat/en/what-to-do-in-bcn/magic-fountain

Bezoek bij een oude bekende in Arhuis

Vorige week dinsdag bezocht ik het Deense Arhuis op uitnodiging van mijn bijzonder gewaardeerde ex-college Rene. Rene stelde het op het prijs op weer eens bij te praten over de reiswereld. Dit ging niet over een mogelijke toekomstige baan, maar gewoon gezellig bijpraten, contacten en enkele ideeen uitwisselen. We bezochten ‘s middags het moderne kunstmuseum van Arhuis, wat blijkbaar op dit moment de cultuurhoofdstad van Europa is. Het museum had een prachtig uitzicht-promenade in verschillende kleuren boven op het gebouw, ook wel de regenboogpromenade genoemd. Verder waren er veel exposities, sommige behoorelijk bizar. Het meest bizarre kunstwerk was een collectie potjes met in elkaar gehakte stukjes paard, met in de achtergrond een geprojecteerde film hoe het paard live in de wei in stukjes wordt gehakt…. Dit kunstwerk moest het leiden in de wereld voorstellen of zoiet, tja…..

Anyway, Arhuis is ook een gezellige studentenstad. Een van de brilliante ideeen die ze daar hebben uitgevoerd is het volgende. In de oude de centrale werkplaats (hangaar) van het busstation, midden in de stad, hebben ze allemaal kleine voedsel kraampjes (“street food”) neergezet, met veel tafels en lange banken, gezellige verlichting en zelfs een spelletjeshoek. Dit trok veel publiek – een erg gezellige plek.

Australian Pink Floyd

Ik was vorige week helemaal vergeten te schrijven over de Australian Pink Floyd. Dit is een cover band, uiteraard uit Australie, die een optreden gaven in ons kleine maar sfeervolle theater G-live in Guildford. Isabelle en ik gingen erheen, terwijl de oma’s op de kinderen pasten. Toen we de auto parkeerden, zagen we drie grote truck bij de artiesteningang staan. Dat kan nooit van een coverband zijn, spraken we nog hardop. Dat hadden we dus mis, want de Australian Pink Floyd houdt de Pink Floyd traditie in ere, door een spectaculaire visuele show te geven, met veel lichten, lasers, projecties en oplaasfiguren. In het geval van de Australian Pink Floyd werd echter het traditionele “Animals” Floyd opblaasvarken vervangen met een opblaaskangaroo. Ook andere visuals en video’s waren aangepast met symbolen uit Australia, maar verder werd er strak en zonder al te veel eigen invulling de grootste hits van Pink Floyd gespeeld. Een bijzonder geslaagd avondje uit.

Guildford, vuurwerk en zondag lunch

Vrijdag hadden de kids een afspraak met een vriendje om te gaan trampoline springen in Guildord. Omdat de oma’s raar genoeg niet wilden trampoline springen, en omdat ik sinds Kevin’s feestje ook mijn buik vol heb van trampoline springen, nam ik de oma’s het leuke stadje in. We begonnen onze wandeling bij het kasteel met mooie tuinen. Hiervandaan liepen we door nauwe oude steegjes heuvelaf naar de grote winkelstraat. Deze liepen we weer verder heuvelaf naar de rivier de Wey. 

Tussendoor dronken we thee en koffie in een klein theehuisje in een schattig steegje. Aan het einde, bij de river, namen we een biertje in de lokale pub aan het water. Voordat Isabelle en de kids ons kwamen ophalen. 

De komende weken staan hier in het teken van bonfire (vreugdenvuren) en vuurwerk. De officiele datum is 5 november (Guy Fawkes night https://en.wikipedia.org/wiki/Guy_Fawkes_Night), maar tegenwoordig zie je dat elk plaatsje en organisatie hun eigen datum prikken, en dat het meer wordt gecombineerd met Halloween. Anyway, afgelopen zaterdag had de golfbaan bij ons in de buurt een grote vuurwerkshow, en uiteraard een groot vreugdenvuur. In combinatie met wat live muziek gaf dat een gezellige avond.

Over Engelse tradities gesproken; op zondag staat lunch met geroosterd vlees centraal “Sunday roast”. Wij namen een late lunch in onze favoriete pub de Crown & Cushion, die deze dag hun  middeleeuwse hal hadden opengesteld. Een geweldige locatie! https://www.tripadvisor.co.uk/LocationPhotoDirectLink-g13003232-d1077436-i99494638-Crown_and_Cushion-Minley_Hampshire_England.html

Met de oma’s naar Runneymede en de beeldentuin

We hadden deze week de Oma’s op bezoek, en zij hadden het geluk dat ik maandag en Woensdag thuis was, zodat we erop uit konden. Ook onze kids waren thuis vanwege herfstvakantie.

Maandag brachten we eerst Kevin weg naar een afspraak met een vriendje. Daarna reden we door naar het nabijgelegen park Runneymede. Hier was ik al eerder geweest met Kevin en Aimee, ruim twee jaar geleden (zie ook http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2015/09/runnymede-de-magna-carta.html). Het bestaat uit uitgestrekte weides aan de Thames, met monumenten, omdat het een historisch belangrijke plaats is. Hier werd de eerste stappen gezet naar een democratie, door de ondertekening van het Magna Carta verdrag. Voordat we naar huis reden, dronken we thee en koffie bij  het leuke theehuisje van National Trust.

Woensdagmiddag was het buitengewoon mooi herfstweer, met een blauwe lucht en dus veel zon. We besloten een half uurtje naar het zuiden te rijden, waar een kunst-beelden tuin gemaakt is midden in het bos. Je hebt hier een hele bonte verzameling beelden, van klein tot groot, modern to ouderwets, sierlijk to schroot. Van alles. Rondom mooie spiegelende meertjes in het groene bos. Een bijzonder mooi plekje. https://www.thesculpturepark.com/

Op de weg terug stopten we bij ons favoriete theehuisje in het gehucht Seale, waar ze altijd een verbazingwekkende selectie aan verse glutenvrije taartjes en cakejes hebben. We konden buiten lekker in het zonnetje smullen.

Domino

Bij het opschonen van mijn Ipad kwam ik twee filmpjes tegen van Kevin, die hij nam toen hij in september met Domino stenen aan het bouwen en spelen was. Eerst het opbouwen (zie dat Oma Dicky ook meekijkt) https://www.youtube.com/watch?v=dqzT8q1l738 en daarna het omgooien. https://www.youtube.com/watch?v=vbDkvdXDNe4

Spotify

Aimee is een groot fan van Spotify, en heeft het geinstalleerd op haar Ipad en op mijn telefoon. Met hetezelfde account. Het grappige daarvan is dat ik op mijn telefoon exact zie welk liedje ze afspeelt op haar Ipad. Nog beter is dat ik haar kan plagen, door terwijl ze aan het luisteren is, liedjes te wisselen. Zo kapte ik een aantal keer haar popliedjes af met “Fight For Your Right To Party” van de Beastie Boys. Ze had al snel door dat dit geen fout van Spotify was, en ze was slim genoeg om de “oorzaak” te achterhalen. Gelukkig kon ze hard om de grap lachen.

Terugdenken aan die goede oude tijd bij Chucky Cheese

Zaterdag vierde we dat ons kleine mannetje al weer 12 werd. In Canada waren we altijd vrij snel eruit wat het kinderfeest moest zijn; Chuck E. Cheese. De perfecte en veilige plek om een horde kids in los te laten en aan het einde van het feest weer bij elkaar te verzamelen, zonder de nodige inspanningen van pa of ma.

In Camberley gingen we dit jaar naar Gravity Force. http://www.gravityforce.co.uk/. Een groot indoor trampoline speelplaats. Dat ging allemaal niet zoals gehoopt en gepland. Allereerst hadden we 20 kids uitgenodigd, want dan komen er uiteindelijk zo’n 12 tot 14 op dagen. Dit keer kwamen er….20. Volle bak dus! Na een tijdje springen schreeuwde Kevin’s vriendje Henry het opeens uit. Hij bleek later zijn onderarm gebroken te hebben (op dat moment dachten we eerder aan zijn pols). Isabelle bleef bij hem, wachtend op zijn ouders, terwijl ik probeerde 19 kids te managen. Of 18 zoals ik er telde. Ik vraag dus aan Kevin en Aimee – wie missen we? Tot drie keer toe krijg ik hetzelfde antwoord – Henry. Een tijdje later begreep ik dat er een tweede Henry was, en die waren we kwijt. Dit enigszins autistische kind bleek naar buiten gelopen te zijn! De rest van het feestje ging verder goed, maar ik miste de gecontroleerde en simpele feestjes bij Chucky Cheese.

Omgeving van Alresford onder een dreigende hemel

Maandag raakte de orkaan Ophelia Ierland. Zoals in Nederland bracht deze storm ook warme temperaturen bij ons, en de voorspelling was dat het droog zou blijven. Zonder ingeplande afspraken besloot ik er weer met Epic op uit te trekken. Ik geniet echt van deze lange wandelingen (dit keer 18 km), het zijn uitstekende momenten voor ontspanning en reflectie.

Ik begon deze wandeling ten zuid-westen van ns huis op de heuvel Abbotstone Down, in de bossen. Deze bossen liep ik als snel uit, en daarmee de velden in. Daarbij kwam ik langs enkele boerderijen, en opeens ook een oude aangebouwde kapel uit 1331 van de hospitaalridders (volledige naam; Soevereine Militaire Hospitaal Orde van Sint Jan van Jeruzalem, van Rhodos en van Malta). http://www.hampshire-history.com/knights-hospitaller-in-godsfield//. Helaas is de kapel nu prive eigendom, en kan je dus deze alleen van de wandelweg bekijken.

Via nog meer wandelpaden door de velden kwam ik in het gehucht Old Alresford aan. Op een bankje van het plaatselijke kerkje rustte ik even uit, en kreeg ik gezelschap van een 87-jarig mannetje. Die bijna elke dag het bankje bezoekt, maar in de laatste twee jaar daar niemand bij ontmoette. Hij vertelde nog een mop, en was gek op Epic. Even later moesten Epic en ik weer door, naar het dorpje New Alresford. Nog steeds een historisch drpje, maar wat nieuwer. Ik dronk een colaatje in de plaatstelijke pub. Het dorpje ligt aan de rivier Alre. Een verbazingwekkend kristalhelder riviertje, waar je de vissen in ziet zwemmen. Door het vele water zijn er oude watermolens en plantages voor waterkers. Alresford noemt zich zelf zelfs de waterkers hoofdstad van de wereld….

Door de velden liepen we verder naar het gehucht Abbotstone, waar we weer langzaam de heuvel Abbotstone Down beklommen, met het gelijknamige bos.

Onderweg naar huis stopte ik nog bij de Grange van de English Heritage, een enorm pompeus landhuis in griekse stijl http://www.english-heritage.org.uk/visit/places/northington-grange/. Het grote gebouw maakt een spookachtige indruk onder een donkere hemel met een rood-gele zon. De orkaan Ophelia had de lucht dreigend donker gekleurd, en meegekomen woestijnzand en – stof in de lucht kleurde de zon rood-geel. Bizar en dreigend, maar ook gelijk erg mooi. Zie ook http://www.independent.co.uk/news/uk/home-news/red-sun-uk-sky-ophelia-hurricane-storm-dust-sahara-spotted-latest-updates-a8002891.html

Films, hut en kampvuur

Het weekend was rustig zonder afspraken. De kids wilden graag films zien die we liever niet ‘s avonds kijken in verband met mogelijke nachtmerries. Dus hadden we een filmmiddag; Zaterdag keken we met Kevin het eerste gedeelte van de Hunger Games. Blijkbaar heeft Kevin alle boeken gelezen, en vind hij dit bijzonder interessant. Zondag keken we voor Aimee de kinder-horror film Goosebumps. Verder keek ik zaterdag de film 'Operation Dunkirk'. Ik had verwacht dat dit hetzelfde was als de film ‘Dunkirk’, wat volgens sommige critici de beste oorlogsfilm is, die ooit is gemaakt. ‘Operation Dunkirk’ is echter een bijzonder slecht gemaakt aftreksel wat probeert mee te liften op de naam van de sterke film. Slecht geacteert, slecht verhaal, slecht gemaakt.

We keken niet alleen films, maar gingen zaterdag ook nog even naar het bos. Daar werkten we verder aan de grote hut die we aan het maken zijn. Deze was nog steeds in dezelfde staat als hoe we het een paar weken geleden achterlieten.

Thuis werkten we nog  in de tuin, en sloot de electricien de tuinverlichting aan. We vierden dat onze tuin nu helemaal klaar is met een kampvuur, uiteraard met marshmallows.

Verkouden en persoonlijk onderzoek

De tweede helft van vorige week werd een beetje afzien voor mij; ik had het druk met afspraken en werd bijzonder verkouden. Zo moest ik vrijdag op en neer naar een Europeese hoofdstad voor een gesprek met drie investeerders over een mogelijke baan.

Op het vliegveld had ik een ‘interessante’ ervaring; vanwege mijn knieblessure, draag ik nu op zwager Berry’s advies een knie brace. Blijkbaar zit hier metaal in, want op het vliegveld ging ik behoorlijk af bij de veiligheidscontrole. Zo goed, dat ik onder begeleiding van twee uit de kluiten gewassen beveiligers mee moest na een prive controlekamertje, om de broek te laten zakken….. ze zaten nog net niet met de vaseline klaar. Dus leerpunt; geen knie brace aan net voor het vliegen!

Negentien kilometer door de Chilterns

Het herfstweer hier in Engeland is onverwacht goed. En droog, wat betekent dat we de nieuwe delen van onze tuin vaak moeten sproeien. Met het goede weer kan ik er lekker op uit; zo begon ik vorige week dinsdagochtend aan op dit moment de langste wandeling van maar liefst 19 kilometer. Startpunt was het Thames plaatsje Hambledon bij de sluis. Een sluisje en waterval die leek op de vele sluisjes die we eerder dit jaar tegenkwamen op ons bootweekend op de Thames. Zoals toen ook zijn deze plekjes bijzonder pitoresk, dus het was een mooi begin.

Langs de Thames liepen Epic en ik verder naar het plaatsje Medmenham. Hier staat een monument voor een oud wettelijk dispuut of de plaatstelijke veerpond openbaar of prive was. De rechter besloot ‘openbaar’, wat blijkbaar belangrijk genoeg was om dit te vieren met een monument.

Vanaf Medmenham werd het klimmen, de heuvels van de Chiltern’s in. Opeens liepen we in de bossen tegen een grote groep (zo’n twintig) herten aan, die in paniek op de vlucht sloegen. Hier keek Epic nog voorzichtig toe. Even later sprong hij op grote stapels boomstammen, om een nog grotere sprong te wagen over bramenstruiken naar een eekhoorn toe. Het was een misrekening, want hij kwam in de bramenstruiken terecht, en viel achterover in een gat tussen de struiken en boomstammen. Waar ik even later het hevig geschrokken maar gelukkig (tot mijn verbazing) ongedeerde dier uit kon trekken. Hij leerde er niet echt van; want bij de volgende heuvel, Pheasant Hill genaamd, ging hij achter de fazanten aan. Ja ik heb nog nooit zoveel fazanten in mijn leven gezien. Epic ook niet, en met veel moeite kreeg hem te pakken om hem aan de lijn te gooien. We wandelden vervolgens rustig naar Hambledon terug, het oorspronkelijke dorp wat meer weg van de Thames in het binnenland ligt. Een liefelijk historisch dorpje. Met spierpijn, blaren en in Epic’s geval schrik gingen we terug naar huis om de kinderen uit school op te halen.

Frensham Little Pond en de sprongetjes van de duivel

Vorige week Zaterdag ging ik er op uit voor een langere wandeling met Epic. Dit keer gingen we naar het nabijgelegen Farnham, of specifieker Frensham Little Pond. Dit natuurgebied rondom een prachtig meertje bezocht ik al eerder met de kinderen. http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2015/10/het-vijvertje-van-de-bischop.html, Het bijzondere van dit meertje is dat het een door mensen gemaakt stuwmeertje is, maar dan wel uit de dertiende eeuw!

Ik had nu zonder kinderen de kans om een stuk verder de natuur in te lopen. Ik liep over de heide van Frensham naar de Devil’s Jumps. Dit zijn drie in het landschap wat onverwachte steile ronde heuveltjes. Eentje daarvan is open voor publiek, dus dat werd even klimmen. Met als belonging uiteraard een fantastisch uitzicht.

Netwerken en wandelen

Dondedag had ik weer een lange dag netwerken in London, van 9 uur ‘s ochtends tot 9 uur ‘s avonds. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ervan geniet om veel nieuwe mensen te ontmoeten, zowel in de reisindustrie, als investeerders, consultants en uiteraard headhunters. Mijn Engelse netwerk heeft de laatste weken een enorme boost gekregen.

Naast netwerken doe ik ook veel aan wandelen. Bij gebrek aan rennen vanwege nog steeds mijn knieblessure. Vrijdag had ik echter een drukke opvolgdag na alle bezoekjes de dag ervoor, dus ik kon er maar even uit met Epic, ondanks het prachtige weer. Een kleine wandeling dus vanaf huis, waarbij ik een ongewone wandeling maakte naar de schietbaan, over de heide, om pas later via een loop terug te komen bij ons in het bos. Ik had deze route pas één keer eerder met Epic gelopen, maar tot mijn verbazing ging hij voorop en liep hij elke keer de juiste richting op. Tot zelfs de afslagen naar wat verborgen paden. Honden zijn verrassend intelligent!

Wandeling; heiligdommen, verborgen meertjes en uitzichtspunten

Maandag ging ik maar weer eens de natuur in met Epic. Onze wandeling startte dit keer in het plaatsje Godalming, ten zuiden van Guildford. We kwamen al gauw langs een heiligdom, een mini bedevaartoord, de Shrine Ladyewell Zie ook http://ladyewellshrine.co.uk/history. Vervolgens daalden we af naar een vallei met verborgen meertjes (de Busbridge lakes). Helaas waren deze door de bomen zo verborgen, dat je er niet veel van kon zien. De wandeling ging verder door velden, golfbanen en zelf plantenkwekerijen. Dankzij het system van Public Footpaths en Bridleways (zie ook http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/06/footpaths-en-bridleways.html) zijn er overal openbare wandelpaden, zelfs over veelal prive-terrein. Hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, van deze wandeling was de 179 meter hoge heuvel Hydon’s Ball, met een prachtig uitzicht. Een stuk natuurgebied wat weer toehoort aan de National Trust https://www.nationaltrust.org.uk/hydons-ball-and-heath

Vriendje uit Noorwegen

Er wordt veel geschreven over de gevaren van online vriendschappen voor kinderen. Als ouder heb je al snel een angst en een natuurlijke afkeer voor online contacten bij he kinderen. Maar het kan ook gewoon goed en leuk zijn. Zo speelt Aimee al maanden samen met een negenjarig jongetje uit een klein plaatsje in Noorwegen. Een tijdje geleden gingen ze daarbij ook skypen, en kregen we beeld; het bleek inderdaad om een negenjarig jongetje te gaan. En de afgelopen dagen werden zelfs de vaders aan elkaar voorgesteld; de Noorse papa was blij om uit te vinden dat het negenjarige meisje uit Engeland ook echt een negenjarig meisje was, en is dolenthousiast over hun contact omdat zijn zoontje zo elke dag z’n Engels goed oefent. En inderdaad; ze bellen elkaar elke dag! 

Wandeling; Lovelace bruggen

Afgelopen zaterdag ging ik er met Epic op uit, om weer een mooie lange wandeling te maken. Dit keer gingen we naar East-Horsley, in de bossen ten oosten van Guildford. In dit mooie groene  heuvelachtige gebied staan verschillende oude interessant versierde bruggen midden in het bos. In de 1860’s heeft de toenmalige eigenaar van het gebied, Lord Lovelace, de mooie bruggen laten bouwen om het makkelijker te maken om boomstammen en hout af te voeren. Hij bouwde vijftien bruggen, en tien daarvan bestaan nog. En staan nu in de rustige natuur, alsof ze compleet vergeten zijn. Zie ook http://www.surreylife.co.uk/out-about/places/the-lovelace-bridges-in-east-horsley-1-1634684

Tuinproject finish

Afgelopen donderdag maakten de bouwers onze nieuwe oprit en terrassen helemaal af. Daarna ging ik nog even aan de slag om de laatste plantenbakken in orde te maken. Afgelopen zaterdagmiddag werden de tuinmeubelen inclusief onze Noord-Amerikaanse barbeque weer op de nieuwe terrassen teruggezet. En daarmee is dit project ook weer afgerond. Alhoewel, nog niet helemaal; de electricien moet nog terugkomen om de lampen en de nieuwe grondkabel aan te sluiten. Maar we kunnen nu al weer genieten van onze bijzonder opgeknapte tuin!

Inspector Gadget; wowzers!

De kids zijn helemaal in het Inspector Gadget tijdperk, met dank aan Netflix. Dit komische figuurtje uit de jaren tachtig is weer helemaal terug, met een nieuwe serie geproduceerd vanaf 2015. En grappig detail; gemaakt in Canada. Ze hebben ook even naar de oude serie gekeken, maar dat was niet helemaal up-to-date voor onze eigen gadget-generatie. Wel werd de Disney speelfilm Inspector Gadget (http://www.imdb.com/title/tt0141369/) afgelopen zaterdgavond gewaardeerd. Go Go Gadget!

Thais eten in plaats van wijn proeven

Donderdagavond zouden Isabelle en ik eigenlijk naar een wijnproeverij gaan in de plaatselijke Majestic wijnwinkel. De proeverij zou over onze favoriete Spaanse wijnen gaan, maar helaas werd het evenement op het laatste moment afgezegd.

In plaats van wijn, besloten we maar Thais eten te gaan proeven. Je hebt een heerlijk authentiek Thais restaurantje in het centrum van Camberley, genaamd Old Thai House http://oldthaihouse.com/. Behalve goed eten, is het ook een van de weinige oude historische huisjes van Camberley; ooit was dit een theehuisje in tudor stijl  http://oldthaihouse.com/our-save-betty-petition/. Met andere woorden; heerlijk eten in een sfeervolle omgeving.

Rond de Hog’s back

Maandagmiddag ging ik met Epic op pad voor een lange wandeling. Het was dit weekend er niet van gekomen, vanwege de tuinwerkzaamheden. We reden dit keer naar de nabijgelegen heuvelrug Hog’s back. https://en.wikipedia.org/wiki/Hog%27s_Back. Zoals gezegd een heuvelrug, met mooie uitzichtjes, maar helaas wel met een drukke weg op de top (de A31 tussen Farnham en Guildford).

We begonnen in het dorpje Puttenham. Een dorpje is in Engeland pas echt oud, als het in het Domesday book vermeld wordt. De titel van dit boek uit 1086 klinkt spannender dan het werkelijk is; het is een historisch meesterwerk, maar gaat een beetje saai over hoe, waar en hoeveel belasting Willem de Veroveraar kon innen in de vele Engelse gebieden. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, Puttenham staat in het Domesday boek. Het kleine kerkje, St John de Baptist, komt dan ook uit 1160.

Vanuit Puttenham kruisden we de Hogs’ back voor de eerste keer over met enkele prachtige uitzichtspunten. Aan de andere kant kwamen we in het gehucht Wanborough. Het heeft een groot manor house, komt ook voor in het Domesday boek, en heeft een nog ouder (en kleiner) kerkje uit 1060. Dwars door de velden liepen we over beekjes naar het volgende gehucht Wood Street Village. Deze komt niet in het Domesday boek voor, en heeft ook geen oud kerkje. Maar wel een erg leuke pub, waar ik een drankje nam (met wat water voor Epic).

Na Wood Street Village liepen we weer door de velden terug naar de Hog’s back, waar we nog een mooi hert zagen wegspringen, voordat we weer bij de auto terugkwamen. Totale wandeling; zo’n 10 km.

Voetbal kijken met Epic

Mijn cluppie Feyenoord volg ik hier trouw via livestreams. Met onze nieuwe tv projecteer ik de beelden via mijn laptop naar het grote scherm.  Echt super. Alleen speelt Feyenoord niet goed de laatste tijd. En dat is te merken in mijn soms luide reacties. Iemand die daar nog niet mee om kan gaan is onze hond Epic. Elke keer als ik luid wordt, schrikt hij en gaat hij wild blaffend op zoek door het huis en de tuin naar de reden van “mijn alarm”. Hij begrijp nog niet dat dit door een spelletje met een bal kan komen…….

Renvrijwilliger en clanlid

Zondagochtend, op de laatste zondag van de maand, hadden we zoals normal de renclub 10k race. Helaas zal het wel een tijdje duren voordat ik weer een 10k kan rennen; voorlopig ren ik nog helemaal niet met mijn knieblessure. Hoewel ik wel goede hoop heb om ergens in de komende twee weken weer voorzichtig een beginnetje te maken. Echter de race heeft vrijwilligers nodig voor de organisatie, dus zondagochtend hielp ik de club. Dat werd ook wel eens tijd want ik was nog nooit vrijwilliger geweest – ik wil zo graag zelf rennen.

Zondagmiddag hadden we Kevin’s vriendje Henry op bezoek met zijn hond Mudge. ‘s Middags gingen we met alle kds en beide honden naar het bos. De kids bouwden een grote boshut, en daar hielp ik ze uiteraard bij. Ze bedachten een naam voor de Clan – de Smile Clan, want in de heuvel voor de hut maakten ze een smily. Ook werden de laatste bramen geplukt voor voedsel van de clan. Omdat ik ze hielp bij de grote taken en zware boomstammen (voor zitjes en tafels), mocht ik ook bij de clan aanschuiven, hoewel niet als leider.

Tuin weekend

Afgelopen donderdag begonnen we met het aangekondigde tuin- en opritproject. Er werd donderdag en vrijdag met name gesloopt; de oprit en al onze oude terrassen.

Behalve nieuwe mooie tegels en meer creatievere vormen (halve cirkels in plaats van recht toe recht aan) hebben we ook een andere tuinindeling. We hadden een langgestrekt maar relatief smal terras langs ons huis, en een groot terras achter onze uitbouw. Deze laatste verwijnt helemaal, en in plaats daarvan krijgen we een groot terras voor onze huiskamer, en een groot terras voor onze keuken. Dit betekent dat we een stuk oud terras moeten omvormen in tuin, en dat is waar ik dit weekend mee bezig was. Zaterdag creeerde ik een groot planten- en bloemenbed, en zondag bereide ik een ander stuk voor waar ik in de komende week gras zal leggen. Het was duidelijk dat ik geen zwaar fysiek werk meer gewend ben, want ik was bijzonder gesloopt in de avonden.

Meetings met sightseeing; Monument en Oxford.

Nu de werkdruk er even af is, probeer ik het noodzakelijke met het aangename te combineren. Zo was ik maandag in London, in het hartje van de “city” – het financieel centrum. Net naast het monument wat zeer creatief ook “The Monument” heet. http://www.themonument.info/. De volledige officiele naam is overigens “Monument to the great fire of London”. Het staat op de plaats waar het vuur in 1666 begon, en dat uiteindelijk 13.200 huizen, 87 kerken en St Paul’s kathedraal in de as legde. Het monument is een grote pilaar, die je kunt beklimmen door middel van een trap met 311 treden. Voor uiteraard een geweldig uitzicht over de “city”.

Woensdag moest ik in het universieitsstadje Oxfrd zijn. Na mijn meeting besloot ik om een wandeling te maken door dit oude stadje, met de vele historische “colleges”. Wat betreft oude gebouwen is dit wellicht een van de mooiste Engelse stadjes; een echte aanrader. Sommige van de colleges zijn toegankelijk voor publiek, zoals het enorme “Christ College”. De grote hal, en trap, van dit college was de inspiratie voor Hogwarts van de Harry Potter films. http://www.chch.ox.ac.uk/visiting-christ-church/hall.

Richmond en Twickenham; villas aan de Thames

Zondagochtend ging ik, bij gebrek aan de mogelijkheid om te rennen, maar weer eens op pad met Epic voor een forse wandeling. Na de heide en bossen van afgelopen dinsdagmiddag, gingen we nu voor de afwisseling richting London, om langs de Thames te wandelen bij de prachtige stadjes Twickenham en Richmond. Twickenham kennen we al van het rugby stadion, maar dit keer ging ik het stadje zelf aan de Thames bekijken.

Maar ik begon aan de overkant, waar ik vanwege het Nationale Trust lidmaatschap gratis kon parkeren bij het Ham House uit de zeventiende eeuw. https://www.nationaltrust.org.uk/ham-house-and-garden. Door het park wat bij het huis ligt, liepen we langs de Thames richting het plaatsje Richmond. We kwamen nog langs het dorpje Petersfield met kleine nauwe steegjes. Richmond is een stuk drukker, en ligt statig aan de Thams met mooie huizen. Daar liepen we over de brug, om via de andere zijde van de Thames terug te lopen. Zo kwamen we nog langs het statige witte Marble Hill House http://www.english-heritage.org.uk/visit/places/marble-hill-house/. Daarna kwamen we door de tuinen van het prachtige York House, wat echter overschaduwd wordt door het opvallende monument in de tuin genaamd The Naked Ladies. https://en.wikipedia.org/wiki/The_Naked_Ladies

Via een klein voetpondje staken we de Thames weer over terug naar de auto.

‘s Middags was neef piloot Bas weer op bezoek, en werd er gezamelijk voetbal (PSV – Feyenoord) gekeken. Zonder veel succes voor onze club uit Rotterdam.

Tuinwerk – voorbereiding op het volgende “project”

Komende donderdag beginnen we met het tweede grote project aan ons huis. Alhoewel in vergelijking met het keukenproject van vorig jaar is al het verdere werk hopelijk veel kleiner.

Dit keer is de tuin en oprit aan de beurt. We gaan de lelijke grijze betontegels, betonplaten en asfalt verwijderen, in ruil voor mooie tegels met een vrolijkere kleurtje. Daarbij wordt ook de vorm van de terrassen aangepast, dus begon ik zaterdag met het verplaatsen van planten en struiken. Daarbij deden we ook nog een lugubere ontdekking; we vonden een dode stinkende duif die Epic in de tuin begraven had.

Donderdag beginnen ze met slopen, en in de loop van vrijdag hopen ze te beginnen met leggen, om het dan de week erna op dinsdag klaar te hebben. We zijn benieuwd!

Google jezelf

Bij een cursus “Linkedin en digitale profielen” kreeg ik de tip om jezelf eens te “googlen”. Eigenlijk best interessant! In mijn geval levert het aan de top van pagina 1 meteen mijn Linkedin profiel op, wat perfect is. Maar de verrassing komt pas op pagina 3; er is een 62jarige kunstenaar en muzikant in Den Haag met dezelfde naam. En deze Hans ontmoet buitenaardse wezens, die gelukkig heel vriendelijk zijn, omdat ze hier op aarde ongelukkige mensen komen helpen. Leestip; https://www.ad.nl/den-haag/mijn-aliens-zijn-vriendelijk~a272e607/. Nu maar hopen dat toekomstige werkgevers ons niet verwarren.

Back to school

Woensdag was het eindelijk weer tijd voor de kids om naar school te gaan. Man, man, man, wat duren die vakanties hier lang. Dat vond ook Aimee, die heel blij was om weer in haar vertrouwde sociale omgeving te komen. Kevin vond het wat minder, hij zit het liefst thuis achter zijn computer. Bovendien zijn er voor hem dit jaar grote veranderingen. Hij gaat zeg maar naar de middelbare school, in dit geval een soort bovenbouw bij zijn huidige school. Maar wel met het middelbare schoolsystem dat ze voor elke les een andere juf/meester krijgen, in een andere klas. En met veel meer huiswerk. Het zal even wennen zijn.

Thursley & Hankley Common; rustige heide met D-Day geschiedenis

Helaas kan en mag ik voorlopig niet rennen, nog steeds dankzij mijn knie (zie het stukje over oude man http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2017/08/oude-man.html), die toch een hardere tik heeft gekregen dan in eerste instantie gedacht. Dus ga ik maar meer wandelen in het groene Surrey, wat ook in het voordeel is voor Epic.

Dinsdagmiddag was ik om drie uur thuis, en nam ik Epic mee naar een voor ons nieuw wandelgebied op een half uurtje rijden ten zuiden van ons. Startpunt was het kleine schattige dorpje Thursley, genoemd naar de god Thor. Er zijn hier verschillende natuurgebieden, zoals Thursley Nature Reserve. Maar het hoogtepunt van de wandeling was het heidegebied van Hankley Common. Naast de mooie paarse heide, heb je hier hoge uitzichtspunten vanaf de zanderige heuvels. En kan je tussen de paar bossen hier grote betonnen muren en bunkers aantreffen; hier werd namelijk voor D-day de aanval op de Duitse “Atlantic Wall” geoefend.