Liefelijk en historisch Bradford On Avon

Onze cottage ligt vijf minuten rijden van het pittoreske stadje Bradford On Avon. We dachten dit stadje voor het eerst te bezichtigen, maar toen we eenmaal in het kleine centrum stonden, herkenden Isabelle en ik een oud bijzonder schuin gezakt theehuisje, waar we zo’n vijftien jaar geleden een kopje thee hebben gedronken. http://www.thebridgetearooms.co.uk/

Bradford On Avon lijkt een beetje op Bath, is kleiner en liefelijker, maar zonder de grote attracties van Bath zoals de Romeinse baden. Parkeren is een uitdaging in dit kleine stadje; uiteindelijk vonden we een plekje net buiten het stadje bij de enorme Tithe Barn, een grote voorraadschuur uit de 14^e eeuw. http://www.english-heritage.org.uk/visit/places/bradford-on-avon-tithe-barn/ Vanaf hier liepen we langs de prachtige rivier de Avon naar het centrum. We staken de rivier over via de middeleeuwse Town Bridge. http://www.bradfordonavonmuseum.co.uk/archives/2453 Aan de overkant aten we een ijsje in het centrum, waarna we via deze kant van de rivier terugwandelden. Daarbij kwamen we nog langs het stokoude kleine Saskische St Laurence kerkje, wat gebouwd is het jaar 705! Het is een van de oudste kerkjes van Engeland. http://www.greatenglishchurches.co.uk/html/bradford-on-avon.html

Terug bij het beginpunt spatterden de kinderen, inclusief Epic, nog even in een ondiep gedeelte van de rivier, voordat we weer terugreden naar de cottage.

’s Avonds aten we bij een pub op nog zo’n schilderachtige locatie. De pub the Cross Guns ligt aan het Avon kanaal, wat met een aquaduct de rivier de Avon oversteekt. http://www.crossguns.net/ We zaten aan het water, in een groene oase, niet ver van een echte waterval in de rivier. Het bevestigde nogmaals was wij al lang wisten; met een zonnetje is Engeland een geweldig vakantieland.

Derde verjaardag; weekendje Wiltshire en Somerset

We besloten mijn verjaardag maar niet op een maandag te vieren, maar in het weekend erna. We zijn namelijk een weekendje weg, dankzij een vrije maandag. We zitten net ten zuiden van Bath, in de provincie Wiltshire, maar dichtbij de andere provincie Somerset. En ook dichtbij het schattige plaatsje Bradford On Avon. We hebben hier cottages op een schapenboerderij, en er is zelfs tot groot plezier van de kids een overdekt zwembadje. http://churchfarmcottages.com/

Zaterdagmiddag maakten we een kort historisch rondritje door de glooiende heuvels. We bezochten eerst Stoney Littleton Long Barrow, http://www.english-heritage.org.uk/visit/places/stoney-littleton-long-barrow/een pre-historische grafheuvel van 3500 BC. Wat deze grafheuvel zo bijzonder maakt, is dat je met eigen zaklampen erin kan gaan. Dus kan je, gebukt, een 5500 jaar oude tombe met een zaklamp verkennen. De kinderen vonden het heel spannend en een beetje griezelig.

Daarna stopten we bij het kasteel van Fareigh-Hungerford. http://www.english-heritage.org.uk/visit/places/farleigh-hungerford-castle/ Een ruine uit de 14^e eeuw, die nog redelijk intact is, en het mooie kapelletje is zelfs nog in prima staat. Een mooi kasteel in dit liefelijke landschap.

Eten deden we uiteraard in een typische Engelse pub. Het was prima zomerweer, dus aten we in de tuin van de Hop Pole Inn pub uit de 17^e eeuw, in het gehuchtje Limpley Stoke, dichtbij onze cottage. http://bathpubs.co.uk/941/bath-pubs-and-bars/hop-pole-limpley-stoke/

Schoolnieuws

Ondanks de uitstekende cijfers, had Kevin het duidelijk niet zo naar zijn zin of Hall Grove School. Hij ging de laatste maanden eigenlijk steeds minder graag naar school. En in een goed gesprek gaf hij aan waarom; de school is zo groot, hij voelt zich soms een beetje “verloren” in de formele structuur, de klassen zijn groot, er is niet zo veel persoonlijke aandacht, er is heel veel sport en weinig creatieve vakken. In tegenstelling tot Aimee, die het een geweldige school vindt.

Dus hebben we hem de laatste dagen getest in een school dichtbij Hall Grove, Hurst Lodge genaamd. http://www.hurstlodge.co.uk/ Kleinschaliger, met kleinere klassen, meer aandacht voor creatieve vakken en minder voor sport. Het heeft academisch gezien een minder goede reputatie dan Hall Grove, maar Kevin vond het afgelopen week fantastisch. Op een dag stond hij al om half zes met z’n kleren aan klaar om naar school te gaan. Dus hebben we besloten om van school te wisselen voor hem. Het plezier is het aller belangrijkste. Aimee blijft daarom ook op Hall Grove.

Officieel is het pas vanaf volgend jaar, maar van Hurst Lodge mag hij al meteen blijven. De scholen liggen ongeveer vijf minuten van elkaar, dus is het logistiek wel te managen.

Verjaardag twee; Aimée

En zo rolden we naar de volgende verjaardag, die zondag al om zes uur ’s ochtends (…) begon. Aimée was er vroeg uit. Wij gingen met zeven andere kindjes lunchen bij het Aziatische buffet van Mimosa. http://www.mimosarestaurants.com/. Vanuit daar konden we de bioscoop van Camberley inrollen, waarbij we de film Angry Birds keken. Gappig detail; wordt normaal gesproken een computer spel gemaakt van een film, in dit geval is een computer spelletje omgezet in een film, leuk voor jong en oud. http://www.angrybirds-movie.com/en/. En daarmee een succesvol hoogtepunt van het verjaardagsfeestje. Aimée al weer acht jaar, hoera!

Verjaardag één; Epic

Zaterdag vierden we onze eerst verjaardag van deze maand; nee dat was niet die van Aimée of mijzelf, maar van onze viervoeter vriend Epic. Zijn twee broertjes kwamen langs voor zijn  feestje. En voor de hondjes was het een feest; voor het eerst waren ze weer alledrie bij  elkaar. Er werd gestoeid, gerend en gespeeld. Totdat ze zwart zagen – terugkomende uit de bossen. Met dank aan de tuinslang kregen we onze witte hondjes weer terug. Die verder een knakworst kregen als “taart”.

Terug naar school

Afgelopen week had ik een intensieve financiele cursus aan de bekende London Business School, namelijk “financien voor niet-financiele senior managers”. Niet het meest interessante onderwerp in bedrijfskunde, maar wel zeer nuttig. Een gedeelte was herhaling van wat ik twintig jaar geleden heb geleerd, maar nooit heb kunnen toepassen. Denk aan het financieel analyseren van grote investeringen. Dat wordt in mijn huidige baan noodzakelijke kost.

De London Business School trekt studenten uit de hele wereld. Er waren met name deelnemers uit de golfstaten; één van de financiele wereldcentra. Maar er kwam zelfs zowel een mede-cursist als een leraar voor de cursus overgevlogen uit Australie. De  docent was bijzonder goed; elk financieel probleem moesten we van hem eerst in enkele seconden oplossen op basis van “de force” (een grappige benaming uit de Star Wars films, voor intuitie en gevoel), voordat we de rekenmachines en spreadsheets er bij mochten pakten. Want, zo was zijn mening, wij moeten in onze positie een snel gevoel krijgen of iets goed of fout zit. Ik kon het niet meer eens zijn met deze inspirerende docent.

Oorlogsgeheimen van de Brookwood begraafplaats

Bij mijn treinstation in Brookwood wordt op dit moment een grotere parkeergarage gebouwd op de plek van de oude parkeerplaats, dus kan ik er voorlopig niet parkeren. Best een probleempje, want verder is het verboden om je auto te parkeren in het kleine dorpje. Ik hebn een oplossing gevonden door in het dorpje Pirbright te parkeren, en dan in ruim tien minuten over de uitgestrekte begraafplaats van Brookwood naar het station te lopen. Een beetje een vreemde, maar wel mooie, groene en rustige wandeling, en dus een prima tijdelijke oplossing.
Als eerste kom je over de grote Amerikaanse militaire begraafplaats, https://www.abmc.gov/cemeteries-memorials/europe/brookwood-american-cemetery#.VzuDnpX2ZZQ, met gevallen miliairen uit zowel de eerste als tweede wereldoorlog. Er schijnt ook een Canadees gedeelte te zijn.

Vanaf dit gebied loop je de algemene begraafplaats op bij het islamitische gedeele. En wat dan meteen opvalt zijn de veertien graven van gevallen Turkisch Air Force piloten uit de tweede wereldoorlog. Aangezien ik een nerd ben en me ooit behoorlijk in de tweede wereldoorlog heb verdiept, vond ik dit meteen vreemd; Turkije is namelijk, als één van de weinige landen, neutraal gebleven, en heeft officieel nergens gevochten. Hier moest ik onderzoek naar doen! De officiele verklaring is als volgt; gedurende de tweede wereldoorlog gingen Turkse piloten naar Engeland om er trainingen te doorlopen. De gevallen piloten waren allen betrokken bij ongelukken, en in één geval was er de pech dat een piloot tijdens een trainingsvlucht een Duitse jager tegenkwam en werd neergeschoten. De Turkse regering claimt dat haar piloten nooit  hebben deelgenomen aan gevechtsacties. http://www.thefreelibrary.com/(MIL)+TURKISH+PILOTS+NEVER+ASSIGNED+IN+BOMBARDMENT+FLIGHTS+DURING...-a0210496328 Echter, volgens een dochter van één van de piloten, heeft haar vader wel degelijk aan bombardementen op Duitsland deel genomen. Indien je Turks kan lezen; http://www.hurriyet.com.tr/bombardimanda-turk-pilotlari-12747857. De piloten hebben de oorlogsgeheimen mee hun graf in genomen, op deze bijzondere groene plek in zuid Engeland.

Groene explosie

Het warme weer van de afgelopen weken, afgewisseld met een buitje, heeft ervoor gezorgd dat het zuiden van Engeland is veranderd in een groene oase. Het lijkt wel een explosie van groen; de bomen, de struiken, de klimplanten, de heggen en het hoge gras. Het lijkt wel een jungle. Dit moet wel één van de meest groene landen ter wereld zijn!

Spetteren bij Shere; kleuren bij Guildford Castle

Vrijdagavond kregen  we kort bezoek uit Nederland; Mark kwam met zoontje Pavel over. Samen met Kevin, Aimée en uiteraard Epic gingen we zaterdag op stap, zodat Isabelle thuis haar laatste examen rustig kon voorbereiden.

Na Aimée’s tennisles gingen we op pad naar het pittoreske dorpje Shere. Dit keer niet voor de “glorious walk” die we ooit met Karin en Berry deden http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/04/een-glorious-walk.html, maar voor spetterplezier in het ondiepe riviertje. Net buiten Shere heb je een mooie openbare picknickplek aan het riviertje de Tillingbourne. Hier heb je ook een “slingerband”waarmee je boven de rivier kan schommelen, met je tenen in het koude water.  Even verderop heb je ook een mini watervalletje voor nog meer spetterplezier. Een prima plek voor kids om zich te vermaken, inclusief ons harige kind Epic.

Daarna bezochten we het kasteel van Guildford http://www.guildford.gov.uk/castle. Helaas  was de laatste entree van de toren al om half vier, dus we konden deze niet meer in. Maar de bloempartijen in de openbare kasteeltuinen waren fantastisch, met de mooiste kleuren.

’s Avonds werd de dag afgesloten met in de tuin spelen, pizza en film.

Vossenjacht

Er zitten in ons gebied, zoals op zoveel plaatsen in Engeland,  veel vossen. We vonden ook een oud vossenhol in onze tuin, en een vossentunnel naar de tuin van onze buren. Maar met Epic in de buurt zullen we niet snel een vos in de tuin zien. Wel zagen we ééntje afgelopen week ’s avonds door de straat, toen ik de hond uitliet. De reactie van Epic was furieus – hij was bijna niet te houden. Alle kracht en boosheid was gericht op die éne vos. Zijn geblaf toonde oprechte boosheid. Ons lieve knuffelbeest veranderde in een fractie van een seconde in een agressieve pitbull . Vossen en honden, het zijn duidelijk natuurlijke aardsvijanden.

Mummy’s en Tom Cruise in Waverley Abbey

Vorig jaar september bezochten Oma Nel, Kevin, Aimée en ik de ruines van het klooster Waverley Abbey, dichtbij Farnham. http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2015/09/waverley-abbey-en-seale.html. Het is een unieke plek; midden in het groene glooiende landschap liggen deze resten, die groot genoeg zijn om het oude klooster in te kunnen herkennen. Ook klein genoeg om een authentieke,  niet gerestaureerde, ruine te zijn – en daarmee geen grote bezienswaardigheid, zodat het ook een heerlijke rustige plek is. En waarschijnlijk, met de juiste effecten, een beetje griezelige plek. Dat moet ook Tom Cruise gedacht hebben, want hij filmt er de komende maanden het vervolg van de “Mummy” filmreeks http://www.getsurrey.co.uk/news/surrey-news/tom-cruise-rachel-weisz-filming-11288922. Het gebied is helaas daardoor de komende maanden niet toegankelijk, we zien het later wel in de film.

Tropische temperaturen en de Look-Out

De temperaturen liepen dit weekend zelfs in Engeland hoog op. Het is een geweldige lente tot dusver. We maakten er een rustig weekend van. Isabelle moet nog steeds leren; ze is pas op de helft van haar zes examens. Ik ging lekker door de bossen rennen en een beetje rondhangen in onze fijne tuin. Aimée had weer tennisles op zaterdag; verder speelde ze veel buiten, onder andere met het buurmeisje.

En zelfs onze huismus Kevin ging even naar buiten. Zondag werden we bezocht door zijn vriend Henry. Ik besloot ze even te luchten bij de “Look-Out”. Mijn rengroep op dinsdagavond (zie ook http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/01/doordeweeks-sporten.html) is verplaatst naar deze locatie ten noorden van het grote Swinley Forest, bij het plaatsje Bracknell, op zo’n vijftien minuten rijden van ons huis. En toen ik daar dinsdag aan het rennen was, ondekte ik dat er een grote leuke speeltuin is. Met daarnaast een stuk bos, waar kinderen hun eigen hut mogen bouwen; genoeg om de kinderen leuk bezig te houden. Voor de (regenachtige) toekomst hebben ze hier ook een bomen “high-ropes” klimcentrum en een soort science center.

Zeven kenmerken van een typische Engelse winkelstraat

Een typische Engelse winkelstraat is wat anders dan die in Nederland, zo is de doorsnee winkelstraat hier samengesteld;

(1) De makelaars. Je vindt al gauw drie makelaars in een winkelstraatje. Zelfs het kleinste dorp, waar elke andere winkel geen kans heeft, heeft een makelaar. De reden; het zuiden van Engeland kent een goede huizenmarkt.

(2) De pub. Uiteraard, die kunnen we niet vergeten, ze zijn er overal. Wel heeft het concept ”pub” zich doorontwikkeld. Waar vroeger het eten spotgoedkoop was en er met name werd  verdiend op de drank, weten sommige pubs een nieuw publiek aan zich te binden door zich meer op het eten te richten. De zogenaamde gastro-pubs. De tijd dat al het eten in een pub uit de frituur kwam is gelukkig over.

(3) Het wedkantoor. Engelsen houden van wedden, met name op sport-evenementen. En daarom is er zelfs in de kleinste dorpen een wedkantoor te vinden, met spannende namen als ‘Bet Fred’. In drukke winkelstraten wel meerdere. En was jij één van de gelukkigen die vorig jaar £10 had gewed op het voetbalkampioenschap van Leicester City, dan was je nu £50.000 rijker geweest, want die weddenschap stond op 1:5000.

(4) Restaurantjes. Engelsen houden van buiten de deur eten, dus vind je overal wel een Indiaas restaurant (curry!) en/of een Italiaan (pizza!). In iets grotere straten komen daar al gauw de Chinees of Thai bij, samen met de fish & chips tent – het Engelse equivalent van de snackbar. En als je geluk hebt dan is er een Nando’s https://www.nandos.co.uk/. Dit prima en kwalitatieve fast-food restaurant staat bekend om zijn heerlijk pittige piri-piri kip en gezonde alternatieven als salades en pittige rijst.

(5) De goede-doelen-winkeltjes. De charity shops zijn overal om tweedehands spullen door te verkopen en de opbrengst te gebruiken voor het goede doel. We hebben er na de verhuizing heel wat spullen afgegeven. Er zijn al gauw verschillende charity shops te vinden, vaak op een rijtje naast elkaar.

(6) De banken. Tja, banken zijn er overal. Kantoren zijn nog niet zo op grote schaal weggesaneerd als in Nederland.

(7) Overige winkels. Ja, er zijn ook nog steeds winkels waar je gewoon spullen kunt kopen, maar die hebben het zoals overal moeilijk vanwege de groeiende populariteit van online shoppen. Als dit zo doorgaat dan houden we dus alleen de makelaar, de pub, het wedkantoor, de restaurantjes, de goede-doelen-winkeltjes en de banken over. En wellicht extra discount-winkels die de overtollige pandjes goedkoop kunnen huren.

Aimée’s romeinen-project en -voorstelling

Afgelopen donderdag had Aimée haar optreden over de romeinen. Haar stukje als godin Diana http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/05/cupcakes-met-diana.html hadden we al eerder gefilmd. Op donderdagochtend werd er druk geimproviseerd, want ook de Beach Boys kwamen nog even langs – vraag me niet wat die met de Romeinen te maken hebben. Let op dat er ook een meisje rechtsvoor hetzelfde pakje aan heeft, maar onze Aimée staat helaas wat achteraan – midden en links. https://www.youtube.com/watch?v=9IFtsLkA59c.  Er werd ook een liedje gezongen over de output van hun Romeinen project; een powerpoint en een video https://www.youtube.com/watch?v=yuaky6Hvubg.

Rennen langs het kanaal van Basingstoke

Omdat ik de bossen hier nu wel een beetje ken, probeerde ik vorige maandag eens iets nieuws met rennen. Ik reed in vijf minuten na het plaatsje Deepcut, en rende daar langs het kanaal van Basingstoke. Engeland ligt vol met smalle kanaaltjes waar in de 18^e eeuw de trekschuit doorgeen ging. Uiteraard heeft Nederland ook deze kanaatljes, maar hier in Surrey valt het meer op omdat er verder nauwelijks rivieren en meren zijn, terwijl in Nederland de oude vervoerskanaaltjes in het niet vallen bij de rest van de waterpartijen.

Wellicht was dit in de 18^e eeuw een belangrijke vervoersader, de verbinding tussen London en de stad Basingstoke. Maar nu is het idylisch, pittoresk en rustig, een kanaaltje omringd door bossen. Een heerlijk ren-gebied, op het pad waar ooit de paarden liepen die de trekschuit voortrokken. Maar wat meest opviel is het hoogteverschil richting London. Deepcut ligt op 92 meter hoogte. Het volgende stadje Brookwood (waar ik altijd de trein naar London neem) ligt op 48 meter. Een hoogteverschil van 44 meter. Dat lijkt niet veel als je rijdt of loopt, maar met een kanaal betekent dat over een lengte van vier kilometer heel veel sluisjes. Het is waarschijnlijk de reden waarom er nauwelijks pleiziervaart op dit stuk voorkomt; alle sluisjes zijn met de hand de bedienen, maar als je meer dan twintig sluisjes door moet over een afstand van vier kilometer, dan vergaat je snel het plezier in het varen.

Kleurijke bossen

Het vorige blogje ging onder andere over de  Blue Bells, oftewel de “Hyacinthoides non-scripta”, die de grond van de bossen hier blauw-paars kleuren. https://en.wikipedia.org/wiki/Hyacinthoides_non-scripta. Maar er is sinds januari al een andere kleur aanwezig in de bossen; het geel van de struik Gorse oftewel Ulex Europaeus https://en.wikipedia.org/wiki/Ulex. De Nederlande vertaling geeft aan Gaspeldoorn, geen idee of deze juist is. De bossen staan er hier vol mee, en de struik bloeit van januari tot en met juni. Het viel me al op om vanaf januari veel kleur in de bossen te zien; in Canada waren we gewend dat de enige kleur in de bossen tot en met april het wit van de sneeuw is.

Hatchlands Park en Blue Bells

Het was afgelopen week een lang weekend doordat maandag een vrije dag was. In combinatie met prima lenteweer gaf dat een heerlijk relaxed weekend. Zondag werd zelfs het opblaaszwembadje weer opgezet in onze tuin. De dag werd afgesloten met steaks van de barbecue en de laatste Star Wars op DVD.

Maandag was de bonus vrije dag. De kids en ik gingen ’s ochtends naar een park bij Guildford, terwijl Isabelle aan het leren was voor haar examens. Het park, Hatchfield, uiteraard rondom een historisch huis, bood pony-ritjes en boogschietlessen aan http://www.nationaltrust.org.uk/hatchlands-park. Dat klonk als muziek in de oren van Aimée en Kevin, maar daar aangekomen hadden meer mensen dat idee gekregen. Resultaat; lange rijen voor de activiteiten… De kinderen besloten gelukkig zelf dat het geen zin had om in de wachtrij te staan. We maakten een wandeling met Epic en bezochten een aardige klim- en speelplek in het bos. Het hoogtepunt kwam op de weg terug, toen we door een bos liepen met enorme blauwe velden met Blue Bells. Dit blauw-paarse voorjaarsbloempje zie je hier in Surrey overal, ook in onze tuin. Het is een wilde bloem en plant zich blijbaar, als je het niet tegengaat, snel voort. De grote paars-blauwe velden in Hatchlands park waren bijzonder indrukwekkend.

Cupcakes met Diana

Vrijdagavond was Kevin door een vriendje (Henry) uitgenodigd voor een logeerpartijtje. Kevin heeft het toch emotioneel moeilijk gehad met alle veranderingen afgelopen jaar en één van de gevolgen was dat hij met name ’s nachts heel dicht bij zijn moeder wil blijven. Dus toen hij vol enthousiasme reageerde op de uitnodiging, dachten wij “top!”.

Zo was het op zaterdagochtend rustig in huize Lagerweij met slechts één kind. Aimée en ik openden weer “de bakkerij”. Er werden verse broodjes en cupcakes gemaakt. Aimée vindt dit zo leuk en lekker.  

Na het bakken ging ik rennen in de bossen. Het weer is hier nog steeds verrassend goed, en zo klokte ik in totaal 109 kilometers rennen tijdens de maand april.

’s Middags gingen Aimée en ik Kevin ophalen. Henry woont in Maidstone, wat een half uur rijden is. Wij besloten eerst een kijkje te nemen bij de Romeinse ruines van Slichester http://www.english-heritage.org.uk/visit/places/silchester-roman-city-walls-and-amphitheatre/. Aimée speelt namelijk donderdag op school de romeinse godin Diana, de godin van de jacht, de maan en de geboorte  https://en.wikipedia.org/wiki/Diana_(mythology) En ik gebruik elk excuus om een paar oude stenen te bekijken, dus mocht Aimée in haar kostuum haar text oefenen tussen de ruines. Filmpje één op de muur van de oude stad https://www.youtube.com/watch?v=aIXeuaIFl5A. Filmpje twee in het oude theater https://www.youtube.com/watch?v=-j9prE2-GLw.

April reismaand

April was weer zo’n maand waarin ik alle uithoeken van de wereld zag. Van Berlijn naar China, Noorwegen en het westen van Amerika. Mei ziet er een stuk beter uit. Geen verre reizen, en op dit moment staan er zelfs geen kortere reizen gepland. Wel ben ik een weekje weg naar Londen voor een cursus van de London Business School. Maar dat levert geen jetlag, tijdsverschil… of airmiles op.

Sportmiddag op weg naar Seattle

Vorige week zondagmiddag was het een super-sportmiddag; met de bekerfinale en Luik-Barstenaken-Luik met wielrennen. Helaas moest ik ’s middags op pad naar Seattle. De bekerfinale miste ik daarmee compleet; pas toen ik snel mijn telefoon weer aandeed op de landingsbaan van Seattle kon ik juichen voor mijn club Feyenoord.

Luik-Barstenaken-Luik kon ik net wel op het vliegveld in London volgen. En tot grote verbazing wist onze Wout Poels deze klassieker te winnen, in Engelse dienst rijdend. Ik had al eerder dit jaar over Wout geschreven, die, sinds hij voor het Engelse Sky rijdt, een super-ontwikkeling heeft doorgemaakt. http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/02/wielrennen-team-sky-en-wout.html. De echte wielrenfan weet vast nog te herinneren dat Wout één grote hoop ellende was na zijn vreselijke valpartij in de Tour de France van 2012, waarna hij zelfs even op de Intensive Care lag. http://www.cyclingnews.com/news/injured-tour-de-france-rider-wout-poels-finally-heads-home/

Maar zondag wist voor het eerst sinds 1988 dus een Nederlander Luik-Barstenaken-Luik te winnen. Wie de spectaculaire winst wil terugkijken; https://www.youtube.com/watch?v=8ZeHb7OE9pA. Excuses voor het Franse comentaar…