Hoogtepunt van de vakantie

Op onze laatste dag van de vakantie, zondag, beleefden we letterlijk het hoogtepunt door het hoogste gebouw van de wereld te bezoeken. Maar eerst reden we de dag ervoor naar een hotel in Sharjah, dichtbij het vliegveld van Dubai. We hadden twee dagen het Hilton geboekt op punten, en de ligging dichtbij het vliegveld maakte de terugreis iets makkelijker, aangezien we zondagnacht om twee uur ‘s nachts naar Nederland vertrokken.

Sharjah is weer een apart staatje binnen de UAE, en zoals we leerden één van de meeste streng Islamitische. In Sharjah zal je geen acoholische dranken vinden; zelfs de bar in het hotel is “drooggelegd”. Uiteraard heb je er wel veel moskeeen ter compensatie!

Zondagochtend maakte ik een wandeling in de stad, waar veel mensen wonen die in Dubai werken. Ik maakte een ommetje langs Khalid Lake, en kwam zo in het aardige Al Majaz Park aan het water, en de mooie Al Noor moskee aan de overkant van ons hotel. Een moskee die ik ook in kon voor een bezoekje.

Zondagmiddag gingen we per taxi naar Dubai. We liepen door de enorme en imposante Dubai Mall naar de Burj Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld. Uiteraard bezochten we het observatieplatform op de 124e verdieping. Dat soort attracties zijn niet goedkoop, maar we kochten online een speciale promotie inclusief lunch in de stijlvolle “Burj club” aan de voet van de toren. Hier hadden we een heerlijke lunch op het buitenterras, met geweldig uitzicht op het imposante gebouw, onder het genot van een trendy lounge house muziekje. Een geweldige plek om de vakantie af te sluiten.

Bergen, bronnen, woestijnforten en duiken

Omdat ik niet meer een hele dag aan het zwembad kan zitten, huurde ik ook Woensdag een auto om de rest van Fujairah te verkennen. Zo groot is het niet, dus na Woensdag kan ik zeggen dat ik het hele landje wel gezien heb. Als eerste nam ik de doodlopende, rustige maar uitstekende bergweg naar de berg Jebel Yemir. Een schitterende weg, met geweldige uitzichten. Maar helaas werd ik een stuk onder de top tegengehouden door een militair met een pantserwagen, die mij overigens vriendelijk vroeg om om te keren. Ik heb braaf geluisterd.

Ik reed door naar de warm waterbronnen van Khatt, wat overigens buiten Fujairah ligt. Even lekker bubbelen in het warme bronwater, zonder toeristen, met alleen maar een paar locals. Ik reeds terug Fujairah, en kwam langs de “Vrijdagmarkt”, die overigens elke dag open is, en eerlijk gezegd een beetje saai was. Ik nam nog even een kijkje bij het oude woestijnfortje van hetzelfde plaatsje (Mafasi), om vervolgens door de gaan naar nog meer “oude stenen” in de woestijn. Namelijk het oude paleis of kasteel Al Hayl. Di was een hoogtepunt van de dag, niet direct vanwege het oude kasteel, maar vanwege de schitterende ligging in een valei. Via nog een laatste woestijnfort en moskee (Awhala) reeds ik terug naar het hotel.

Donderdag nam zelfs ik een rustdag, hoewel aan het einde van de dag ik wel een opfriscursus duiken nam, omdat ik al negen jaar niet had gedoken. De laatste duik was begin mei 2008, een paar weken voordat Aimee werd geboren. Mijn theorietest was een eitje, met een vraag fout (je mag 12 uur na een duik niet vliegen; ik had 24 uur dus was aan de voorzichtige kant). En mijn praktijktest in het zwembad ging ook prima. Dus mocht ik vrijdagochtend mee voor twee duikjes. 

Duiken hier is redelijk vergelijkbaar met Egypte, hoewel het zicht een stukje minder is met 10-12 meter. Wel zag ik leuke beestjes, zoals verschillende murene’s, een lionfish en een schildpad. Echt leuk om dit weer op te pakken! Ik maakte per ongeluk de volgende zeer korte filmpjes (ik dacht dat ik foto’s aan het maken was). Enkele donkerblauwe Triffer fish. https://youtu.be/3GvgA6k8Qdw , een mooie Puffer fish https://youtu.be/5K9QC6167rE en verschillende vissen in diverse scholen. https://youtu.be/DTvG9W1nP24

Fujairah en woestijn ontdekken

Maandag had ik een auto gehuurd om Fujairah te verkennen. Buiten de poorten van het hotel werd me als eerste duidelijk wat de hoeveelheid regen had aangericht. Grote stukken weg stonden onder water, dus het was spannend rijden! Ik maakte de volgende filmpjes onderweg; https://www.youtube.com/watch?v=4YfpbO5OLiI en https://www.youtube.com/watch?v=Z7gyisnkL50

Mijn eerste stop was dichtbij ons hotel, de moskee Al Bidya, de oudste moskee in de UAE. Gebouwd van stenen en met name modder. Ironisch, want door de modder kon je er nauwelijks bijkomen. En was het ook officieel gesloten, maar de bijzonder vriendelijke beheerders lieten me er toch in.

De volgende geplande stop werd een teleurstelling. Fujairah heeft één national park, Wurayah, met een echte waterval. Maar helaas is het park gesloten. Niet tijdelijk vanwege de regen, maar vanwege herstelwerkzaamheden of zoiets. 

Ik reed maar door naar de hoofdstad, waar ik als eerste het oude fort Fujairah bezocht, met een prachtig uitzicht vanaf de uitkijktoren over de “nieuwe stad”. Even later bezocht ik de megamoskee “Sheikh Zayed”, waarna ik via de bergroute terugreed naar het ons hotel, gelegen bij Diba in het noorden van Fujairah. Ik stopte nog even bij het oude woestijnfort Al Baithna in de gelijknamige oase, voordat ik in het noorden de grens naar Oman probeerde over te steken voor lunch. Dat mislukte, omdat de overigens bijzonder vriendelijke douaneman van de UAE me er niet uitliet. Een grappig gesprek…. “Why do you want to have lunch in Oman, you can have lunch in our country?” “Yes, but I want to discover the mountains” “Why, you can discover our mountains?”. Het was duidelijk dat het me niet ging lukken, dus nam ik een late lunch in ons hotel, voordat ik even met Isabelle ging shoppen. Zij was het vreemd genoeg zat om in mijn boxershorts te lopen ;-)

Dinsdagochtend genoten we eerst van de flinke golven op het strand, een effect van de storm in de dagen ervoor. Om half drie gingen Aimee en ik op woestijnsafari. Een beetje een erg toeristische attractrie, maar wel leuk. Eerst over de zandduinen scheuren, waarbij Aimee voorin de jeep mocht zitten. Daarna “sandboarden” met een snowboard de zandheuvels af. Vervolgens een ritje met een kameel maken, mooi met zonsondergang. En tenslotte eten met een dans- een vuurspuwshow in de woestijn. Aimee kreeg nog een henna-tatoeage, voordat we weer terugreden naar het hotel.

Fujairah zonder koffer maar met regen

Zo ik had even wat blogjes in te halen, want we zijn nu een week op vakantie (het is al bijna over), en ik begin nu pas over de vakantie te schrijven. Vorige week zaterdag vlogen we eerst in een uurtje naar Amsterdam, en na een wachttijd van drie uur vlogen we in zes uur door naar Dubai.

Waarom we via Nederland vlogen? Ten eerste KLM had vanaf London de goedkoopste tarieven. Maar daarbij gaf het ons ook de mogelijkheid om op de terugweg een stopover te maken , om kerst te vieren in Nederland.

Het was zo wel een lange reis, en we kwamen net na middernacht aan (plaatstelijke tijd, +3 uur versus Nederland en +4 uur Engelse tijd). Het vliegtuig was een klein half uurtje te laat vanwege…..onweersbuien bij de landing. Jawel wij vliegen naar de woestijn, en het eerste wat we tegenkomen is regen, heel veel regen. Om maar meteen door gaan met mopperen; ook Isabelle’s koffer was niet aangekomen, en zou uiteindelijk pas dinsdagmiddag laat in het hotel worden afgeleverd.

Ons hotel was niet in Dubai zelf, maar in het staatje Fujairah. Zoals wellicht bekend bestaat de UAE (United Arab Emirates) uit verschillende kleine oliestaatjes, geleid door een koning of beter gezegd sheikh. Samen vormen ze het land UAE, waarvan Dubai wellicht de bekenste stad en staat is. En Fujairah is wellicht een van de onbekenste. Er zijn twee dingen uniek aan Furjairah; (1) Het ligt in zijn geheelin het oosten aan de Indische Ocean, ingeklemd door twee delen van het land Oman (wat niet tot de UAE behoort). (2) Het is bijzonder bergachtig. Uiteraard wel kale woestijnbergen, maar als je mij vraagt een stuk mooier dan de relatief vlakke zandbak in het noord-westen. Klein nadeel is dat het nog twee uur rijden is van het vliegveld van Dubai, maar als je in de nieuwere hotels aan de andere kant van Dubai zit, ben je ook een klein uurtje aan het rijden.

We reden dus zondagnacht door de regen naar ons hotel, waar we pas tegen half vier (plaatselijke tijd, dus niet al te erg) aankwamen. De ingang van het hotel stond inmiddels onder water, en de volgende dag konden we zien dat de hele toegang en ook andere delen van het hotel onder water stonden. Bij ons stond de badkamer een beetje onder water, maar eigenlijk hebben we er geen last van gehad. We waren te moe van de reis, en vielen allemaal in een diepe slaap, om de volgende dag pas vroeg in de middag (plaatselijke tijd weer, we zaten nog op Engelse tijd) wakker te worden, We konden meteen aanschuiven voor lunch! In de eerste uren bleef het regen, en we zochten daarom het binnenzwembad op. Dat normaal gesproken niet geopend is voor kinderen, omdat het onderdeel uitmaakt van de spa. Tegen het einde van de dag klaarde het op, hoewel er zondagnacht weer enkele forse buien vielen.

Het hotel beviel prima; het heeft veel faciliteiten, met onder andere een groot zwembad en vier verschillende restaurants, wat verrassend is omdat het geen mega-resort is. http://www.miramaralaqah.com/.  In tegendeel, vanuit ons terras voor de kamer, kan je bijna het hele hotelcomplex zien. Makkelijk, want je ben je elkaar nooit kwijt. Het zeer vriendelijke personeel van het hotel bestaat uitsluitend uit immigranten uit Sri Lanka, India, Pakistan, Thailand en Indonesie, want de rijke locals gaan niet in een hotel werken. Na een paar dagen valt het zo wie zo op dat alle uitvoerende banen in dit landje door immigranten gedaan worden.

Star Wars!

Vorige week donderdagmiddag hadden we ook nog het kerstfeest van de school, dat werd afgesloten om vijf uur met een spetterend vuurwerk. Pas de volgende dag begrepen we dat er ook een soort afscheid werd gevierd, want er kwam een officiele mededeling dat de school samengaat met een andere school, en dat de komende weken alles verhuisd wordt. Jawel in januari beginnen de kids meteen op een nieuwe locatie. Niet echt leuk, we moeten kijken wat voor effecent dit heeft. Het lijkt op dezelfde afstand te liggen, maar mogelijk meer filegevoelig.

Vrijdag hadden de kids vrij en besloten we ‘s middags naar de film te gaan. De nieuwste Star Wars was uit, en werd zoals gehoopt en verwacht weer een knaller. We hadden een gast, want oud collega Push had net z’n Engelse Quark verkooptour afgesloten, en kwam even langs. Push is een ontzettend aardige vent, en we waren blij even met hem gezellig op te trekken, want hij heeft een zwaar jaar achter zijn rug. Hij verloor dit jaar zijn partner waarmee hij twintig jaar samen was. Na de film aten we bij ons, dronken nog een wijntje, voordat hij weer richting zijn hotel in London vertrok.

Racisme

Ik erger me soms als er om onbenuligheden, zoals Zwarte Piet, meteen “racisme” wordt geschreeuwd. Maar echt racism kan me ongeloofelijk boos maken. Ik kwam het tegen vorige week donderdagavond in het plaatsje High Wycombe. Ik was uitgenodigd door het team van World Challenge om hun kerstfeest bij te wonen. Na het eten werden we in kleine groepjes in taxibusjes van de eetlocatie naar de plaatselijke pub gebracht. Bij mijn groepje liep ik als tweede de taxi uit in de richting van de pub. Voor mij liep een van onze donkere collega’s. Hij werd door de uitsmijter onmiddelijk geweigerd. Hij was netjes gekleed, rustig en de pub zal slechts halfvol. Er was maar een duidelijke reden waarom hij geweigerd werd…. Toen ik protesteerde en het voor hem opnam werd ik ook “voor de gehele nacht toegang geweigerd”. Ik vroeg vervolgens aan het team wat al binnen was om de manager te halen. Die kwam en ik klaagde op een rustige toon, en vervolgens werden we allemaal met de excuses toegelaten….. Echt ongeloofelijk dat dit nog steeds ano 2017 in onze wereld gebeurt.

Panto-tijd

Als de kerst nadert, dan begint ook een typisch Engelse kersttraditie, namelijk de Panto. De kersttheater voorstellingen; een grappige mix van musical, sprookjes, stand-up comedy en interactief theater. We doen er elk jaar aan mee, dus ik heb er vaker over geschreven. Herkenbare ingredienten zijn; een man als vrouw verkleed als het grappige middelpunt, veel flauwe grappen, het publiek dat actief mee moet doen met zingen en grapjes, een meezinger midden in de show, populaire bekende liedjes, “it’s behind you” grappen waarbij de speler zogenaamd niet door heeft dat er iets of iemand achter hem staat, etc. En ook valt ons op; er wordt altijd een andere stad in de buurt afgekraakt met een grapje. Vorig jaar was Guildford het slachtoffer in Woking, en dit keer was Aldershot de sigaar in Camberley. Maar goed, het is twee uurtjes grappig vermaak, soms een beetje plat, maar de kids schateren het vaak uit. Een vrolijke traditie.

Oude bruggen, moerassen en heide

Na alle regen van vorige week maandag, was het vorige week dinsdag koud maar schitterend weer. Tijd voor een laatste wandeling in December! Ik heb al zo vaak geschreven dat wandelen hier heel afwisselend is. De bossen zijn mooi maar relatief klein, en ja gaat meestal van bos naar velden naar dorpjes. En ook dit keer was het weer bijzonder afwisselend.        

Ik begon in een klein naturugebied met heide en bos genaamd Shackleford heath. Vandaar uit liep ik naar een gehuchtje met de naam Gatwick – net zoals het vliegveld. Echter om verwarring te voorkomen spreken ze het uit als Gattick.

Dit werd een wandeling met relatief weinig heuvels, maar wel laagland. Want even later liep ik een stuk langs de rivier de Wey, tot het dorpje Elstead. Daar stak ik de rivier over via de plaatselijke oude brug, die uit de jaren 1300 stamt. Ook het kerkje van het dorpje is stokoud en de moeite van een korte stop waard.

Vanaf het dorpje ging de wandeling verder door de velden. Zo kwam ik weer in de natuur terecht, genaamd Ockley Common. Een apart natuurgebied, want je vindt hier heide en moeras in hetzelfde gebied. Wat ik vreemd vond, want heide houdt toch meer van droge zanderige grond?

Vanuit dit natuurgebied liep ik via een mooi bosmeertje genaamd Forked Pond naar het volgende natuurgebied. Daar zagen we een hert wegspringen en een fazant. Vanuit de natuur kwamen we het dorpje Milford in, om vervolgens dwars door een boerenveld naar het volgende dorpje te wandelen genaamd Eashing. Daar werd het tijd voor een pubstop, bij de Stag on the river, mooi gelegen aan wederom de rivier de Wey. https://www.stagontherivereashing.co.uk/. Deze pub gaan we vaker bezoeken, want zoals gezegd ligt het mooi aan een prachtig riviertje. Bovendien is het hondvriendelijk en heeft het een uitstekend glutenvrij menu. Je hebt ook nog uitzicht op een oude watermolen.

Na de lunch moest ik voor de tweede keer de rivier de Wey over. En grappig genoeg was het wederom via een oude middeleeuwse brug uit de 1300s. Er lag nog een gehuchtje op ons pad op weg naar de parkeerplaats, genaamd Peper Harrow. Een apart gehuchtje, want het is een prive estate, met allemaal luze huisjes en appartementen.

Treinen & vertragingen

Vorige week maandag kwamen in Nederland autos en treinen tot stilstand, dankzij het winterse weer. Bij ons was het nat en koud, maar het pak sneeuw bleef ons bespaard. Dat betekende niet dat alles logistiek perfect ging op ons eiland hier. Ik had die dag een belangrijke presentatie in London, waar ik een uur te laat aankwam; in total deed ik er drie uur met de trein over om London in te komen. Oorzaak was een brandje in of bij de electriciteitsleiding, dat bijna de helft van de parrons van het grote Waterloo eindstation plat legde. Op de terugweg was het nog steeds niet opgelost. Het was een grote chaos op het station, en toen ik eenmaal een trein naar Woking gevonden had, bleek de wet van Murphy echt op te gaan voor deze dag; de trein zelf bleef kapot te zijn, en werd ten slotte geannuleerd. En ja, ook op de terugweg deed ik er weer drie uur over.

Steak, natte sneeuw en kerstboom

Vorige week hadden we naast mij renactiviteiten een afwisselend weekend. Zaterdagmiddag ging Isabelle met de kids naar een gamers-event, terwijl ik ‘s avonds een hapje ging eten met oud collega Push en onze Duitse partner in Richmond, een buitenstadje van London wat goed aan te rijden is vanaf ons huis. We vonden daar een prima Argentijns steakhuis. https://www.barestaurant.com/

Zondag hadden we hier in Engeland een dag met veel natte sneeuw. We kregen dus geen pak sneeuw zoals Nederland, maar het was wel vies en nat. Desondanks zette ik zoals eerder geschreven wel een goede 10km rentijd neer in de morgen. ‘s Middags keken we met z’n allen de eerste film van Lord of the Rings en zetten we de kerstboom op. Ook neef Bas kwam nog een uurtje op bezoek, voordat hij door moest naar het vliegveld van East Midlands voor wederom een weekje pakketjesvliegen. Hij moet zich deze weken voor de kerst net de kerstman voelen, maar dan zonder rendieren maar met Boeing.

Op de weg terug

De afgelopen weken probeer ik trouw om naar de verschillende trainingen van de renclub te gaan, om mijn conditie weer te verbeteren. Ik zit nog steeds ver van mijn topconditie van voor de zomer af, maar in mijn derde parkrun ging ik afgelopen zaterdag weer goed vooruit. Na 28:02 (drie weken geleden) en 27:52 (twee weken geleden) klokte ik nu 27:28. Maar trotser was ik op zondag op mijn eerste club 10KM sinds een lange tijd; 56:58. Met twee stevige heuvels is dit een lastig parcours, maar dankzij twee goede renpartners wist ik een prima tijd neer te zetten.

Kluskoning

Na de tuin en enkele kleine huisklusjes, besloot ik afgelopen week de lelijke en verwaarloosde garagedeur aan te pakken. Aangezien deze zich prominent aan de voorkant van ons huis bevindt, heeft het best een grote invloed hoe ons huis eruit ziet. Ik begon afgelopen week met de deur goed schoonmaken. Daarna schuurde ik het, en maakte ik het weer schoon. Ook haalde ik wat verrot hout weg en vulde dit weer op. Uiteindelijk lukte het me aan het einde van vorige week om alles één keertje te schilderen, zowel binnen als buiten. Helaas kon ik nog niet de tweede laag aanbrengen, daarvoor was het weekend te koud en te nat.

Toronto Fc Kampioen

Na het Malacia blogje, gaat Lagerweij Voetbalnieuws verder. Hiep hiep hoera, Toronto FC is kampioen van Noord-Amerika! Toronto Fc is een jonge club, pas opgericht in 2005, maar met stevige ambities. Toronto is dankzij de vele Italianen, Portugezen en Zuid-Amerikanen een voetbalgekke stad, dus er moest een goede voetbalclub komen. Daarvoor werd in eerste instantie ook Aron Winter als trainer en manager aangetrokken. Zie ook http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2011/03/winter-wint.html. Het was echter allemaal niet zo makkelijk, en Toronto Fc bungelde lange tijd onderaan de divisie, wat ook uiteindelijk Aron Winter zijn baan koste. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2012/04/einde-voor-winter-in-zicht.html

Maar kijk nu; tweeenhalf jaar nadat we uit Toronto zijn vertrokken, is Toronto Fc opens de beste van Amerika. Met spelers zoals Michael Bradley (ex Heerenveen) en Jozy Altidore (ex AZ). 

Op bezoek bij de geboorteplaats van Richard Branson, maar niet echt

Richard Branson, die kennen we nog, want ooit beantwoorde hij een vraag van mij (zie http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2011/08/richard-branson-beantwoordt-mijn-vraag.html).

Vrijdag begon ik een wandeling in het plaatsje Blackheath waar hij geboren is volgens de omschrijving van de wandeling. Foutje, Richard is weliswaar geboren in Blackheath, maar dan het voorstadje Blackheath in London. Niet dit bijzonder kleine schattige dorpje met dezelfde naam bij Guildford.

Echter ook zonder Richard was dit weer een bijzonder aangename en afwisselende wandeling. Om het dorpje Blackheath ligt een prachtig wild heide- en bosgebied. 

Grappig is dat alle wandelingen die ik doe op een puzzel lijken, die langzaam in elkaar valt. Want ik had op een gegeven moment een prachtig uitzicht op de heuvel met het kerkje St Martha, dat ik pas geleden bezocht (zie ook https://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2017/12/de-bedevaartroute.html)

Vanuit hier liep ik naar de heuvel Chinthurst Hill, met een uitkijktoren en uiteraard mooie uitzichten. Vanaf hier liep ik langs boederijtjes naar een lang wandelpad, waar ooit een treinrails lag. Het was zo wie zo een stukje uit de industriele revolutie, want naast de oude treinroute, lag ook het oude Wey & Arun Kanaal. https://weyarun.org.uk/. Ooit was dit de verbinding tussen London, via Guildford met de zuidkust; eerst per trekschuit, toen per trein. En nu is overgenomen door de natuur. Op een gegeven moment liep je zelfs langs een oud stationetje, alsof de trein nog elk moment eraan kon komen.

Via het dorpje Shamley Green, waar ik stopte voor een pub-pitstop, liep ik terug naar de natuur rondom Blackheath.

Malacia

Ruim een jaar geleden bezochten Aimee en ik een wedstrijd van het tweede van Feyenoord tegen het tweede van Chelsea, gespeeld in het koude stadion van Aldershot http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/11/avondje-feyenoord-in-engeland.html

Tijdens de eerste helft hadden we twee Feyenoorders vaak bij ons staan, die we dan ook luidruchtig ondersteunden en toeriepen; Steven Berghuis, toen de uitblinker van het tweede, en Bart Nieuwkoop. Grappig genoeg spelen beide heren nu vast in het eerste.

In de tweede helft hadden we nauwelijks meer Feyenoorders aan onze kant staan. Reden was dat de linksbuiten (Bilal) eruitgestuurd was, dus er lag een “gat” op links terwijl Feyenoord in de verdediging werd gedrukt. Op een gegeven moment mocht een voor mij totaal onbekende jongen zich warmlopen, recht voor ons. Ik checkte de Feyenoord site, maar kon nergens zijn naam vinden. Dus vroeg ik een verzorger die bij ons stond, wie het was. “Tyrell Malacia, uit de jeugd” was het antwoord. Dus begonnen we de onbekende Malacia toe te juichen en te roepen, wat een brede grijns op zijn gezicht bracht.

Afgelopen woensdag van Tyrell Malacia de jongste Champions League debutant van Feyenoord ooit, en speelde een bijzonder sterke wedstrijd. https://www.telesport.nl/artikel/130865/feyenoord/direct-fan-van-malacia?utm_source=t.co&utm_medium=referral&utm_campaign=telesporttf.

Wat leren we ervan? Alle drie de Feyenoord spelers uit het tweede die we persoonlijk luidruchtig toe hebben gejuicht, spelen nu in het eerste. Dus ik denk dat Feyenoord ons vaker moet uitnodigen voor wedstrijden van het tweede.

Op bezoek bij de jagers

Dinsdag ging ik er weer op uit met mijn grote vriend Epic. Dit keer vertrok ik een veertig minuten rijden ten oosten van ons (en ten oosten van Guildford), in de buurt van Dorking. Op precies te zijn; in het kleine natuurgebied Abinger Roughs, dat ook van National Trust is. https://www.nationaltrust.org.uk/abinger-roughs-and-netley-park. 

Het is een mooi natuurgebied, in het groene heuvelgebied The North Downs. In het parkje kom je nog langs een monument (kruis), omdat ooit hier de bisschop van Winchester van zijn paard viel en kwam te overlijden (Samuel Wilberforce, in 1873).

Vanuit het natuurgebied kwamen we in het dorpje Abinger Hammer, dat ligt aan het riviertje the Tillingbourne, waarin we graag komen spetteren op een warme dag (zie ook https://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/05/spetteren-bij-shere-kleuren-bij.html). In het dorpje hangt een grappige grote klok, met een smit-figuurtje die elk uur de bel raakt met zijn hamer.

De wandeling ging verder door velden en over heuvels naar de pub The Volunteer, die mooi gelegen is in een dalletje. Het was te vroeg om te lunchen en te rusten, dus we gingen verder via het dorpje Sutton Place naar en door de bossen. We kwamen langs het dorpje Abinger Common, met een mooie oude waterput, voordat we weer de bossen indoken. Na een stijle afdeling in een volgend dal, kwamen we bij een prachtig meertje. We hoorden hier continue schoten, niet raar want er zijn hier veel fazanten, en die zijn “vogelvrij”. 

In de buurt van het meertje stond een oude leuke pub, The Stephan Langton, waar ik ging lunchen. http://stephanlangton.pub/. Een pub genaamd naar een aartsbischop, die een belangijke rol speelde in het tot stand brengen van de Magna Carta (zie ook https://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/search?q=magna+carta). Een pub in de wildernis, dus het was niet vreemd dat er veel wild op het menu stond. Ik nam een stukje fazant, omdat de hamburger en worsten gluten hadden. En even later wisten we ook waar de knallen vandaag kwamen, en hoe de fazant op mijn bord kwam; er kwam een grote groep jagers met honden binnen. Traditioneel gekleed; het is hier nog een dingetje dat jagen.

Na het bezoek aan de pub volgden we de oorsprong van de Tillingbourne stroomafwaarts. We kwamen nog langs een laatste dorpje, genaamd Wotton, met een schattig oud kerje, voordat we weer de parkeerplaats bereikten bij “Abinger Roughs”. Een afwisselende wandeling van 15 kilometer.

Donkere dagen voor kerst

De donkere dagen voor kerst zijn begonnen. Of moeten we in Engeland zeggen; de donkere namidagen voor kerst. Aangezien er en uur tijdsverschil is met Nederland, maar de zon niet exact een uur later opkomt en wegzakt, is het hier ‘s ochtends iets eerder licht, maar ook ‘s middags iets eerder donker. Jawel als ik de kinderen terugrijd van school (vier uur) is het al pikdonker. Niet schemering, maar “nacht” donker. Je zou er bijna slaap van krijgen!

Oma 80 jaar – speed visit Nederland

Dit weekend vierden we Mama en Oma Dicky’s 80e verjaardag, en daarvoor gingen we speciaal naar Nederland. Donderdagmiddag reden we om half vier weg, en we kwamen kwart over 11 in Zoetermeer aan. Daar relaxten we op vrijdag. Ik ging ‘s avonds nog even wat drinken met mijn oude vriendjes, en we bezochten ook nog een cultureel museum. Namelijk het Nationaal Videogame Museum in Zoetermeer https://www.nationaalvideogamemuseum.nl/, eigenlijk gewoon een spelletjeshal met een grote collectie oude en nieuwe video games. Vijf Euro entrée, en dan onbeperkt spelen voor een uur. Ik bedoel uiteraard niet echt spelen, maar culturele interactie met de materialen uit de tentoonstelling van het museum.

Zaterdag ging ik eerst klussen bij ons huis in Vleuten, waar de heg helemaal uit- en overgroeid was, en de tuin overspoelde. Dat was samen met de nieuwe bewoner drieenhalf uur zagen en bikkelen, voordat ik me snel omkleedde voor het feest in Houten. Waar we een leuke mogelijkheid hadden om met de hele familie bij te praten. En uiteraad oma’s 80e verjaardag te vieren met een hapje en een dranakje.

Zondag hadden we een soepele rit terug. We vertrokken net even over 12 uur, en dankzij het uur tijdsverschil kwamen we om half zes thuis; genoeg tijd om uit te pakken, te koken, en een “gewone” avond te hebben.

De Bedevaartroute

Na een bijzonder rustig familieweekend, ging ik vorige week maandag op bedevaart. Nou ja, ik liep een klein stukje van de lokale bedevaartroute. Jawel er is ook een bedevaartwandelpad in Zuid-Engeland; deze loopt van de oude kathedraalstad Winchester in het zuiden naar de oude kathedraalstad Canterbury in het Oosten. http://www.pilgrimswaycanterbury.org/. Vroeger gingen pilgrims via Rome dan naar het beloofde land in Israel. Hoewel de bedevaartroute pas echt populair werd toen St Thomas Becker in 1170 in Canterbury stierf.

Ik liep de route vanaf de Silent Pool (ja de plek van de gindistillerij (zie ook http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/11/silent-pool-over-alcohol.html?m=0) dichtbij mijn favoriete dorpje Shere, heuvelop naar het kerkje St Martha op de gelijknamige heuvel. http://www.parishofchilworth.org.uk/. De heuvel is 160 meter hoog, dus je hebt een prima uitzicht over Zuid-Engeland. Daarna liep ik in een boogje over de andere “North Downs” heuvels terug naar Silent Pool. Een mooie wandeling, die niet zo lang is. Tien kilometer. Maar wel met wat stevige klimmetjes.

Muziek met Spotify

Het luisteren van muziek verandert per generatie. Voor mij zat de LP generatie. Ik kreeg wat mee van de cassettebandjes, maar ik ben toch meer van de CD generatie. Nog steeds staan al mijn CD’s trots in mijn studeerkamer in de kast. Uiteraard in alfabetische volgorde…. Toch ben ik goed meegegaan met de MP3 generatie. Maar als ik nu naar Aimee kijk; waarom zou je uberhaupt muziek in wat voor bestand of format in je bezit hebben? Aimee is gek op Spotify – onbeperkt muziek luisteren, met een bijna oneindige selectie, “streaming” vanaf het internet. In de gratis versie krijg je om het half uur een advertentie.