Sonning en Shiplake

Afgelopen vrijdag ging ik bij Jimmy Page van Led Zeppelin, George Clooney, Uri Geller en Theresa May op bezoek. Ok, niet letterlijk, maar ik bezocht het plaatsje waar ze wonen; het schattige Sonning aan de Thames. Afgelopen zomer kwamen we hier ook langs, maar toen per boot in ons “Le Boat” weekend. Dit keer begonnen Epic en ik er aan een wandeling.

Het net buiten Reading gelegen dorpje is een mooi en charmant plaatsje. Vanuit hier liepen we het binnenland in, wederom de heuvels van de Chilterns, door velden naar het gehuchtje Dunsden Green. Dit had een leuk parkje met een oude put, een perfect plekje om even bij te komen van de klim heuvelop. Daarna ging het via meer velden en een voor deze wandeling verrassend klein stukje bos naar het gehucht Binfield Heath. Vanuit hier was het een klein sprongetje heuvelaf naar het plaatsje Shiplake aan de Thames. 

Er zijn twee verklaringen voor de grappige naam van dit dorpje; één ervan is dat er hier ooit een Viking schip strandde, omdat de Thames te ondiep was om verder te gaan. Maar een minder sexy verklaring voor de naam is dat dit de “stream where sheep are washed” was, oftewel Sheeplake wat later verbasterd werd tot Shiplake.

Shiplake ligt nog steeds pitoresk aan de Thames; vanuit hier was het 3 kilometer langs de rivier teruglopen naar Sonning. Het pad was erg modderig, maar het uitzicht op de verbazingwekkend stille rivier indrukwekkend. Het was ook nog eens windstil en zonnig, dus je had de meest mooie reflecties in het water.

Call center

Helaas wordt je hier in Engeland regelmatig lastig gevallen met random belletjes door call centers. Of ze proberen afspraken voor je te regelen met letseladvocaten; “We kregen door dat u bij een ongeluk betrokken ben geweest. Nee? Aha, dan was u de person die ergens gevallen was, toch?”. Of ze proberen je aannemers aan te smeren “U heeft recentelijk een subsidie aangevraagd voor nieuwe ramen, toch?”. Of ze proberen je wederom met advocaten in contact te brengen om een “PPI” claim in te dienen. PPI is een Engelse variant van de woekerpolissen (zie ook https://en.wikipedia.org/wiki/Payment_protection_insurance) waarop banken nu aangesproken kunnen worden.

Deze call centers staan vaak in bijzonder arme gebieden in Groot-Britanie, waar ze goedkoop personeel kunnen aannemen. Dat geeft bij mij de volgende uitdaging; de medewerkers spreken meestal Engels met een bijzonder zwaar lokaal accent. Ik begrijp meestal minder dan de helft wat ze zeggen, ook omdat ze snel hun tekstjes afratelen. Als ik dan zeg dat ik ze niet begrijp, denken ze dat ik hen voor de gek houd. Of dat ik een arme immigrant ben, waar toch geen business te halen valt.

Door de Chilterns naar Mapledurham

Vorige week Woensdag werd nog en keer een heerlijke wandeldag. Het was droog maar het waaide wel hard. Na het wegbrengen van de kids, besloot ik weer de Chilterns in te gaan. Het heuvelgebied ten noorden van de Thames. Het werd wederom een afwisselende wandeling van 17km, naar het gehuchtje Mapledurham aan de Thames. In Mapledurham staat een oude watermolen, een kerkje en het Mapledurham huis. http://www.mapledurham.co.uk/. In dit grote historische huis zijn verschillende films opgenomen.

De wandeling ging door met name velden en kleine bossen. De bossen hadden een prachtig herfst bladerentapijt. Boven de velden zag ik veel havik-achtige vogels, die de wind gebruikte om massaal op jacht te gaan. Op drie kwart van de wandeling rustte ik uit in een mooie oude pub, waar zelfs een behoorlijk modderige Epic ook welkom was. http://www.homecountiespubs.co.uk/packhorse/. De hamburger smaakte prima na de tijd in de buitenlucht. En ook Epic kreeg daar wat lekkers.

Another Brick in the Wall part 2B

Even een kleine kinderopstand. Afgelopen week hadden de kids, een overigens blanco, “negative referral” papiertje van school meegenomen. Zeg maar een officiele waarschuwing. En ze hadden twee eieren meegekregen van de schoolkippen. Ze kwamen met het opstandige idee om de eieren kapot te gooien op de negative referral. Behoorlijke opstandig en revolutionair. Wellicht niet helemaal pedagogisch verantwoord, gaf ik toestemming, op voorwaarde dat ik het mocht filmen, en ze de zooi zouden opruimen. En dat gebeurde, filmpje! https://www.youtube.com/watch?v=iISFPyrSk5w

Klassenvertegenwoordigster

Aimee is sinds kort de officiele klassenvertegenwooordigster. Een taak die wellicht eerst is ingegeven door haar voorliefde voor snoepen. Want, volgens haar, is tijdens het overleg met de andere klassenvertegenwoordigers en enkele leraren, veelal chips en chocolade aanwezig. Maar Aimee neemt haar taak erg serieus; ze was deze week al haar klasgenootjes afgegaan met een schriftje en pen, om opmerkingen en ideeen te noteren.

Wandelen en dansen

Engeland is een fantastisch wandelland. Daar ben ik de laatste maanden wel achtergekomen; je hebt hier de mooiste afwisselende wandelingen. Wel moet je in deze tijd van het jaar laarzen aandoen. Je prachtige gloednieuwe witte trendy sneakers zullen het niet lang overleven in de modder. En ook kan ik afraden om volledig witte honden de Engelse modder in te nemen ;-)

Zondag dropte ik de kids af bij hun vriendje Henry in Maidenhead (jawel de jongen van de gebroken arm van Kevin’s verjaardag). Daarna besloot ik 8km te gaan lopen met Epic bij hem in de buurt, rondom het gehucht Knowl Hill. We moesten behoorlijk doorstappen, want we begonnen om half drie, en even na vier gaat de zon al onder. Maar dit leverde de mooiste plaatjes op, een geweldig rode ondergaande zon en lucht. Het landschap was weer boeiend – dit gebied maakt ook deel uit van het Chiltern heuvel gebied (zie ook https://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2017/10/negentien-kilometer-door-de-chilterns.html).

Thuis werd er nog even gedanst met dank aan de speelcomputer. Als je het filmpje nog niet hebt gezien op Isabelle’s Facebook, check het dan uit, want het is heel grappig om Epic uit z’n dak te zien gaan als Aimee en ik aan het dansen zijn.

De Mummy in Waverley Abbey

Zaterdagavond keken we naar Tom Cruise’s de Mummy film. Niet dat we een fan zijn van dit genre, waarbij bloeddorstige Mummies  weer tot leven komen. Maar omdat een groot gedeelte van deze film is opgenomen in “onze achtertuin”, bij de “geheimzinnige” klooster ruine van Waverley Abbey bij Farnham. http://www.english-heritage.org.uk/visit/places/waverley-abbey/. We hoorden al begin vorig jaar dat ze bezig waren met de opnames, toen de ruine voor een lange tijd afgesloten werd voor het publiek, zodat Tom zijn gang kon gaan. http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/05/mummys-en-tom-cruise-in-waverley-abbey.html. 

Het was leuk om dit nu terug te zien, inclusief de creatieve invulling van Hollywood, die er toch een kleine hele kerk in het plaatje hadden opgenomen. Sorry, dit is erin gepoetst, want Waverley Abbey is een echte ruine – er is geen complete kerk overgebleven.

Piloten, Parkrun en films

Wij hadden een afwisselende drie dagen, met vrijdag fantastisch weer, zaterdag druilerig en nat en zondag weer mooi. Vrijdag hadden we ook neef piloot Bas even op bezoek. Helaas hebben de kids weinig geluk met hem zien; vorige week zaterdagavond was Bas er, maar sliep hij even bij voordat hij met zijn nachtdienst begon. En vrijdag lag hij nog in zijn bed bij te komen van weer een nacht pakjes vliegen, toen de kids opstonden om naar school te gaan. Jammer, want ze zijn maar al te trots op hun grote neef.

Om tien uur was Bas wel wakker, en maakten we samen met de hond een wandeling in de bossen. Om drie uur moest hij weer weg, om vanaf vijf uur klaar te staan op de stanby lijst. En dit keer werd hij opgeroepen voor een vlucht naar Edinburgh, dus zagen we hem niet meer.

Zaterdagochtend nam ik sinds lange tijd weer deel aan de Parkrun. Tja ik moet weer helemaal opnieuw beginnen. Mijn doelstelling was om binnen de 28 minuten te finishen, wat volgens mijn eigen tijdswaarneming lukte (27:54), maar de officiele tijd lag verbazingwekkend hoger (28:03). Raar want normal gesproken zit er 2 tot 3 seconden tussen mijn eigen waarneming en de officiele tijd.

De rest van de dag was het rustig en keken we  films. Ik keek met Kevin het laatste gedeelte van de Hunger Games; met Isabelle keek ik ‘s avonds de laatste film van de Mummy met Tom Cruise, waarover later meer volgt

42.000 stappen

De 17 km wandeling op dinsdag leverde me al aardig wat stapjes op. Na een paar uur bijkomen, besloot ik ‘s avonds voor het eerst in bijna drie maanden weer naar de renclub training te gaan. Ik had al twee weken voorzichtig het rennen  opgebouwd. Ik begon uiteraard (en helaas) weer in de langzame groep (afgelopen zomer had ik nog “promotie” gemaakt naar de "gemiddelde" klas – er zijn in totaal drie groepen). We kregen meteen een intensieve interval training heuvelop voorgeschoteld. Gelukkig hield mijn knie het goed, en aan het einde van de dag had ik een dagrecord van 42.000 stappen op mijn stappenteller!

De Surrey heuvels en een heilige bron

Dinsdag had ik uitgekozen om wederom een lange wandeling te maken van 17 kilometer, met mijn trouwe metgezel Epic. Dit keer begon ik in het stadje Witley, bij een prachtig meertje genaamd de sweet water pond. Vanuit hier liepen we door de groene heuvels van Zuid-Surrey naar het gehuchtje Hambledon, met een schattig oud kerkje. Op het kerkhofje staan twee oude dike bomen, waarvan er één een heks in zich heeft, die je blijkbaar ziet als je er drie keer omheen loopt. 

Door de natuur liepen we naar het volgende gehuchtje Vann, wat enkele schitterende oude Tudor-stijl huizen heeft. Langs riviertjes en door bossen liepen we verder naar het dorpje Dunsfold. Hier staat aan de buitenkant een stokoud kerkje uit de 13e eeuw dat nagenoeg onveranderd is. http://www.dunsfoldchurch.co.uk/. Dit is altijd al een heilige plaats geweest, vanwege een “heilige” bron naast het kleine riviertje. De bron is er nog steeds; in de vorm van een put in een houten frame met een Maria beeld. Epic dronk nog wat water uit de heilige put, dus is nu officieel gedoopt.

Door bossen en langs riviertjes trokken we verder naar het dorpje Chiddingfold, waar we even bijkwamen in de plaatselijke pub. https://www.thewinterton.pub/. Pubs zijn wonderbaarlijke horeca bedrijven; waar honden welkom zijn, zelfs als je beiden onder de modder zit. Epic werd zelfs verwend met wat snoepjes. Vanuit Chiddingfold ging de weg terug naar Witley. Een bijzonder afwisselende wandeling!

Amazone Ontdekkers

Als je een film ziet met de titel “The lost city of Z” denk je aan een foute Indiana Jones remake of een typische overdreven fantasie Hollywood film. Niks is echter minder waar; als je zoals ik houdt van verhalen van ontdekkingsreizigers, dan is deze film een grote aanrader. 

https://www.bleeckerstreetmedia.com/thelostcityofz. 

Deze film gaat namelijk over het leven van Percy Fawcett https://en.wikipedia.org/wiki/Percy_Fawcett, een Engelse ontdekkingsreiziger die het Amazone gebied verkende en in kaart bracht, in de tijd rondom de eerste wereld oorlog. Daarbij komt hij op vondsten die een ontwikkelde oude bschaving voorspellen, wat nogal revolutionair was voor die tijd. Want in het gebied met alleen maar “wilde indianen” kon toch nooit een hoogstaande beschaving ontwikkeld zijn? Percy gelooft erin dat zijn vondsten voorspellen dat er ergens een oude stad in het oerwoud verborgen ligt, wat hij “de stad Z” noemt. Hij onderneemt verschillende jarenlange expedities om de stad te vinden, maar is helaas niet succesvol. Op zijn laatste expeditie, nota bene met zijn eigen zoon, verdwijnt hij om nooit meer gevonden te worden. De stad Z is nooit gevonden, maar recente vondsten geven wel bewijs dat er een hoog ontwikkelde beschaving met wegen, bruggen, dorpen en landbouw is geweest, zoals Percy voorspelde. Kortom een fascinerend en waar gebeurd verhaal. Het is nu wachten op een film over Shackleton…..

Afscheid van de ratten?

Omdat ik de afgelopen maanden steeds benauwder werd, gingen ons huisdiertjes de ratten op advies van de dokter een maandje uit logeren. Ze zijn nu een ruime week weg, en ik ben ongeloofelijk snel hersteld, en kan nu weer vrijuit ademenen. Helaas, het bleek dus weer een allergie te zijn, zoals ik deze al mijn hele leven kent. Tot verdriet bij Isabelle en Aimee houden we er nu rekening mee dat onze ratjes niet meer terugkomen. Zondag gingen Isabelle en de kids nog wel even bij de ratjes op bezoek.

Crooksbury Hill & Tilford

Als je hier de dagen uitkiest op basis van de weersvoorspelling, dan kan je perfecte wandeldagen met goed weer hebben. Maar soms moet je er gewoon even op uit. Zoals Zaterdag; een druilerige dag, Isabelle was met de kids naar een gamingbeurs en ik had genoeg om over na te denken na wederom een week met interessante gesprekken. En ook hond Epic had het blijkbaar nodig; het was al een tijdje geleden dat we erop uit waren geweest, en hij kwam me op een gegeven moment achter de computer wegtrekken, alsof hij kwam zeggen “kom nou, we moeten lekker naar buiten”.

We begonnen met onze wandeling ten zuiden van Camberley, in de buurt van het historische stadje Farnham. Het zwaarste gedeelte hadden we meteen in het begin; de beklimming van de heuvel Crooksbury Hill, behoorlijk stijl en hoog (160 meter). http://www.surreywildlifetrust.org/reserves/crooksbury-hill. Het uitzicht was uiteraard beperkt door het slechte weer, hoewel het toch interessant was; een beetje mysterieus door de wolken- en mistflarden. 

Daarna liepen we over de heide van Crooksbury naar een oude bekende pub; die van de ezeltjes, The Donkey http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2017/07/ezeltjes-en-pubs.html.

Het tweede gedeelte ging van The Donkey naar het schattige gehucht Tilford, wat erg mooi gelegen is aan de rivier de Wey. Hier hebben we ook een nieuwe “spetterplek” gevonden voor de zomer, aan dit frisse maar heldere riviertje, bij de oude middeleeuwse brug. De grote eikenboom die hier aan het parkje staat is mogelijk nog ouder dan de brug  – ruim 800 jaar.

Tenslotte liepen we weer terug van Tilford naar Crooksbury Hill, waarbij we dit keer de heuvel links (of eigenlijk aan de rechterkant) lieten liggen.

Gordon Ramsay

Dankzij Youtube zijn onze kinderen Gordon Ramsay fan geworden. De beroemde Engelse topkok, die slecht lopende restaurants en hotels structureert, en daarbij ongeveer drie keer per minuut een FXXX woord laat vallen. Ze zijn bijzonder geinteresseerd in hoe Gordon problemen in kaart brengt, lekkere gerechten ontwikkeld en uiteraard liggen ze dubbel als hij weer een FXXX laat vallen

Woensdagavond waren de kids erg jaloers op mij, want na een hele dag WTM (World Trade Market – de grootste reisbeurs voor professionals) had ik een etentje bij Ramsay’s grill restaurant in Hotel Savo. met uiteraard het heerlijkste vlees https://www.gordonramsayrestaurants.com/savoy-grill/

Tomboy

De tijd van roze jurkjes is voorbij. Nu was roze nooit echt de favoriete kleur van Aimée, ze had altijd al een voorkeur voor blauw. Aimée gaat op dit moment voor haar “Tomboy” kant. Haar haar is kort, ze heeft een voorkeur voor “stoere” kleding in plaats van prinsessen-jurkjes, en als ik haar ophaal van school klaagt ze over dat haar vriendinnetjes zo “girly-girly” (oftewel meisjesachtig) zijn. Op school voetbalt ze graag, en ze kijkt ook graag voetbal mee. Ze wil gewoon actief zijn en ravotten. Als een echte Tomboy.

Dag in het museum

Dinsdag ging Aimée met haar klas naar het Tate kunstmuseum in London. Een leuk dagje uit zou je denken, maar het was ons negenjarige meisje niet helemaal bevallen. Terug naar huis in de auto zat ze te klagen. Ten eerste gingen ze met de bus, en dat was een rit van anderhalf uur (enkele reis). Ten tweede was de kunst (volgens haar) maar saai. Er was volgens haar zelfs een gedeelte met schilderijen van alleen maar naakte vrouwen, bah! Maar het ergste was toch wel de lunch; er waren broodjes en een Kitkat voor elk kind. Voor Aimée was er alleen een glutenvrij broodje – er was geen glutenvrij chocolade, schande......

Libertat

Na een relaxte zondagochtend, waarbij ik nog dapper de heuvel Montjuich oprende, gingen we zondagmiddag door de tunnel van de berg Tibidabo naar ons oude woonplaatsje La Floresta. En nog steeds ga je vanaf de drukke bezige stad de tunnel in, en kom je in het groene en stille gebied de tunnel uit. Hier lijkt de tijd stil te staan, en ben je in het echte Catelonie. Ik had hier een Catelaans restaurant uitgekozen waar we tien jaar geleden een keer gegeten hadden, maar deze bleek dicht voor verbouwingen. 

We kozen daarom een voor ons nieuw restaurant uit (genaamd 90.0), wat een klein stukje verder lag, op een uitzichtspunt. Hier hadden we een prachtig uitzicht over de bergen en het groen, en aten we een typische eenvoudige maar heerlijke Catelaanse lunch. De Catelaanse gevoelens kwamen weer naar voren bij het invoeren van het password voor de wifi; Libertat (vrijheid). Ik hoop dat Spanje en Catelonie hun verschillen snel kunnen overbruggen, want dit gaat niet de goede kant op.

Na de lunch bezochten we ons oude huis (niet veel te zien vanwege het hoge hek er omheen) en namen we de weg over de Tibidabo terug naar Barcelona, om afscheid te nemen met geweldige uitzichten op de stad.

Strand en voetbal

Zaterdag begonnen we de dag in Barcelonnette, het stuk aan zee, waar ook de stranden van Barcelona zijn. Het was lekker zonnig weer, zo’n twintig graden, en Aimee wilde graag zwemmen. Dat is iets wat alleen toeristen en gekken doen in November, de echte Catalaan houdt zijn trui aan en zit in het zand. Maar eigenlijk is het zwemmen zo gek nog niet; ja het water is fris, maar niet veel kouder dan het zeewater in de zomer in Engeland. Bovendien is het water in Barcelonnette verrassend schoon en helder.

Voordat we gingen zwemmen namen we eerst de kabelbaan vanuit de haven naar de berg Montjuich, en weer terug voor het mooie uitzicht over de stad.

Na het zwemmen was het tijd voor een uitgebreide Spaanse lunch, dat we deden bij ons favoriete Japanse tapas restaurant Tayu, waarbij je onbeperkt mag pakken van kleine gerechtjes die in  bootjes langs je tafel varen. https://www.tripadvisor.co.uk/Restaurant_Review-g187497-d3543829-Reviews-Tayu-Barcelona_Catalonia.html. Weer leek het alsof de tijd had stilgestaan, want in tien jaar was er niets veranderend. En wederom een geslaagde keuze voor eten met de kids.

Daarna gingen we naar het hotel om te relaxen. ‘s Avonds namen we een snackje, voordat Aimee en ik naar Nou Camp gingen voor de wedstrijd van Fc Barcelona tegen Sevilla. Helaas regende het inmiddels, en Nou Camp is een geweldig en indrukwekkend stadion, maar niet overdekt! Het was de 600e (!) wedstrijd van Messi in het Barcelona shirt; ook hier lijkt niet veel veranderd, want tien jaar geleden zag ik hem ook al hier spelen!

Het werd een emotionele wedstrijd met veel Catalaanse sentimenten. Eerder die week waren er 10 politici opgepakt, en daarom werd er vanaf de 10e minuut leuzen geroepen als “vrijdheid” en “rechtvaardigheid”. Er werden ook een hoop andere dingen geroepen, over Spanje, en op een of andere manier leek het woord “Puta” (hoer) altijd in de leuzen in combinatie met Spanje voor te komen….. Maar we waren gekomen voor het voetbal.

Barcelona speelde veel beter, maar vergat meer dan een keer te scoren in de eerste helft. Met een magere 1-0 voorprong gingen ze de rust in.  Na rust leek het team minder scherp, en overwacht stond het opeens 1-1 uit een hoekschop. Barcelona zette weer aan, kreeg weer veel kansen, en vond het net nog een keer, zodat Messi’s jubeleumwedsrijd winnend werd afgesloten. En Aimee en ik een geweldige dochter-papa avond hadden.

Terug naar Barcelona

Na negen jaar keerden we afgelopen donderdagavond terug naar Barcelona, waar Aimee geboren is. Het is wel een beetje verwarrend met alle onrust van de laatste tijd; we hebben Aimee altijd verteld dat ze in Barcelona en Spanje geboren is, maar op dit moment voelen de mensen in Barcelona zich net zo Spaans als wij Nederlanders ons Duits voelen. Dus probeerden we de status van Catalonie uit te leggen, iets wat Aimee pas echt leek te begrijpen tijdens de emotionele en stevige spreekkoren tijdens de wedstrijd van Fc Barcelona. Maar daarover later meer.

Vrijdagochtend genoten we eerst van ons heerlijke ontbijtje, met de vele verschillende Spaanse (of Catelaanse) worstjes. Op straat kochten we een Fc Barcelona tenue en broekje voor Aimee, voordat we op bezoek gingen bij de oude crèche en eigenaresse Gilda. Die naast een geweldige verzorger van kinderen waarschijnlijk ook een uitstekende baas is, want tot onze verbazing bleken veel juffen van tien jaar geleden nog steeds daar te werken! Kevin herkende helaas niets meer, maar onderbewust moet er toch een connectie zijn geweest, want hij voelde zich er heel snel op zijn gemak, en hielp de juffen met het vermaken van de kleine kindjes, terwijl Aimee met Gilda optrok. We moesten onze kids om vijf uur bijna wegtrekken bij de crèche, zo leuk vonden ze het.

We reden het centrum van Barcelona in op tapas te gaan eten bij ons favoriete tapas-restaurant, Cerveceria Catalana. http://suitelife.com/blog/food-in-barcelona/cerveceria-catalana-best-tapas-in-barcelona/. Door de centrale ligging is deze de hele dag geopend. Vroeger moest je er rond half zeven zijn om nog een tafeltje te krijgen, dit keer zaten we er even voor zessen (heeeel vroeg voor Spanje) en zat de tent al bijna vol. Het heeft nog niets aan populariteit ingeboet, en we vonden al snel uit waarom; de tapas zijn hier nog steeds geweldig. De kinderen genoten mee, en we moesten zelfs een extra ronde desserts (Crema Catalana) laten aanrukken.

Terug naar het hotel stopten we nog even bij de magische fontijn bij de Montjuich, om de fontijn- en muziekshow te bewonderen. http://lameva.barcelona.cat/en/what-to-do-in-bcn/magic-fountain

Bezoek bij een oude bekende in Arhuis

Vorige week dinsdag bezocht ik het Deense Arhuis op uitnodiging van mijn bijzonder gewaardeerde ex-college Rene. Rene stelde het op het prijs op weer eens bij te praten over de reiswereld. Dit ging niet over een mogelijke toekomstige baan, maar gewoon gezellig bijpraten, contacten en enkele ideeen uitwisselen. We bezochten ‘s middags het moderne kunstmuseum van Arhuis, wat blijkbaar op dit moment de cultuurhoofdstad van Europa is. Het museum had een prachtig uitzicht-promenade in verschillende kleuren boven op het gebouw, ook wel de regenboogpromenade genoemd. Verder waren er veel exposities, sommige behoorelijk bizar. Het meest bizarre kunstwerk was een collectie potjes met in elkaar gehakte stukjes paard, met in de achtergrond een geprojecteerde film hoe het paard live in de wei in stukjes wordt gehakt…. Dit kunstwerk moest het leiden in de wereld voorstellen of zoiet, tja…..

Anyway, Arhuis is ook een gezellige studentenstad. Een van de brilliante ideeen die ze daar hebben uitgevoerd is het volgende. In de oude de centrale werkplaats (hangaar) van het busstation, midden in de stad, hebben ze allemaal kleine voedsel kraampjes (“street food”) neergezet, met veel tafels en lange banken, gezellige verlichting en zelfs een spelletjeshoek. Dit trok veel publiek – een erg gezellige plek.

Australian Pink Floyd

Ik was vorige week helemaal vergeten te schrijven over de Australian Pink Floyd. Dit is een cover band, uiteraard uit Australie, die een optreden gaven in ons kleine maar sfeervolle theater G-live in Guildford. Isabelle en ik gingen erheen, terwijl de oma’s op de kinderen pasten. Toen we de auto parkeerden, zagen we drie grote truck bij de artiesteningang staan. Dat kan nooit van een coverband zijn, spraken we nog hardop. Dat hadden we dus mis, want de Australian Pink Floyd houdt de Pink Floyd traditie in ere, door een spectaculaire visuele show te geven, met veel lichten, lasers, projecties en oplaasfiguren. In het geval van de Australian Pink Floyd werd echter het traditionele “Animals” Floyd opblaasvarken vervangen met een opblaaskangaroo. Ook andere visuals en video’s waren aangepast met symbolen uit Australia, maar verder werd er strak en zonder al te veel eigen invulling de grootste hits van Pink Floyd gespeeld. Een bijzonder geslaagd avondje uit.