Op bezoek bij de Datoq en Hadzabe

Dindagocht lieten we Tarangire National Park weer achter ons, maar niet voordat we weer een groep leeuwen tegenkwamen op onze laatste gamedrive. Dit was een dag met een lange rit over slechte hobbelende wegen, want pas tegen vier uur kwamen we aan op onze bestemming bij het meer Eyasi. In deze droge omgeving kregen we een mooie culturele indruk van oorspronkelijk Afrika.

Als eerste gingen we dinsdagnamiddag bij de Datoq op bezoek. Dit is een veehoudende stam die nog leeft in grote hutten, gebouwd van dikke takken, bedekt met een mengsel van klei en koeienvla. Mannen mogen, als ze het zich kunnen veroorloven, meer vrouwen hebben. Hoe meer koeien, hoe meer vrouwen je kan nemen. Naast veehouders hebben de Datoq ook een specialisme als smid. Ze maken van afvalijzer pijlpunten voor de Hadzabe (hierover later meer) en uiteraard ook de nodige soeveniertjes. De kinderen mochten samen met de vrouwen maismeel maken, en samen met de mannen ijzer gieten en bewerken.

Tegen zonsondergang zochten we een heuvel op, om van een spectalculaire zonsondergang te genieten over het meer van Eyasi. Veel plaatselijke kinderen klommen de heuvel op om kennis te maken, en we speelden een potje voetbal met hen, tot groot enthousiasme.

Woensdagochtend brachten we een bezoek aan een groep Hadzabe. De Nederlandse beschrijving is “bosjesmannen”. Deze groep jagers leeft nog in en van de natuur. Onder invloed van onze westerlijke zienswijze werden ooit door de regering van Tanzania scholen en ziekenhuizen gebouwd voor deze mensen die als “zielig” werden bestempeld. Helaas, ze brachten geen bezoek aan deze instanties, want alles waar geen natuurlijk dak opzit wordt geassocieerd met de dood. Men wil simpelweg vrij zijn en onderdeel van de natuur. De hutjes van de Hadzabe zijn dan ook nog eenvoudiger dan die van de Datoq, want ze trekken nog echt rond – blijven nooit lang op dezelfde plek.

De ervaring met de Hadzabe werd indrukwekkender, want we mochten met de mannen mee op jacht. Wij deden dat uiteraard niet zo snel en soepel als de mannen van de Hadzabe, dus uiteindelijk schoten ze alleen wat klein wild (een eekhoorn en twee vogels). Die werden midden in de bush meteen klaargemaakt (het vuur werd ook op oorspronkelijke manier gemaakt door twee stokjes tegen elkaar aan te wrijven). En we konden ook meeproeven; tot mijn verbazing stonden onze twee kids vooraan, en vonden ze het zelfs lekker. De jagers vonden ook knollen, een soort zoete aardappelen, die werden klaargemaakt. En verder zogen we aan de zure pitjes van de Baobab-boom. Het werd zo een nuttige “live” leerervaring, hoe je in de bush kan leven van wat de natuur geeft. De ervaring werd afgesloten met muziek, dans en een potje boogschieten, zodat we allemaal onze eigen boogschietkunsten konden oefenen.

Tarangire National Park

Zondag gingen we op pad voor onze eerste safari. We reden in vier uur naar Tarangire National Park. Bij de poorten hadden we onze lunch, terwijl we al genoten van de eerste mooie gekleurde vogeltjes, een paar aapjes en zelfs een klein gifgroen slangetje.  Wat mij meteen opviel in vergelijking met safari’s in Zuid-Afrika, was dat er geen hek om het park staat. De dieren zijn dus vrij om erin of eruit te wandelen, wat handig is voor de jaarlijkse migratie van bijvoorbeeld de gnoes en zebras. Maar het werd nog bijzonderder; de camping had tot mijn schrik ook geen hekken. Gelegen op een klein heuveltje, gaat met hier ervan uit dat wilde dieren niet spontaan mensen opzoeken, en dat anders gewapende bewakers en ’s avonds vuren ze wel op afstand houden. Afstand die net genoeg is, want zondagmiddag liep er al een grote kudde olifanten en zebra’s rakelings langs de camping. De volgende dag werden we wakker met girafes naast het kamp. En verder werd de camping veelvuldig bezocht door aapjes en mongoose.

Je mag dan ook niet het camping terrein afwandelen. ’s Avonds is er de regel dat je altijd samen naar het toilethokje moet stappen, en ’s nachts mag je helemaal niet je tent uit – de plasfles is je beste vriend. Dichterbij de natuur kan je niet komen. Want het plaatje wordt ook nog compleet gemaakt met kampvuur en prachtige zonsondergangen.

We maakten uiteraard verschillende safari-ritjes. En we hadden veel geluk. De migratie is eigenlijk vroeger in het jaar, maar ook hier is de natuur in de war. Zo kwamen we enorme grote groepen gnoes tegen (grapje; er zijn genoeg gnoes), vergezeld van iets kleinere groepen, maar toch ook ontelbare zebra’s. Die in grote rijen aan het migreren waren.  Er was zo wie zo veel leven in het park, want de eerste dagen kwamen we ook in het oog te staan met onder andere olifanten en giraffes. Maandagochtend hadden we al na tien minuten het meeste geluk, toen we een groep leeuwen vonden, die uiteindelijk rankelings langs onze truck de weg overstaken. En we zagen ook een enorme groep buffels, die grote stofwolken opwierpen, zodat we na twee dagen van de “big five” er al zal drie zagen (olifant, buffel, leeuw). Het luipaard is altijd de uitdaging, terwijl de neushoren helaas in grote delen van Tanzania uitgestorven is door stroperij. Maar we zagen ook gazelles, waterbokkken, elanden, bavianen, zwijntjes en nog veel meer.

Op safari met kids is een leuke ervaring. Het eerste half uur zijn ze allemaal wild enthousiast, met opgewekt stemmetjes en gilletjes als er wat te zien is. Het tweede half uur zijn ze net als de volwassenen, wat ingetogener, maar nog steeds enthousiast. Het derde half uur verliezen ze langzaam de interesse, en daarna zoeken ze elkaar op en gaan ze kaarten of kwartetten. Leuk dat ze elkaar hebben; we hebben elf kinderen van redelijk dezelfde leeftijden.

Maandagmiddag, op het warmst van de dag, zochten we het verkoelende zwembad van een lodge op. Hier hadden we ook prachtig uitzicht over een rivier, waar je de olifanten in zag baden. Een mooie  verfrissing na de stoffige safaris.

Hakuna Matata in Arusha (geschreven 23/07)

Zaterdag was een vrije dag zonder activiteiten om bij te komen van de lange reis. Onze lodge, Ilboru Safari Lodge, is liefelijk, gelegen in een mooie tuin met en groot (maar koud) zwembad. Daar brachten we het grootste gedeelte van onze tijd door deze dag. In de middag kwamen de meeste gezinnen van de Sawadee Familieavontuur reis hier samen, zodat de kids veel andere kinderen hadden om mee te spelen en spatteren. Tussendoor verkende ik met Kevin de mooie tuin, waar we naast hagedissen ook een echte kameleon vonden. En in de namiddag maakte ik een korte wandeling buiten de poorten van de lodge; hier heb je het echte Afrika, met stoffige onverharde straten, en een leven dat met name buiten en aan de straat afspeelt. En waarbij deze toerist meer een attractie was voor de lokale bevolking, dan andersom.

Het was een relaxte dag, Hakuna Matata, geen problemen. Ja als je de Lion King hebt gezien, dan kan je al wat Swahili, de lokale taal. Zo is Simba ook het woord voor leeuw. Hopelijk zien we die morgen op onze eerste safari!

Eye in the Sky

Donderdagmiddag begon onze zomervakantie, met een kort vluchtje van London naar Schiphol, en een verblijf op Schiphol. Vrijdagochtend namen we de KLM vlucht van Amsterdam naar Kilimanjaro/Arusha airport in Tanzania, een vlucht van zo’n 8 uur. Gelukkig is er het persoonlijke entertainment system, oftwel “schermpjes” zoals onze kids het noemen, voor de nodige vermaak. Ik kijk ook graag een filmpje. Meestal een beetje flauwekul actie, maar soms zit er een film bij die je echt raakt. Dit keer was het een film die heel hard raakte; de voor mij onbekende film Eye in the Sky. Een film met een ongekend spannend plot; In een huis wordt een zelfmoordaanslag voorbereid. Een bewapend onbemand vliegtuigje vliegt er boven, en de militairen, rechtstaat en politiek moet bepalen wat te doen. Is het mogelijk om in plaats van ze af te maken, ze gevangen te nemen? Het antwoord is nee. Is het wettelijk acceptabel om een raket af te schieten en de komende aanslagplegers zonder process te doden? Het antwoord werd ja. Vervolgens startte de politieke discussie, omdat er zowel een staatsburger van Engeland als Amerika in het huis bevonden. Het antwoord werd wederom ja. Er werd toestemming gegeven om een raket af te schieten. Maar voordat het ook daadwerkelijk gebeurde ging een negen jaar oud meisje voor het huis brood zitten te  verkopen. Dus tenslotte was er ook de morele discussie; is het leven van een jong kind meer of minder waard dan naar waarschijnlijk 80 ingeschatte slachtoffers van een aanslag. Uiteraard werd dit de langste discussie, en nadat met enige manipulatie haar kans om te overleven op 50% werd ingeschat, werd besloten tot het afvuren van de raket. Verwacht echter geen goed aflopende Hollywoodfilm; deze bestaan niet in de realiteit van oorlog. Je zal de film eindigen met tranen in je ogen en/of een brok in je keel. Gegarandeerd. Maar daarmee wel een aanrader.

Raar maar waar; Tom, het twee dollar biljet

Afgelopen week kreeg ik voor het eerst een twee dollar biljet in mijn handen. Ik had er nog nooit eentje gezien, dus mijn eerste gedachte was “vals”. Maar nee, er bestaan echt twee dollar biljetten in Amerika.

Mijn tweede gedachte was meteen een vraag; waarom zie je ze zo zelden?

Ik vond het volgende interessante artikel met enkele feitjes. http://www.marketplace.org/2015/01/09/economy/ive-always-wondered/why-are-there-so-few-2-bills

Het twee dollar biljet heet een Tom, want er staat een portret van Thomas Jefferson op. Het twee dollar biljet is in het begin niet geliefd geweest. Twee dollar was vroeger een bovengemiddeld bedrag, en werd daarom ook gebruikt om politici om te kopen of prostituees te bezoeken. Met andere woorden; als je zo’n biljet bezat, dan hield je je vast met duistere zaakjes bezig. Het drukken van de onpopulaire twee dollar werd in 1966 daarom ook gestaakt.

In 1976 besloot de overhead toch weer nieuwe biljetten te drukken. De reden was simpel; het kost net zo veel geld om een één dollar biltjet te drukken, als een twee dollar biljet. Voor hetzelfde geld is een twee dollar biljet dus 50% goedkoper. Dit keer was het biljet wel geliefd bij de Amerikanen; zo geliefd dat men het al snel als een “collectors item” zag, en de briefjes ging oppotten!

Maar zijn de briefjes nu zelfdzaam of niet? Nee zou je zeggen, wat er zijn er 1,2 miljard van in omloop. Ja zou je kunnen zeggen, want die 1.2 miljard briefjes zijn slechts 0.001% van alle  Amerikaanse geld munten of briefjes die in omloop zijn!

San Francisco op de fiets met veel knoflook

Zaterdag was het een prachtige zonnige dag, en we besloten daarom iets actiefs te doen; fietsen huren. En dan daarmee naar en over de Golden Gate brug naar de overkant van de baai te fietsen. Klein probleemje was dat we naar Fisherman’s wharf moesten gaan, om de fietsen op te halen, en alle “cable cars” zaten op zaterdag stampvol met toeristen. Bij de tramhalte werden we aangesproken door een buschauffeur van een toeristische opendak-dubbeldekkerbus. Hij moest zijn lege bus naar de wharf rijden, en bood ons aan om mee te rijden voor vijf dollar. Prima, dus voor vijf dollar kregen we een prive tour door de stad, in onze cabrio dubbeldekker, lekker in het zonnetje.

Vanaf de haven fietsten we langs het water en diverse mooie waterkantparken naar Fort Point. Dit grote historische fort uit de burgeroorlog ligt aan de monding van de baai, onder de Golden Gate brug. Het was verrassend rustig in het fort; de meeste toeristen laten dit blijkbaar liggen, terwijl het beste een interessante fotostop is – bovendien .... voor de Nederlanders ...het is g r a t i s  toegang.

Na het fort zette we de stevige klim in naar het begin van de brug. Op de brug had je diverse plekjes waar je even stil kon staan voor foto’s. Boven op de brug is het ontzettend winderig. Je zit dan ook op een flinke hoogte; het is absoluut een indrukwekkend bouwwerk. Aan de overkant keken we nog een keer naar de brug en de stad vanaf het uitzichtspunt Vista Point. Originele naam voor een uitzichtspunt. Daarna daalden we af naar beneden, waar we toch even de schrik van ons leven kregen toen Dennis onderuit schoof. Zijn achterrem blokkeerde het wiel helemaal, oeps. Hij had een pijnlijke knie en wat kleine schrammetjes, maar had nog geluk want het was een behoorlijke klap.

Gelukkig waren we snel in het pittoreske plaatsje Sausalito, waar we een prima restaurantje vonden met terras op het water, en uitzicht (aan de overkant) op San Fransciso. Ik zat daar heerlijk in het zonnetje, Dennis zat met zijn knie in het ijs...

Vanuit Sausalito reden we het binnenland in, tot het mooie parkje Old Mill Park. Hier staan enkele bijzonder hoge bomen – het soort bomen die die hoogste ter wereld zijn. Een totaal ander plaatje dan de drukke stad; mooi, groen, liefelijk.

Vanuit Old Mill Park fietsen we in een grote boog weer terug naar de baai, naar het historische plaatsje Tiburon. Daar konden we met fiets en al op de ferry naar San Franscisco; een prima idee, om niet het hele eind weer terug te fietsen!

Bij aankomst leverden we de fietsen in en liepen we naar Chinatown. Daar dronken we lekkere maar vreemde chineese theedrankjes, en boekten we een echte Chineese voetmassage om weer bij te komen van het harde fietsen en lopen.

Eten deden we die avond in de Stinky Rose, een knoflookrestaurant waar ze, zoals ze zeggen, “wat voedsel toevoegen aan de knoflook”. http://thestinkingrose.com/sf/index.html  Lekker! We maakten daar ook kennis met een leuk gezin uit Minneasota. Dennis had als snel grote gesprekken met de twee knappe dochters, die dezelfde universiteit hadden overwogen, waar hij nu zit. Maar ze kozen toch voor Wisconsin. Ik had leuke gesprekken met de ouders. De gesprekken werden voorgezet in een bar, waar het al snel erg laat werd met de nodige alcohol. Het zal me niks verbazen als neef Dennis deze zomer een bezoekje zal brengen aan Minneasota of Wisconsin....

San Francisco met Dennis; Cable Cars, Fisherman’s Wharf, Coit Tower en AdventureCat

Dennis en ik namen het treintje van Oakland naar het centrum van San Fransciso, waar we een mooi centraal hotel hadden van Hilton. Met dank aan de hotelpunten die ik gespaard heb. We gingen vrijdagmiddag meteen op pad en beleefden ook meteen genoeg. Dichtbij ons hotel vertrokken de oude historische “cable cars” naar de haven “Fisherman’s wharf”. Bij deze oude open trammetjes, kan je ook naar buiten hangen. Ongeloofelijk dat dit in “voorzichtig Amerika” nog steeds toegestaan is, maar Dennis en ik vonden het erg leuk.

We verkenden Fisherman’s wharf, en maakten uiteindelijk een stevige klim naar de Coit toren. http://www.coittowertours.com/ Deze toren uit de jaren dertig heeft veel grote muurschilderingen uit die tijd. Omdat de toren ook nog eens op één van de vele heuvels staat, is het uitzicht geweldig, en de moeite van de wachtrij van ruim een half uur waard.

Om zeven uur waren we dankzij AmeriCan Adventures uitgenodigd voor een “sunset” cruise met een groter catamaran, de Adventurecat. http://www.adventurecat.com/ We zeilden rondom het beruchte gevangeniseiland Alcatraz (oftewel “The Rock”), en daarna zette we koers naar en onder de Golden Gate brug. Alles onder begeleiding van een hapje en drankje, dus het was genieten. Helaas was de “sunset” niet zo mooi, maar het weer zelf was wel bijzonder. In en om San Franscesco zie je namelijk continue de zeemist aanwaaien. In de ochtend lost deze snel op, nog voordat de stad bereikt wordt. De stad bevindt zich dus in een heerlijk zonnetje. Bij en rondom de brug kan je echter de met hoge snelheid aanstroomende mistwolken zien; soms “winnen” ze terrein en drukken ze een stuk mist vooruit; vaak lost het in het niets op. In het plaatsje Sausalito, aan de overkant van de Golden Gate, kon je dit het beste zien. Grote dikke wolken trokken met hoge snelheid over de hoge heuvel heen, in een dik pak, en werden over het stadje de baai ingeblazen, waar het in het niets oplosde. Een bijzonder schouwspel!

Reisweekje USA

Het was weer een druk reisweekje, wat goed begon en goed eindigde met een weekendje San Fransciso met neef Dennis. Het goede begin was een upgrade op de lange vlucht (10 uur) naar Seattle. British Airwars heeft nog steeds een “first class” die weer boven “business” staat. Voor het eerst mocht ik deze ervaring proberen, in zitplaats 1A voorin de neus van een B747. En ik moet zeggen; de service is koninklijk!

Na drie drukke dagen in Seattle bij Zegrahm Expeditions https://www.zegrahm.com/ vloog ik woensdag door naar het zonnige Los Angeles. Daar had ik een etentje met ons team, voordat ik de volgende dag een afspraak had bij een belangrijke distributiepartner. Dindagmiddag vloog ik door naar Oakland (bij San Franscisco), om twee uurtjes naar het noorden te rijden. Daar bezocht ik in het plaatsje Santa Rosa onze DMC AmeriCan Adventures http://americanadventures.com, oftewel het team wat alle inkomende reizen in de VS afhandelt en organiseert. Zie ook mijn vorige bezoekje http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2015/08/dmc-en-cornhole-in-wijn-country.html

Een erg leuk team, waarmee ik donderdagavond lol had, toen we een plaatselijk muziek- en eetfestival bezochten. We hadden vrijdagochtend daar nog enkele besprekingen, voordat ik koers terugzette naar Oakland. Om mijn huurauto in te leveren en neef Dennis op te halen van het vliegveld.

DJ Kevin back in da House

Een tijdje geleden maakte Kevin zijn eigen James Bond theme remix. http://lagerweijtjeslondon.blogspot.com/2016/03/dj-kevin-james-bond-theme.html

DJ Kevin gaf dit een vervolg, en kwam nu met z’n eigen muziek voor de Olympische spelen. Luister op  http://downloads.mtechonline.co.uk/_naeSy6DYdW6m4R

Bodyguard voor Oma

Vrijdag vloog ik dankzij mijn airmiles even naar Nederland, om aan te sluiten bij het verjaardagskado van Oma Lagerweij. Afgelopen December gaven we haar tickets voor “De Bodyguard” in Utrecht. http://www.stage-entertainment.nl/shows/musical/the-bodyguard/. Dus ging ik met allemaal dames (Oma, Zus Karin, Zus Marijke, Nicht Tanaya) naar wat ik dacht dat een zwijmel muscial zou zijn. Maar nee; gelukkig waren er veel uptempo liedjes, en de dans en de aankleding / het podium waren geweldig. Een gezellige avond uit, dat overigens begon met het etentje in het gezellige eetcafe Ruig bij de jaarbeurs. http://restaurant-ruig.nl/

Vakantie voor de kids

Afgelopen week was het eindelijk zomervakantie voor onze kiddies; Kevin was zelfs dinsdagmiddag al klaar, Aimée moest tot vrijdagmiddag wachten. Dat vond ze helemaal niet erg, want Aimée gaat heel graag naar school. Ze zal het zelfs erg gaan missen; Aimée hoeft geen vakantie. Niet dat ze een studiebol is, nee ze is een echt kuddedier. Hoe meer mensen om haar heen hoe beter.

Keuken- en zolderprojecten

Ik heb al vaker over ons “keukenproject” geschreven; een groter project dan we eerst dachten, vanwege de uitbreiding in onze huidige garage, en het plaatsen van grote deuren en ramen naar de tuinzijde.

http://lagerweijtjeslondon.blogspot.nl/2016/06/keuken-en-tuinprojecten.html

http://lagerweijtjeslondon.blogspot.nl/2016/01/eerste-stappen-in-het-keukenproject.html

Toch maakten we we de afgelopen twee weken weer vooruitgang; als eerste met het plan, samen met de bouwer die hopelijk onze keuze zal worden. Maar ook met de voorbereindende stappen; we lieten onze hele zolder betimmeren. Toen we het huis kochten, was slechts een kleine gedeelte van de zolder betimmerd, dus op grote stukken kon je niet lopen. Het was zelfs gevaarlijk om er te komen; ook zat er een steunbalk net bij het luik, wat het moeilijk maakte om de zolder op te gaan. Er was weinig licht, en er stond een grote oude waterbak die niet meer gebruik wordt. Nu, een dikke dag werk van de timmermannen later, hebben we een balzaal aan opslagruimte, en is het relatief makkelijk (en veilig) om de zolder op te komen. Erg handig; want nu moeten we spullen uit onze garage naar zolder gaan verplaatsen.

 

Avon cruise en waterpret

Zondagochtend liepen we nog even rond op het festival van Stratford Upon Avon, voordat we een motorbootje huurde voor één uur om de Avon te verkennen. Dit deden we bij het mooie houten “Boathouse” http://www.avon-boating.co.uk/

Het was prima zonnig weer, en heerlijk relaxed op het water. Even buiten Stratford zit je midden in het groen, dus is het genieten van vogels, zwanen, eendjes, en visjes kijken. Daar deed ook onze relatief nieuwe huisvriend Epic aan mee; in tegenstelling tot autorijden vindt hij bootje varen geweldig. Wel moest Isabelle hem een paar keer tegenhouden, om niet achter de eenden aan te springen.

Terug aan wal lunchten we weer met onze favoriete pizza en thais, voordat we in 1.5 uur naar Slough reden. Slough is geen hoogtepunt in Engeland, liggend onder de rook van Heathrow, maar hier had Aimée een kinderfeestje. Een leuk kinderfeestje, want het was waar Kevin een week eerder een feestje had gehad; Liquid Leisure. http://liquidleisure.com/. Dit waterpretpark ligt aan een verbazingwekkend schoon meertje, en er is hier volop waterpret te vinden. Voor de kinderen betekende dit; een waterklim-, spring-, glij- en splashparadijs. Voor mij betekende dit; waterskieen, want ze hadden er net zo’n waterskiebaan als in Nederland bij Houten en Alphen.

Stratford Upon Avon; Shakespeare's geboortestad

We wandelden zaterdag vanaf het festival, aan de rivier, over de brug het stadje in. Als eerste kwamen we langs het Gower monument voor Shakesepeare, met in elke hoek een karakter uit een Shakespeare verhaal; Hamlet, Prince Hal, Lady Macbeth en Falstaff. Deze karakters moeten de veelzijdigheid van Shakespeare uitdrukken; filosofie, tragedie, historie en komedie. http://www.victorianweb.org/sculpture/gower/1.html

Even verderop in het drukke stadje staat Shakespeare’s geboortehuis, uiteraard ook in pitoreske Turorstijl https://www.shakespeare.org.uk/visit/shakespeares-birthplace/?gclid=CPbx3o6o2c0CFawy0wodSE4HXA

Terug het stadje in kwamen we langs het volgende prachtige huisje van een bekend persoon uit Stratford Upon Avon; het Harvard huisje. Gebouwd door Thomas Rogers, maar z’n kleinzoon is veel  bekender; John Harvard was de oprichter van de beroemde Harvard universiteit in Amerika. https://www.shakespeare.org.uk/visit/harvard-house/?gclid=CNmNncWo2c0CFUEaGwodvW4Ceg

Even verderop kom je langs nog een indrukwekkend historisch tudor-stijl huis genaamd Hall’s Croft; hier woonde de dochter van Shakespeare. https://www.shakespeare.org.uk/visit/halls-croft/

 

Even verderop bereik je weer de rivier de Avon, waar de oude kerk Holy Trinity ligt. In deze kerk ligt Shakespeare begraven. http://www.stratford-upon-avon.org/

Uiteraard aten we ’s avonds in de pub. We kunnen een mooi verhaal uit ons duim zuigen dat dit in Shakespeare favoriete pub was, maar dat zou een te rijke fantasie betekenen. Wel was deze pub genoemd naar IsaBELLe,  The Bell http://www.bell-shottery.co.uk/, dichtbij onze cottage.

In de voetsporen van Shakespeare

We hadden dit weekend een kort weekendje weg gepland van vrijdagavond tot en met zondagmiddag. De bestemming was het plaatsje Stratford Upon Avon, de geboorte-, sterf- en begraafplaats van Shakespeare. Onze kinderen hebben dankzij hun klassieke Engelstalige scholing al heel wat Shakespeare over hun heengekregen, hoewel vaak wel in kindvriendelijke varianten.  Zie ook http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2011/04/romeo-en-juliet.html

Daarnaast is Stratford Upon Avon een pitoresk plaatsje, en was er dit weekend ook nog eens een zomerfestival. Genoeg redenen om bijna twee uur naar het noord-westen te rijden.

We hadden waarschijnlijk de oudste cottage ooit gehuurd; het in tudorstijl gebouwd huisje komt uit de zeventiende eeuw. https://www.tripadvisor.co.uk/VacationRentalReview-g186399-d8023923-7_Hathaway_Hamlet_Stratford_Upon_Avon-Stratford_upon_Avon_Warwickshire_England.html. Inclusief veel houten balken, waar ik de eerste dag continue m’n kop aan stootte.

Onze cottage was in hetzelfde straatje als Anna Hathaway’s cottage; het tevens in tudor stijl gebouwde huisje waar de vrouw van Shakespeare geboren is en leefde. https://www.shakespeare.org.uk/visit/anne-hathaways-cottage/

Zaterdag gingen we rond het middaguur, na enkele stevige buien, naar het centrum. We staken de rivier de Avon over met het kleine (voet-)veerpontje, om het festival te verkennen. Het festival was gezellig, met veel muziek, dans en lekkere eetkraampjes, maar helaas geen theater (dat ik toch wel had verwacht in Shakespeare geboortestad).  We lunchten met pizza voor Kevin en heerlijk Thais eten van een kraampje, voordat we enkele activeiten deden zoals klimmen (Kevin) en gezichts-schmink (Aimee). In de namiddag maakten we een wandeling door het leuke stadje.

Rennen naar Ceasar’s camp

Zoals gebruikelijk had ik dinsdagavond weer renclub training in Swinley Forest. http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/06/rennen-in-swinley-forest.html. Dit keer ontdekte ik tijdens het rennen en zweten twee nieuwe feiten over dit mooie bos. Ten eerste wordt het commercieel gebruikt; elk jaar wordt 5% van het bos gekapt voor houtproductie. Ten tweede is er een historische plek midden in het bos genaamd Ceasar’s camp. Hier maakten we korte sprintrondjes. Maar wat is Ceasar’s camp? Het heeft weinig met de Romeinen te maken. Dit was de plek van een pre-romeins heuvelfort, gebouwd ca 500BC. Je zal er weinig van herkennen, maar als je goed kijkt zijn er wallen en greppels om de heuveltop gegraven. De Romeinen hebben het waarschijnlijk nooit actief gebruikt, hoewel het wel aan een Romeinse weg lag, genaamd de Devil’s Highway https://en.wikipedia.org/wiki/Caesar%27s_Camp,_Bracknell_Forest

Het juni weer volgens de zonnepanelen

We hebben een  betrouwbare meetmethode om het weer te evalueren. Namelijk de opbrengst van onze zonnepanelen. De opbrengst heeft uiteraard een 100% relatie met het aantal zonuren, en het aantal zonuren wordt bepaald door zonnig weer en de lengte van de dagen. In dat laatste geval zou juni een fantastische opbrengst-maand moeten zijn; met de langste dagen, heb je elke dag een grotere kans om zonnestralen “te vangen”.

Echter zoals in de meeste Europeese landen was het weer in juni prut. Hoe prut? Onze zonnepanelen opbrengst was zo’n 380 KWH. Een teleurstellende maand, nadat april (430) en met name een geweldige mei (510) voor de eerste maandrecords hadden gezorgd.