MAMIL fietsen

Froome wint voor de tweede keer de Tour de France, en na de eerdere successen met Cavendish en Wiggins is Engeland fietsgek. Met name Engelse mannen van middelbare leeftijd zijn gek op fietsen kijken en zelf fietsen. Zo is er ook een nieuwe term ontstaan, MAMIL Middle Aged Men In Lycra, refererend aan de lycra broekjes. Ook op het werk is fietsen populair en ik ben al gevraagd om mee te gaan. Maar nee; ik ben een renner, geen fietser. En fietsen hier lijkt mij ook niet ontspannend. Weliswaar zijn de country roads prachtig; er zijn helaas geen fietspaden, de wegen zijn smal, dus je moet de hele tijd auto’s tolereren die je met weinig ruimte inhalen. Dat zou mij op mijn zenuwen werken, maar gezien aan het aantal MAMIL die we rond zien rijden, zijn de Britten zijn er blijkbaar aan gewend.

Meet Epic

Zondag was het weer totaal omgeslagen; het regende hard, net zoals vrijdag. Geen probleem, want we vermaakten ons prima in de Celtic Manor; eerst in het zwembad, later in het bijzonder grote en professionele lasergame centrum met veel special effecten. We werden als familie ingedeeld tegen een sterkere groep, maar bleven goed overeind. Eerst bleef Kevin als laatste over, vervolgens konden ze in het volgende potje de als laatste overgebleven Isabelle niet vinden. Toen de groep bijzonder fanatiek jacht ging maken op Isabelle, vond Aimee het maar eng, het kwam even iets te serieus over. Gelukkig kwam mama lachend terug, na haar overwinning op het andere team.

Ik maakte nog een kort stopje in het stadje naast het hotel, Caerleon, wat ooit een grote Romeins fort was met nog verbazingwekkend goede overblijfselen http://www.caerleon.net/intro/. En daarna was het half twee; tijd om Epic op te halen. En ja dan sta je wel even te kijken als je door de fokker een puppy in je armen geduwd krijgt, die je meteen heel erg lief vindt... Meet Epic, filmpje : https://www.youtube.com/watch?v=GNioGU89XDc

Weekendje Wales

Zaterdagmiddag vertrokken we na een ochtendje uitpakken en opruimen richting Wales. Het doel was om op zondag onze puppy Epic op te halen, maar we maakten er een weekendje weg van, na alle verhuisstress. En we hadden ook weer geluk met het weer; na een bijzonder regenachtige vrijdag, waarop het water met bakken naar beneden kwam, hadden we zaterdag een mooie zonnige dag (terwijl Nederland gebukt ging onder een zomerstorm).

Om vier stopten we een uurtje bij een weer fantastisch mooi historisch huis met een groot park van de National Trust: Tredegar House bij het stadje Newton in Wales; http://www.nationaltrust.org.uk/tredegar-house. We waren helaas net te laat om een kijkje in het huis te nemen, maar de tuinen en het park inclusief speeltuin, waren alleen al de moeite meer dan waard. Dit huis, uit de zeventiende eeuw, behoorde toe aan een machtige famile uit Wales; de Morgans, later Lords Tredegar genoemd.

We aten in een typische pub, de St Julian Inn. http://www.stjulian.co.uk/index.html. We schreven het al eerder; pubs zijn bijzonder familievriendelijk, met prima (simpel) eten. Kevin maakte al de opmerking dat hij gek is op pubs. Als hij nog maar even wacht met een biertje nemen... Vanaf het terras van de pub hadden we een mooi uitzicht over de omgeving, inclusief de rivier de Usk die naast de pub stroomt en bij eb bijna helemaal droog viel.

Overnachten deden we in één van de top hotels in Wales, de Celtic Manor Resort. http://www.celtic-manor.com. Eerlijk gezegd hadden we het goedkopere Celtic Manor House geboekt, maar we kregen een upgrade naar het vijf sterren Resort hotel. Waarschijnlijk omdat de Manor House door een groep feestbeesten was afgehuurd. Hoe dan ook, een upgrade slaan we natuurlijk niet af.

Kijk- en luistergeld

Kennen jullie het nog; kijk- en luistergeld? Ooit betaalden we in Nederland voor het houden van een televisie en een radio. Dit werd zogenaamd gebruikt om de programma’s te maken (en de bobo’s uit Hilversum hun dikke salarissen te betalen). Maar dit concept was snel achterhaald toen we er achter kwamen dat je met televisie juist geld kunt verdienen; met reclames en/of commerciele televisie. Bij een belastingvereenvoudiging werd het kijk- en luistergeld dan ook terecht afgeschaft, inclusief de budgetslurpende controlediensten.

Maar niet in Engeland! Een van de eerste brieven op ons nieuwe adres was van de controledienst voor kijk- en luistergeld, met een dreigende vraag of we wel meteen ende direct wilden “dokken”, anders zouden we de gehele gerechtelijke- en politiemacht van Engeland over ons heen krijgen. Tuut tuut tuut, relax heren, we betalen wel gewoon. Maar vinden ook dat dit een absolute onzinbelasting is. Zeker nu de BBC Top Gear heeft stopgezet.

Computer codes

We hebben het al eerder gezegd; tijdens zo’n internationale verhuizing zijn er altijd de nodige frustraties, maar soms kan je er acheraf ook om lachen. Zoals de computercode... Isabelle had in de laatste weken voor de verhuizing in Canada de inlogcode van de computers veranderd, omdat de kids (met name Kevin) heel vroeg opstonden om snel met computeren te  beginnen. Zo moesten ze wachten totdat papa of mama hun toegang zou geven tot de computers. In theorie een prachtige oplossing. Maar niet net voor een internationale verhuizing van ruim zes weken; wij waren dus allebei de code vergeten. Wat we ook probeerden, we kwamen er niet in. Maar er is een tweede reden waarom deze in theorie prachtige oplossing niet goed werkt. Slimme Kevin heeft een uitstekend geheugen, dat gelukkig voor dit probleem ook de oplossing bood; hij was blijkbaar achter de code gekomen en had ‘m gelukkig onthouden!

De laatste etappe

Dinsdag begon dan eindelijk, na zes weken, de laatste etappe van de verhuizing. Een zware bergetappe, want de container met onze spullen kwam aan. Het uitpakcircus kon beginnen! En zo kwamen we er toch achter dat (1) het huis in Canada, hoewel het er uit zag als een kleine bungalow, toch enorm groot was (dankzij de enorme kelderruimte) (2) het huis in Canada over heel veel inbouwkastruimte beschikte (3) we best veel spullen hebben.

Helaas had ik ook een drukke week op het werk, met bezoekjes aan het hoofdkantoor in Hannover en later naar Franfurt. Maar woensdag had ik vrij om te assisteren en ook vrijdagmiddag was ik vroeg thuis. Isabelle werkte, met ondersteuning van het externe verhuisteam, enorm hard om het huis in te richten. Op vrijdagmiddag haalde ik het tijdelijke appartementje leeg. Vrijdagavond was ons huis redelijk “bewoonbaar”, hoewel we nog zeker weken nodig hebben om alle spullen op te ruimen en weer wat structuur aan te brengen. Dat laatste maakt de kinderen niet uit; die zijn dolgelukkig met hun nieuwe huis en hun nieuwe kamers. Ze hebben in de laatste zes weken nooit geklaagd, maar zoals Kevin zei: “Ik ben zo erg blij dat we eindelijk weer een huis hebben”.

De Vyne

Voorlopig hoeven we over het Engelse weer niet te klagen. Het was alweer een heerlijk zonnig weekend, en met een relatief rustig weekend besloten we zondag er even van te genieten. We gingen op pad in de cabrio, over de mooie landweggetjes door de bossen en velden. Eén ding is duidelijk; we gaan Toronto  missen, maar niet de natuur en het “groen”, want dat hebben we hier ook in grote hoeveelheid.

We stopten bij het landgoed “The Vyne” www.nationaltrust.org.uk/vyne van de National Trust, waar we ruim 12 jaar geleden ook een grote fan van waren. De oude landhuizen blijken ook leuk voor kinderen te zijn; in het oude huis hadden ze voor de kids een speurtocht uitgezet naar nep-ratjes in tudor kleren, en konden de kids ook zelf tudor-kleding passen. Er was een leuke speeltuin bij, op het terras kon je een lekker kopje thee drinken en de kids een ijsje eten. En we konden ook een leuke natuurwandeling maken over het landgoed. Zo beginnen we al van onze nieuwe omgeving te genieten.

Stilte voor de storm

Hoewel de verhuizing nog lang niet afgerond is, was dit een lekker rustig weekend. Zeg maar stilte voor de storm. De rustdag voor de zware bergrit, om in Tour de France termen te spreken. De vloeren zijn vrijdag geschuurd en opnieuw in de lak gezet, dus op zaterdag mochten we ons nieuwe huis even niet in. We gingen shoppen en kochten uiteindelijk een nieuw bed. De laatste grote uitgave, voorlopig. Want na een huis, een vloer, verven, tapijt laten reinigen, twee auto’s, een koelkast, wasmachine, droger, slaapbank, magnetron en een stofzuiger is het wel even welletjes. Financieel gesproken.

Zondag aan het einde van de dag gingen we wel even het huis in, om tevreden te kunnen vaststellen dat het er prima uitziet. Op de 28 jaar oude keuken na, maar dat wisten we. Dat is (middellange termijn) prioriteit nummer één. We ruimden een beetje op, installeerden de magnetron en maakten het huis klaar voor de verhuizers, die dinsdag onze spullen komen brengen.

Mimosa, de nieuwe Mandarin

We hebben een opvolger gevonden voor Toronto’s Mandarin! http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2011/11/weekend-met-kidzfest-en-de-mandarin.html Vrijdagavond vierden we de vooruitgang die we in deze week geboekt hebben met een etentje in het Aziatische buffet-restaurant Mimosa. Mimosa is een Aziatisch buffet bestaande uit Chineese, Thaise, Indiaase en Maleisische gerechten. http://www.mimosarestaurants.com. En inclusief een uitgebreid snoep-dessert buffet en dat alles voor een schappelijk prijsje. Het is ook iets kleinschaliger dan de Mandarin en wat verfijnder, met wat authentieke smaken (lees; ook lekker pittige gerechten). O ja, ga je naar de bioscoop van Camberley, dan krijg je nog eens 20% kortingbon, dus Hollanders; aaaaaaanvalllluh.

Over links rijden, kleine nomaden, kampjes, puzzels en autos

Het is interessant om te zien hoe snel je je kan aanpassen als mens. We zijn nu tweeenhalve week in Engeland, maar het voelt al weer normaal. Links rijden is heel gewoon, en ook zijn we weer gewend aan het schakelen in de auto. De kinderen gedragen zich alsof er niets bijzonders is gebeurd. Toch zijn ze nu 6 weken kleine nomaden; en moeten ze nu al die zes weken slaapkamer delen. Ze zullen elkaar gaan missen als we volgende week in ons huis trekken en ieder weer zijn eigen kamer heeft!

Deze week was ook anderes dan de vorige weken, want de kinderen ging deze week naar kamp. Wat een groot succes was, want ze hadden het enorm naar hun zin. Dat maakte gelukkig tijd vrij bij Isabelle om de puzzel te leggen, om het huis op orde te krijgen voor de verhuizing. We lieten het verven, schoonmaken, de 1^e verdieping (met vloerbedekking) shampoorallen, de beneden houten vloer opschuren en een houten vloeren leggen in de uitbouw/studeerkamer, waar een oerlelijk tapijtje lag. Dat ging niet zonder uitdagingen, want de radiatoren hingen te laag in deze kamer om er hout onder te leggen, dus moesten die weer door een loodgieter hoger worden gehangen. De puzzel paste uiteindelijk precies; dit weekend droogt de vloer, en dinsdag als de verhuizers komen kan alles erin!

Ik had een druk werkweekje, wat me van Dusseldorf, High Wycombe naar Balham (Zuid-London) bracht. Maar verder regelde ik ook het een en ander; ik loste uiteindelijk het probleem op rond de autoverzekering (zie vorige blogje), ik vroeg mijn sofi nummer aan (moest persoonlijk met een “interview”) en we kwamen met Hertz overeen dat we de gehuurde Ford Galaxy (de nieuwe “bus”) gaan overnemen. Deze “bus” wordt onze tweede auto, de praktische. Met zeven zitplaatsen, reuze handig als de oma’s op bezoek komen.

Internationale verhuisfrustraties

We zijn inmiddels redelijk ervaren internationale verhuizers geworden, dus we kennen de uitdagingen en frustraties. En hoewel er altijd dingetjes een beetje misgaan of tegenvallen, is er een consistente factor van frustratie in alle verhuizingen; namelijk banken en verzekeraars. De financiele wereld, zelf niet echt brandschoon, houdt niet zo van mensen die over de grens hoppen. Dat is ‘anders’ en dus ‘eng’. Ik schreef er ooit het volgende stuk over http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2012/04/banken-bmo-bank-of-scotland-rabobank-en.html. Maar er gebeurde in Toronto meer; tijdens het verzekeren van onze auto’s in Toronto kreeg ik te horen dat onze no-claim geschiedenis uit Europa erkend zou worden, als ik met de bewuste documenten zou komen. Aangezien het verzekeren van een auto in Canada heel duur is, is elk schadevrij jaar meegenomen. Dus verzamelde ik alle bewijzen, stuurde deze op, en wachtte op het positieve antwoord. Reactie; alles afgewezen, want men was van gedachte veranderd en wilde toch geen Europese verklaringen erkennen. Ik boos, want ik had veel moeite gestoken in het opduiken van verklaringen uit Nederland, Spanje, Duitsland en Engeland. Ik las dat je klachten over verzekeraars kon indienen bij een objectieve ombudsman. Daar verwachte ik eerlijk gezegd niet zo veel van, maar stuurde toch een brief. Na enkele weken kreeg ik een reactie; gewonnen! De verzekeraar moest alle documenten uit Europa erkennen!

Terug in Engeland, breinbreker anno 2015. Wij kunnen voorlopig geen credit cards krijgen (buitenlander=anders=eng=afwijzen). Maar we hebben wel een hypotheek kunnen krijgen – als ze willen kunnen ze wel even verder vragen en service verlenen. Misschien moeten die afdelingen eens met elkaar praten?

De mooiste frustratie gaf wederom de autoverzekering. Ik leverde keurig mijn Canadese verklaringen van goed rij-gedrag in. Reactie; afgewezen. Reden; er stond alleen in hoeveel jaar ik geen schade had gereden, maar in Engeland willen ze het totaal aantal jaren weten met no-claim bonus. Het begrip no-claim bonus kennen ze echter niet in Canada. Wel kennen zij een korting vanwege jaren dat je geen schade heb gereden. Het woord bonus viel verkeerd in Canada, want een bonus is iets wat je achteraf krijgt, dus ze dachten dat ik aan het vissen was om een geldbedrag. Zij kwamen dus met een zelfde verklaring over schade vrije jaren, maar weigerden iets te zeggen over no-claim bonus. Deze tweede verklaring werd uiteraard weer afgewezen door Engeland. Inmiddels waren we ongeveer 15 e-mails verder. Toen schreef ik een mailtje naar beide verzekeraars, met het verzoek of ze even telefonisch overleg konden hebben, omdat er duidelijk een verschil was in woordkeuze, terwijl het uiteindelijk op hetzelfde neer kwam (semantiek). Gelukkig deden ze dat en kreeg ik een bevestiging dat alles geregeld was. Gelukkig kwam er dus opluchting na de frustratie.

Clasie naar “The Saints”

Zoals waarschijnlijk iedereen wel heeft gelezen gaat Feyenoord captain Jordi Clasie Koeman achterna naar Southampton, oftewel naar “The Saints”. http://www.ad.nl/ad/nl/1017/Buitenlands-voetbal/article/detail/4101992/2015/07/16/Clasie-Blij-dat-ik-weer-met-Koeman-ga-werken.dhtml

En om maar een goede Rotterdamse vraag te stellen; “Southampton, waar leg dat dan?”. Nou gewoon, dicht bij ons! Camberley ligt namelijk aan de M3 van London naar Southampton. Minder dan een uurtje gas geven richting het zuiden en dan ben je er. Ik weet nog niet hoe makkelijk het is om aan tickets te komen, maar een bezoekje aan de “The Saints” met Clasie, Koeman en trouwens ook Pelle staat nu op het lijstje! Berry, Ron en Gerben, wanneer komen jullie langs?  

Een introductie tot Camberley

Camberley, Surrey, heet dus ons nieuwe thuis. Niet gekozen vanwege de afstand tot “mijn kantoor”. “Mijn kantoor” bestaat namelijk niet; ik zal regelmatig tijd doorbregen op het kantoor in High Wycombe (ten westen van Heathrow) en op het kantoor in Balham (zuid-London). En/of op het hoofdkantoor van TUI in Crawley (ten zuiden van Gatwick) en afgelopen vrijdag was ik op het kantoor in het strandplaatsje Brighton. Daarnaast zal ik nog steeds regelmatig internationaal reizen.   

We hebben deze regio gekozen omdat de nieuwe school van onze kids er staat. Eind februari ging Isabelle op een toen nog “geheime” missie naar Engeland http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2015/03/star-wars-en-karate-papa.html om een school uit te zoeken. Een goede, passende nieuwe school was op dat moment prioriteit nummer één. De kinderen hadden op Fieldstone zo’n fijne en succesvolle tijd en we wilden niet dat zij “de dupe” zouden worden van deze verhuizing. Isabelle bekeek het hele gebied ten zuid-westen van London voor een school die internationaal was (met talen; onze kids spreken nu drie talen en we willen dat niet verliezen), met goed onderwijs, die de kinderen op een positieve manier uitdaagt, met veel aandacht ook voor ontwikkeling buiten de standaard vakken (muziek, sport, theater, etc), en die vooral ook familiair en “relaxed” is. Sommige goede scholen in Engeland komen ellitair en/of bijna militair over, waarbij het alleen lijkt te gaan om het bereiken van een zo hoog mogelijk academisch niveau. Wij vinden het erg belangrijk dat kinderen zich prettig voelen, thuis voelen en ook gewoon lol hebben! Isabelle was heel overtuigd over haar keuze; Hall Grove http://www.hallgrove.co.uk in het plaatsje Bagshot.

In de buurt van Hall Grove hebben we uiteindelijk ons huis gezocht. We keken ook een stuk naar het noorden (dichterbij London) zoals het bekende plaatsje Ascott, naar het westen, oosten en het zuiden. En wat we al snel leerden; naar het zuiden (van London af) dalen de huizenprijzen fors, dus krijg je in Camberley veel meer “huis” voor dezelfde prijs als in bijvoorbeeld Ascott. Camberley is ook een redelijk groot plaatsje met 40,000 inwoners en een regiofunctie. Isabelle vond het winkelcentrum wel wat op het stadshart van Veenendaal lijken (maar dan met meer pubs en minder kerken). Niet erg groot, maar het heeft wel alles wat je nodig hebt. En de rest koop je tegenwoordig toch online.

Camberley is geen historisch plaatsje. In het begin van de negentiende eeuw onstond bij de poorten van een militaire school het plaatsje Camberley, wat oorspronkelijk Cambridge Town werd genoemd. Dit leidde echter tot verwarring met het bekende universiteitsplaatsje Cambridge, dus werd in 1877 de naam veranderd in Camberley. Camberley werd een populair stadje bij gepensioneerde militairen en groeide ook sterk doordat de (toen nog) schone lucht aantrekkelijk was voor mensen met longproblemen.

Het gebied ten zuid-westen van London is deels militair gebied; hier was en is bijvoorbeeld de Sandhurst Royal Militairy Academy gevestigd http://www.army.mod.uk/training_education/24475.aspx , waar Camberley naast ontstond. Nog steeds zijn de gebieden rondom het stadje grotendeels in militaire handen. Maar goed nieuws; de meeste bossen en heiden zijn tegenwoordig opengesteld voor publiek, dus je kan er mooi wandelen. Ook zijn sommige stukken afgesloten met hekken, die worden gebruikt voor oefeningen. Bordjes met “No trespassing” kan je hier dus maar beter serieus nemen.

Films en vreemde torens

Het voordeel van ons kleine flatje is dat het midden in het centrum ligt, naast alle winkels en de bioscoop. Isabelle ging zondagochtend met de kinderen naar een zondagochtend familiefilm. Vanaf maandag zullen de kinderen regelmatig halve dagen gaan meedraaien in “zomerkampjes”, dus zit haar full time “kinderen vermaak taak” er bijna op. Isabelle heeft de eerste twee weken perfect in de kids geinvesteerd, zodat ze zich snel thuisvoelden. En nu moeten ze het langzamerhand weer een beetje zelf gaan doen.

Ik ging zondagmiddag nog even rennen in de prachtige bossen en heide in de omgeving. Ook kwam ik langs het enige historische gebouw van Camberley, de resten van een vreemde toren op de top van een heuvel, die nu “de Obelisk” genaamd is https://en.wikipedia.org/wiki/Camberley_Obelisk. Over het doel van deze in 1770 gebouwde toren doen verschillende verhalen de ronde. Het meest waarschijnlijke is dat de rijke bouwer van de toren deze gebruikte om signalen door te seinen naar zijn vriend in West Wycombe, op 34km afstand.

Het was een rustig einde van een drukke week, waarin we weer grote stappen vooruit hebben gezet. Vanaf maandag zal er in ons huis geverfd worden, gevolgd door een schoonmaak van de houten en tapijtvloeren. De weer erna kunnen de spullen erin... we komen in de buurt!

Life is a pub

Zaterdag hadden we nog een keer een fantastische zomerdag hier in Camberley. De kinderen hadden een speelafspraak, die Isabelle had geregeld nadat ze waren uitgenodigd voor een picknick met Hall Grove mama’s afgelopen donderdag. Het jongetje zal komend school jaar in dezelfde klas zitten als Kevin; het meisje zit wel in hetzelfde jaar als Aimée, maar in een andere klas. Isabelle en ik gebruikte de vrije tijd om de plaatselijke meubelboulevard uit te checken (in het plaatsje Farnborough, bekend van de vliegshow http://www.farnborough.com). Daar vonden we ook een voor ons namaak-Noord Amerikanen de zeer vertrouwde Costco megastore, dus daar gaan we ook een pasje aanvragen! Farnborough ligt een kwartiertje rijden naar het zuiden, dus dichtbij. We reden terug via ons huis, wat we nogmaals inspecteerden op komende klusjes en plannen.

Nadat we de kids opgehaald hadden, besloten we om nog even van het uitstekende weer te genieten, door naar en pub met beergarden te gaan. We kwamen uit in het plaatsje Windlesham, net naast de school van de kids. De plaatselijke pub, de Half Moon, http://www.thehalfmoonwindlesham.com bewijst waarom het “pub-leven” zo leuk is en voor iedereen. Deze pub heeft een prachtige tuin met uitzicht op de landelijke omgeving. Het heeft best een aardige speeltuin voor kinderen. En prima eten voor een redelijk prijsje. Zeker met een zonnetje kan je hier zeggen; “life is a pub”!

De sleutel en planning

Vrijdag was wederom een mijlpaal. We hebben de sleutels gekregen van ons nieuwe huis!

De komende 10 dagen zullen we gebruiken om de muren te laten verven, de houten vloer beneden op te schuren en het tapijt boven schoon te laten maken. 21 Juli komen onze spullen aan, die dan in de loop van drie dagen uitgepakt worden. Wij gaan er dan ook vanuit dat we uiterlijk 24 juli van het tijdelijke flatje verhuizen naar ons huis. Zaterdag 25 juli gaan we een weekendje naar Wales, om zondag onze pup Epic op te halen en met z’n vijven naar huis terug te keren.

We kregen vragen of we nog naar Nederland komen deze zomer. Eerlijk gezegd ziet dat er niet naar uit. Het is waarschijnlijk niet verstandig om met een ongetrainde pup te reizen, en om hem meteen een lang weekend ergens onder te brengen zal ook niet helpen om aan elkaar te wennen. Ik denk dat eind september of begin oktober realistischer is. Ook al zal ik alleen waarschijnlijk al eens eerder kort overkomen, omdat ik uiteraard een keer bij Sawadee langs wil gaan.

Tweede weekje Engeland

We hebben weer een prima weekje achter de rug in Engeland. Ik heb me uiteraard in mijn nieuwe job gestort, dus ik ben genoeg afgeleid. Maar wat zo’n goede indruk maakt is hoe onze kids meedraaien. Ze hebben al hun vriendjes achtergelaten en zitten hier in een klein, soms snikheet flatje (uiteraard zonder airco en/of tuin) in een onbekend plaatsje. Maar ze doen het prima! Na de schooldag op maandag heeft Isabelle hen bezig gehouden met kleine uitstapjes naar een trampolinecentrum en de film. En één van hun favoriete plaatsen is de bibliotheek, die op een paar minuutjes lopen zit. Overigens niet alleen om boekenwurm te spelen, er zijn ook computer die je mag gebruiken...

’s Avonds facetimen (een soort skype) ze soms met hun vriendjes in Canada. Dan hebben ze hele grappige en levendige gesprekken; leuk! Wel moeten de vriendjes even wennen aan het tijdsverschil; één keer belde er een vriendje terug om 11 uur ’s avonds onze tijd!

Meer school en London

Het is verbazingwekkend hoe snel een mens zich kan aanpassen aan een nieuwe omgeving. Maandag leek alles weer even normaal te zijn, want de kinderen draaiden een dag mee op hun nieuwe school. Ze hebben het schooljaar in Canada afgemaakt, maar hier in Engeland gaan ze nu pas de laatste week in. Daarmee creerden we een prima wendag, zodat straks in September niet alles helemaal nieuw is. En als mama en papa weet je dat je een goede keuze hebt gemaakt als beide kids aan het einde van de dag helemaal blij van hun nieuwe school komen. Ze wilden zelfs weer, wat helaas nog niet mag. Er kwam geen negatief woord uit de kids, perfect! Ze waren samen met Isabelle al uitgenodigd voor een picknick feestje op donderdag, dus zo bouwen ze langzaam weer leuke contacten op.

Overigens slaat Aimee hier, door een andere indeling op basis van geboortedatum, een klas over. Ze gaat in September naar “Year 3”, wat gelijk staat aan het Canadese “Grade 3”; groep 5 in Nederland. We zullen zien hoe dat gaat. Kevin gaat gewoon naar “Year 5”, wat gelijk staat aan “Grade 5” en dus groep 7.

Voor mij betekent het gewone leven – werken. Dat doe ik op verschillende locaties. Mijn basis is High Wycombe, ten westen van Heathrow. Maar op maandag ging ik met de trein naar London, dat duurt helaas nog wel een uur en een kwartier. Maar één voordeel; ik krijg zo ver van Londen af wel een zitplaats, dus kan ik lekker werken. Als ik vijf stations later zou instappen, dan zou ik de hele reis moeten staan. Beter een uur en kwartier zitten werken dan drie kwartier staan en niets kunnen doen!

Nieuwe hond en nieuwe school

Zaterdagochtend zaten we om half tien al in de auto voor een rit van dik twee uur naar zuid-Wales. Leuk, we waren nog niet in Wales geweest. We gingen niet voor “sight-seeing”, maar om onze nieuwe puppy uit te kiezen bij de fokker. Een labradoodle, een kruising tussen een labrador en een poedel. Even na 12 uur zaten we in een hok met drie puppies, waarvan we er één uitkozen als onze “Epic” - zijn nieuwe naam, gekozen door Kevin. Over een paar weken kunnen we hem ophalen.

We reden terug naar Camberley, want om half vijf sloten we daar aan bij een familiedag van de nieuwe school Hall’s Grove http://www.hallgrove.co.uk. Een groot feest met vele leuke attracties voor de kinderen. Die zo een hele leuke eerste kennismaking hadden met hun nieuwe school. Zo ontmoetten zij en wij op een leuke manier al heel wat mensen. En er werd ook lol gemaakt, zoals op de wilde stier https://www.youtube.com/watch?v=_v6MdV7Jbug en https://www.youtube.com/watch?v=RyHyI9vGXPI. De strijd werd aangegaan met een kussenmachine https://www.youtube.com/watch?v=-CT9KoAitWA. En er werd geklommen. https://www.youtube.com/watch?v=Jex2rL-de2U

Zondagochtend lieten de kinderen ons tot kwart voor elf uitslapen (waarvoor dank!). Uitgeslapen gingen we nog even bij het nieuwe huis kijken, dit keer met de kinderen die heel tevreden zijn met onze keuze en zelfs met de kleuren (denk rood/blauw voor Kevin en paars/roze voor Aimee) in hun nieuwe kamers.

Een nieuwe baan

De reden waarom ik niet eerder in detail ging over mijn nieuwe baan bij TUI was simpel; de exacte invulling was afhankelijk van een splitsing van een joint-venture, en de uiteindelijke overeenkomst werd pas recentelijk ondertekend. De bedrijven in Australie gaan hun eigen weg en de Europese en Amerikaanse bedrijven worden samengevoegd met mijn vorige portfolio, om één grote avontuurlijke reisgroep te creeren. Leuk detail; Sawadee Reizen komt terug in de groep! Zie verder de officiele aankondigingen, o.a. http://www.travelmole.com/news_feature.php?news_id=2017430

En mijn eigen toelichting op het blog van Quark Expeditions; http://blog.quarkexpeditions.com/goodbye-quark-expeditions-hello-quark-expeditions-and-a-new-adventure-portfolio

Nieuwe baan, nieuw land, nieuw huis, nieuwe autos, nieuwe telefoons, nieuwe hond, nieuw blog

Ja, alles nieuw, binnen één week! Behalve dan het gezin; wij vier blijven één en hetzelfde. Het was me het weekje wel!

Over de baan schrijf ik straks een apart stukje. Maar inderdaad kwam we op dinsdagochtend na wat lichte stress http://lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2015/07/drama.htm op Heathrow aan, waar ons nieuwe Engelse avontuur begon. We deden het rustig aan op deze sub-tropische dag, maar vierden onze aankomst met een hapje Indiaas eten op het terras van een echte Engelse pub.

En gedurende de rest van de week kregen we veel voor elkaar om ons nieuwe leventje op te bouwen. Voorlopig zitten we in een klein appartementje midden in het centrum van Camberley http://www.collectivelycamberley.co.uk/. Handig en praktisch, want bovenop de winkeltjes. Maar één van de zaken die we de afgelopen dagen regelden, was het afronden van de aankoop van ons huis, zoals de laatste contractdetails, verzekering en de aanbetaling. Komende week vrijdag krijgen we dan eindelijk de sleutels. Voor een korte preview, zie het volgende filmpje https://www.youtube.com/watch?v=vdKJgk2aQBE

Maar we regelden meer; zo hebben we nu Engelse mobiele telefoons en kochten we vrijdag onze eerste auto; de “fun” auto van de familie, een Peugeot 308 Cabrio. Daarnaast rijden we de komende dagen een Ford S-Max op proef, een grote praktische familiewagen.  En zaterdag kozen we dan ook nog eens ons hondje uit, maar daarover later meer.

Het nieuwe leven wordt langzaam maar zeker weer opgebouwd in Engeland!

Hallo Lagerweijtjes in London

Het is zo ver; na vijf jaar, 1055 berichtjes en 53000 gelezen pagina’s, is er een einde gekomen aan http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com. Maar niet getreurd, hier gaan we gewoon verder met onze avonturen in Engeland; Lagerweijtjes in London! Ook al wonen we niet echt in London, maar een uurtje erbuiten, in een dorpje omgeven door groene landschappen. Veel leesplezier!

Mocht je nog meer willen lezen; ik heb nog drie oudere (gesloten) blogs. Eentje over mijn eerste poolreis naar Spitsbergen, met Quark Expeditions maar voor Sawadee Reizen http://spitsbergen-met-sawadee.blogspot.com/. Eent over onze familiereis door Florida http://reizenmethans.blogspot.com/. En nog een over het opnemen van een TV-commercial voor Sawadee Reizen in Laos. http://sawadeelaos.blogspot.com/