Terug door de tunnel

Maandag was het de laatste vrije dag (“bank holiday”) in Engeland tot de kerst. Wij reden inmiddels het zeer  vertrouwde stuk naar huis via de tunnel. Waar ons navigatiesysteem Waze (aanrader) ons weer perfect om de de files heen navigeerde. De rit van Nederland naar Calais is helaas saai; snelwegen in een verder niet bijzonder landschap. In Engeland wordt het ietsje beter, want daar ga je op een gegeven moment door de groene heuvels van de North Downs. Bekend gebied, want hier woonde we ooit.

Een ding hebben we het afgelopen jaar geleerd. Onze viervoeter vriend Epic vond tot nu toe autoritjes vreselijk. Hij zat dan ook in een tuigje netjes tussen de kids op de bank. Maar sinds kort hebben we geleerd dat als Epic op de grond van de auto ligt, hij veel rustiger en blijer is. Zo'n rit van ruim zes uur is geen enkel probleem meer voor hem

Tweede helft Lagerweijtjes

De tweede week van onze week in Nederland, stond in het teken van de Lagerweij familie. Vanaf Woensdag verschoof ons hoofdkwartier naar Houten, waar we vrijdagmiddag een uitstapje maakten richting Tiel, om het nieuwe huis van Gerben & Helen te bewonderen. We brachten ook een bezoekje aan het schattige historische stadje Buren, waar we pannenkoeken aten.

Het was de week van de pannenkoek, want ook zaterdag aten we pannenkoeken; dit keer met de zus Marijke in Zeist. Daarna zetten we koers naar de Kuip, om Feyenoord-Excelsior te bekijken. Het eerste bezoek van de kids aan de kuip. Helaas kan het Kevin weinig boeien – hij heeft uberhaupt geen interesse in sport. Daarentegen hebben we met Aimee een fanatiek kameraadje erbij.

Wat we moeten onthouden voor de toekomst, is om bij een bezoekje aan de Kuip gebruik te maken van P&R Beverwaard. Geen files, direct aan de A16 gelegen, gratis en met een eveneens gratis trammetje sta je binnen 15 minuten bij de kuip.

Het titel van dit blogje is Tweede helft Lagerweijtjes; het belang van de tweede helft bleek ook bij Feyenoord tegen Excelsior, want pas in de tweede helft nam Feyenoord goed afstand van de stadsgenoot. Het was daarmee een vermakelijke wedstrijd.

Zondag vond de jaarlijkse Lagerweij Familiedag plaats in Den Haag en Scheveningen, onder de deskundige leiding van neef Bas. Een familiedag met goed weer, die zijn schaars, dus er werd genoten van de zon, het strand en zelf voor de dapperen een plons in de zee.

Oma 82 jaar!

Zaterdagnamiddag vierde Nel haar 82e verjaardag met alle buurtjes die zo goed voor haar hebben gezorgd in het laatste jaar. Gelukkig voelde ik me weer ietsje beter, en bleef het ook nog eens droog totdat iedereen ‘s avonds naar huis was gegaan. Aangezien sommige buren ook jonge kinderen hebben, hadden onze kids genoeg aanspraak en vermaak. Een geslaagd feestje om ons weekje in Nederland mee te beginnen.

Zondagmiddag hadden we weer een leuke activiteit; lasergamen met de familie de Jong. Zij kwamen mee naar Oma’s huis, om ons te helpen de laatste resten van het uitgebreide Chineese buffet van de dag ervoor op te maken.

Tot en met woensdag bleven we in het tropische  Zoetermeer. Ik werkte wel alle dagen (helaas – geen vakantiedagen meer), terwijl Isabelle hard werkte aan het altijd leuke werk van de belastingaangiftes.

Naar Nederland met pijnlijke buik

Vrijdagochtend gingen we zo tegen tien uur rijden. Een inmiddels bekend ritje; 1.5 uur naar de tunnel, waar we meteen konden doorrijden. Boarden, half uurtje door de tunnel, en vervolgens weer 3.5 uur door naar Zoetermeer. Een ritje dat prima ging. Alleen had ik buikkrampen die steeds erger werden. Aangekomen in Zoetermeer ging het helemaal mis en zat ik eigenlijk bijna 12 uur continue op de wc. Niet een prettig idee als je net twee weken terug bent uit Afrika. Ik ging daarom op zaterdag toch even langs de dokter. Die dacht dat het toch een gewoon buikvirusje was, en inderdaad was ik ruim 12 uur later weer de oude.

Meer Engelse zomer en keukenproject go!

De afgelopen week was het nog steeds een heerlijke zomer in het zuiden van Engeland. De kinderen gingen nog een paar dagen naar kamp, en vermaakten zich ook prima thuis. Hun lange zomervakantie loopt zo ook weer tot z’n einde.

De belangrijkste ontwikkeling deze week, was dat we eindelijk de planning afsloten voor het keukenproject; in de eerste week van September gaat er begonnen worden! Dat gaat allemaal in fases, en in de eerste fase worden de electricteitskabels en gasleidingen in onze huidige garage verplaatst. Daarna komt er een nieuwe muur, wordt de oude muur weggehaald, wordt de oude keuken weggesloopt, wordt de muur tussen de keuken en de tuin opengebroken, daarna worden daar grote glazen deuren geplaatst, de muren en het plafond gedaan, en tenslotte wordt de nieuwe keuken geinstalleerd. Dan zijn we inmiddels wel weer ruim zes weken later. Of meer, want dit soort projecten lopen meestal vertraging op. De afhaalchinezen en pizzabezorgers zullen het druk krijgen. Net zoals de magnetron en barbeque.

Naar Kent en het strand

Zaterdag gingen we bij een collega op bezoek, die in een prachtig zestieneeuwse cottage woont op het platte land van de provincie Kent. Kent hebben we uitgebreid verkend in onze vorige Engeland periode, toen het wat dichterbij ons huis lag. Het is nu helaas voor ons zo'n twee uur rijden. Maar na die rit konden we dan ook heerlijk relaxen in een grote zonnige tuin, midden in het platte land, en hadden we een lekkere lunch barbecue. We speelden het typische Amerikaanse spelletje Cornhole (met zakjes mais mikken). En toen collega Brendan z’n grote vis in een vijver wilde laten zien, vonden we deze helaas dood aan de kant. De vis werd Mr Jaws genoemd door de kinderen, en vervolgens met eer begraven. De kinderen zegde zelfs een gebedje op. Vreemd genoeg was dit allemaal behoorlijk vermakeljk voor de kinderen en wellicht het hoogtepunt van de dag!

We gingen daarna naar het dichtbij gelegen strand, waar we een frisse duik namen. We sloten de heerlijke zomerse dag af met drankje in het pittoreske middeleeuwse stadje Rye. http://www.ryesussex.co.uk

Thuis met echte Engelse zomer

Sinds we terug zijn gekomen van vakantie, is het hier heerlijk zomers weer. Wellicht een beetje te droog zelfs, want de tuin schreeuwt om water. De kinderen hebben nog vakantie; sommige dagen blijven ze thuis, sommige dagen gaan ze naar een kampje, en afgelopen donderdag nam Isabelle ze zelfs mee naar een pretpark, namelijk Thorpe Park https://www.thorpepark.com

We hadden een klein probleempje dat onze tassen (ruimbagage) zoek waren. Vorige week maandag kregen we als snel vier tassen thuisgeleverd. Eentje bleef zoek, en we begonnen deze in gedachten al af te schrijven, maar een week later werd deze toch nog gevonden en kregen we alles netjes thuis.

Stam en Koeman

In het voorjaar ging ik een keer bij Ronald Koemans’s Southampton op bezoek, om een leuke premier league voetbalwedrstijd te bezoeken, op nog geen uurtje rijden. Helaas zit Koeman nu wat noorderlijker, bij de tweede club van Liverpool; Everton.En ook onze oude Feyenoord held Pele is verkast; die is nu miljoenen aan het vangen in China. Overigens blijven er nog wel twee Nederlandse redenen over om Southampton te bezoeken; middenvelder Clasie en verdediger Van Dijk.

Maar nu is op een nog kortere afstand weer een Nederlander neergestreken. Jaap Stam is coach geworden van Championship (“eerste divisie”) club Reading. En heeft daarbij meteen Van den Berg (ex Heereveen) en Beerens gestalt. Op minder dan een half uurtje rijden, en uiteraard ook wat goedkoper, want het is (nog?) geen premiership. Wie gaat mee?

Een Pogbaatje lopen

En zo kwamen we van de Afrikaanse stro- en kleihutjes terug in de gekheid van de Premier League in Engeland. Manchester United vestigde een nieuw transferrecord door maar liefst 89 miljoen pond te betalen voor Paul Pogba. Dat is met de huidige pond koers een koopje van slechts €105 miljoen. Dat zijn een hoop waterputten en schooltjes in Afrika.

Overigens verrijkte dit wel weer de taal, want vrij vertaald is er nu een uitdrukking “een Pogbaatje lopen”. Dat staat voor een slechte financiele deal maken. Pogba speelde namelijk al eerder bij Manchester United, en werd voor slechts £1,5 miljoen verkocht in 2012. Nu vier jaar later betaald Manchester bijna zestig keer dat bedrag, en liep daarmee “een Pogbaatje”.

Tanzania reis – terugblik

Met zo veel nieuwe indrukken zijn we weer thuis in ons relatief luxe leventje, na onze vakantie in Tanzania. Het mag duidelijk zijn dat we een onvergetelijke vakantie hadden. Nu hadden we ook eerlijk gezegd veel geluk met de game drives; het is zeker niet normaal om snel de “big five” twee keer te zien. De groep had al snel een verklaring voor het geluk; we hadden namelijk een “gelukssteen”; in het begin, in Tangarire National Park, kregen we plotseling een grote steen tussen de twee (dubbele) achterbanden van de truck. En pas na heel veel moeite kregen we de steen eruit. Ik zei tegen onze chauffeur Ben; neem de steen mee als aandenken. En dat deden we, tot de laatste camping, toen we de steen offerde aan ons kampvuur, onder begelediing van een Maasai dans optreden van de kinderen.

Een ander grappig leerpunt met betrekking tot de Afrikaanse cultuur kwam van reisbegeleidster Ageeth; stel altijd open vragen aan Afrikanen. Indien het een gesloten vraag is, hebben ze de neiging om “ja”te zeggen, ook al bedoelen ze “nee”(of begrijpen ze de vraag wellicht niet). Iets wat we inderdaad ook later in Zanzibar ervaarden.

Het was indrukwekkend om mensen nog zo authentiek en (voor onze begrippen) primitief te zien leven in hutjes van stro en klei. Het was leerzaam, zeker voor onze verwende kids, om eens echte armoede te zien, ook al wordt er gelukkig in Tanzania nauwelijks honger geleden.

Wat mij opviel is het afval (en met name plastic) problem in Afrika. Overal, ook in de natuur, ligt plastic in de de struiken gewaaid, en/of afval aan de andere kant van de weg. Het milieu is duidelijk geen primaire levensbehoefte, en is meer een probleem van onze rijke kant van de wereld. Ik ben benieuwd hoe (en of) we dit ooit kunnen oplossen.

Laatste dagen Zanzibar met Safari Blue

Ik eindigde het vorige blog met een quiz vraag; welke wereldberoemde zanger is geboren in Stonetown, Zanzibar? Het antwoord is; Freddy Mercury, zanger van Queen  Freddy (echte naam Farrokh Bulsara ) is van Perzische afkomst, en woonde tot zijn 17^e jaar in Zanzibar. Zijn ouders hingen het Zoroastrisme aan, iets waar ik toevalig enkele maanden geleden over schreef. http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/06/zoroastrisme.html

Vrijdag hadden we een pure relax dag, om ons alvast voor te bereiden op het einde van de vakantie. De zee is hier perfect voor kinderen; met eb kan je wadlopen, heb je waterpoeltjes, en kan je vissen op krabbetjes, kreefjes, zeesterren, etc. Met vloed heb je redelijk wilde golven. En ertussen in heb je rustig water, heerlijk om te zwemmen. Zo heb je drie keer per dag een nieuwe attractie met dezelfde zee!

Zaterdag was onze terugreisdag, maar we maakten er nog een knaller van, omdat we pas om half acht vertrokken. We zochten de Sawadee groep op voor een laatste safari, Safari Blue. http://safariblue.net

Oftewel met een Dhow de zee op, eerst naar de koraalriffen om te snorkelen, vervolgens naar een onbewoond eilandje om te lunchen, en weer terug naar huis. De koraalriffen zijn hier nog mooi; wel is er weinig (lees; geen) grote vissen, waarschijnlijk het gevolg van (helaas) overbevissing. Maar toch zag je mooie dingen, zoals een prachtige lionfish.

De lunch was heerlijk, en de kinderen speelden met de andere kids op het zandstrand van het eilandje. Terug naar huis kregen we een goed toetje; nog één keer zagen we dieren, dit keer een grote school dofijnen om ons heen.

Toen om half acht de wielen van ons toestel richting huis optrokken, namen we geweldige herinneringen met ons mee. Je zal ons niet meer snel op safari zien gaan, voor de simpele en goede reden dat we eigenlijk alles gezien hebben, wat je kon zien. Een dubbele “big five”. Naast de beestjes waren de stamen een hoogtepunt, en het relaxte en charmante Zanzibar een perfecte afsluiting van onze vakantie.

Historisch Stonetown verkennen

Donderdagmiddag gingen we het hoofdstadje van Zanzibar, Stonetown, verkennen. Het vaste land van Tanzania heeft veel natuur en een authentieke culturele Afrika ervaring, maar weinig historie en bijzondere stadjes. Zanzibar is anders, omdat dit eiland al eeuwen een belangrijke handelspost was. Niet altijd de leukste handel; Zanzibar was onder andere één van de belangrijkste doorvoerhavens voor slaven.

De verschillende heersers hebben hun stempel op het stadje achtergelaten. Eerst waren er de Persen, toen tweehonderd jaar de Portugezen, vervolgens de Arabieren, en tenslotte de Engelsen. Tussendoor was Zanzibar ook een sultanaat samen met Oman. Ook is er al eeuwen een groep  Indiaase immigraten, die hun stempel op het stadje hebben gedrukt. Het gevolg is een interessante smeltkroes van diverse culturen, vormgegeven in smalle steegjes en oude gebouwen.

Met dank aan de Indiaase invloed begonnen we onze tour met een heerlijke Indiaase curry voor lunch. Vervolgens zagen we het oude fort, enkele oude gebouwen, de nauwe steegjes en de markt. Meest indrukwekkende was de oude slavenmarkt, ook al is nu op deze plek een grote kerk gebouwd. Wel is er nog een monument, en heeft men twee gevangenissen bewaard, waar de slaven opeengepropt geketend waren. Een indrukwekkend stukje geschiedenis.

We eindigden de dag weer met wat positieve dingen. We genoten van weer een mooie zonsondergang over de stad, vanaf een bar met dakterras. Ook ontmoette we weer de Sawadee groep bij de eetmarkt op het hoofdplein aan de haven; hier zijn allemaal kraampjes met pannekoeken, sateetjes, en ander eten. Erg gezellig. En we zagen het huis was een wereldberoemde zanger, die in Stonetown geboren is.

De quizvraag van dit blogje is; welke wereldberoemde zanger is geboren in Stonetown? Antwoord in het volgende blog!

 

Naar Zanzibar

Maandagochten om negen uur splitsten wij vier ons af van de Sawadee groep, en reden in twee uur naar het lokale vliegveldje van Arusha. Hier namen we een kleine Cessna, die ons in 1.5 uur naar het eilandje Zanzibar vloog. Daarna moesten we nog een uurtje rijden naar ons heerlijk relaxte hotelletje aan het strand, Flame Tree Bungalows. http://www.flametreecottages.com/.

We hebben hier een familie-suite, met aparte slaapkamer voor de kids, bovenop de keuken van het restaurant. Met geweldig uitzicht over de zee. We hebben een groot balkon met zeezicht, en daar wordt ’s ochtends het ontbijt geserveerd. Als je wakker wordt, staat de tafel al gedekt, en staat het menu klaar om eieren, pannekoeken, worstjes, boontjes, etc te bestellen. Wat een heerlijk relaxte manier om de dag te starten!

Overigens ook het eindigen van de dag gebeurt in relaxte stijl, aangezien de meeste van de restaurantjes hier aan of zelfs op het strand zijn.

Dinsdagochtend viel het tijdens het ontbijt meteen op dat met eb de zee ver weg was getrokken; en we zagen vissertjes ver de zee inlopen, met water tot hun knieen. Dus de eerste activiteit, die ik met de kinderen deed was wadlopen! We zagen verschillende zeesterren, schelpjes en visjes. We begrepen ook dat de meeste vissertjes hier voor de slakken en schelpdieren kwamen. En voor octopus die met stokken uit holletjes werden verdreven. De bootjes aan de kant lagen op het droge, dus dit gaf een een mooi plaatje.

Woensdagochtend liepen we over het strand naar de plaatselijke schildpaddenopvang. Hier worden zieke of per ongeluk gevangen schildpadden gebracht; ook verzamelen ze eitjes die gevonden worden op de stranden. Elk jaar op 20 februari worden de gezonde dieren weer uitgezet in de natuur. Het was een interessant uitje; de kinderen mochten ook nog de grote volwassen beesten voeren.

Op de terugweg zagen we weer veel vissertjes van het wad teruglopen. De meeste zijn vrouwen. Waar de vrouwen bij eb het wad opgaan, om schelpdieren en octopus te verzamelen, gaan de mannen met vloed de zee op om te vissen. Terug aan wal worden de gevangen (en inmiddels dode) octopussen op grote schaal tegen de rotsen geslagen, om ze mals te houden. De opkopertjes staan dan ook aan de kant, en het is leuk om de prijsdiscussies proberen te volgen.

Aan het einde van de dag gingen Aimee, Kevin en ik op een snorkel/zonsondergang cruise met een authentieke Dhow zeilboot. Je wordt hier continue benaderd voor dit soort tochtjes, en Aimée had er meteen veel zin in. Mij had ze zo overgehaald, en uiteindelijk ook Kevin. Het was een leuk tochtje met inderdaad weer een typische geweldigde Afrikaanse zonsondergang.

’S Avonds aten we allemaal ons favoriete eten op een lokaal strandrestaurant. Isabelle koos grote garnalen, die door de restaurant eigeneraar zelf eerder in de dag gevangen waren. Aimee koos voor octopus, ook vers van de dag. Kevin is onze pizzakoning; waar ze pizza hebben, kiest hij pizza. Dit keer was het volgens hem de beste pizza ooit. En ik nam een lokale pittige beef curry.

De krater in

In de nacht van zaterdag op zondag was er wederom een grote groep hyena’s die de camping overnamen, nadat we ons in onze tentjes hadden teruggetrokken. Ze kwamen zelfs brutaal aan de tenten krabbelen... We zagen pas een hyena in daglicht tijdens onze laatste game drive in de Serengeti, de volgende dag. We zagen ook een leeuwin. Het meest spectaculaire zagen we helaas van veraf; eerst zagen we een Cheetah (jachtluipaard) moeder met vijf welpjes op een steen liggen; even verderop vonden we papa Cheetah op de uitkijk.

Na het middaguur waren we weer aan de rand van de Ngorogoro krater gekomen. Dit keer gingen we wel met behulp van jeeps de krater in. De krater heeft een diameter van 23km, en is een oude ingestorte vulkaan. Door de stijle wanden is een eigen mini-eco-systeem ontstaan. Dit kleine gebied omvat een zoutmeer, veel graslanden, een klein bos, een moeras en een meertje. Het lijkt bijna een door Disney ontworpen dieren-pretpark, zo “perfect” lijkt moeder aarde dit gebied ontwikkeld te hebben. De dieren zijn niet bang en komen dichtbij. Toen we, helaas wel van veraf, drie neushoorns zagen, vierde we dit even; dit betekende dat we de gehele “big five” (Leeuw, olifant, neushoorn, luipaard, en buffel) hebben gezien deze vakantie. We zagen ook nog als “nieuw” dier een jakhals , en we vonden een mannetjesleeuw, al hoewel half verborgen in het gras. Hij maakte deel uit van een grote groep leeuwen (we telden er in ieder geval zeven), die uiteindelijk op een kleine 300 meter van onze picknickplaats af lagen. Dit leverde af en toe een enigszins nerveuze blik van ons op naar hen, terwijl we op onze kippenkluifjes kauwden. Maar de leeuwen bleven lekker lui op hun plek liggen.

De Ngorogoro krater is een absoluut unieke plek; is het niet voor de dieren, dan is het wel voor de unieke creatie van een “mini” wereld binnen de stijle randen van deze enorme krater.

Oneindige vlakte en zee van gras

Vrijdag gingen we op weg naar een wereldberoemd stukje Tanzania; de Serengeti. Oftewel oneeindige vlakte in Swahili, ook al heb ik ook de omschriving “zee van gras” gehoord. En allebei de omschrijvingen kloppen als je op de heuvel (kopje) bij de ingang Naabi Hill staat en om je heen kijkt. Een oneindige vlakte van droog gras. Onze gamer Kevin omschreef het; “het lijkt erop alsof de game designer niet verder de computer wereld wilde intekenen”.

Maar voordat we bij de ingang van de Serengeti stonden kwamen we door een ander wereldberoemd stukje Tanzania; het Ngorongoro conservation area. We gingen weliswaar niet de beroemde krater in van dit park; dat volgt zondag. Maar we stonden wel op de top van de krater – en hadden zo een geweldig uitzicht op dit wereldwonder.

Ngorongoro is een conservation area, terwijl de Serengeti een national park is. De reden voor dit verschil is de plaatselijke bewonders, de Maasai stam. Die moeten ook gebied hebben om hun vee te laten grazen en op klein wild te jagen. Dat mogen ze wel in een conservation area, maar niet in een national park.

Na de top van de krater brachten we dan ook een bezoek aan een Maasai dorpje. Met eenvoudige hutjes, mooie mensen met prachtige kleren en sieraden, en uiteraard weer veel lokale dans. We mochten ook nog een kijkje nemen in de eenvoudige en kleine hutjes.

Daarna reden we de oneindige zee van gras binnen. De heuvel Naabi Hill bij de ingang geeft een mooit uitzicht over de uitgestrekte vlakte. En hier vonden we ook bizar roze-paars gekleurde hagedissen. Daarna maakten we op weg naar onze camping een eerste game drive. Hier zaken we weer "nieuwe" dieren; veel verschillende soorten herten, gazellen, bokjes. Maar ook giraffes, nijlpaarden en grote loopvogels. Hyenas zagen we niet, maar hoorden we wel in ons kamp ’s nachts. Ja ook op de Serengeti mag je je tent niet uit en is ’s nachts je plasfles je beste vriend.

Het lijkt of elke dag in Tanzania wordt afgesloten met een geweldige zonsondergang, maar zaterdagochtend hadden we ook eens een geweldige zonsopgang. Het was een voorbode van de beste game drive ooit. Ik kan over nijlpaarden schrijven. Meer leeuwen, inclusief een mannetje (hoewel helaas nauwelijks zichtbaar). Maar het echte hoogtepunt waren twee luipaarden. Die ook nog eens de boom inklommen om hun prooi van de nacht (een gazelle) eruit te halen, en langs onze truck weg te lopen.

Na een siesta op de camping, brachten we een bezoek aan het bezoekerscentrum. Waar ze grote marmotten in de omgeving hadden. Ook zagen we daar een black mamba wegschieten, een van de meest giftige slangen ter wereld. De late namiddag game-drive werd een beetje een herhaling, met girafes, olifanten, buffels en nog veel meer.

Hobbellen, stof happen, wapperren en dettollen

Een eerste weekje Tanzania on the road. Om het dagelijkse leven van onze rit samen te vatten;

Hobbellen. De wegen zijn bijzonder slecht, zelfs naar grote attracties als de Serengeti. Ook zijn wegen nog vaak onverhard. Dus je moet wel tegen het hobbellen van de safaritruck kunnen.

Stof happen. Hoe droger de regio, hoe stoffiger de wegen. En zeker met de onverharde wegen komt er veel stof los. De zijkanten van de wegen zijn dan ook meestal helemaal bruin van het stof. Het probleem in onze truck is als we plotseling moeten afremmen; dan haalt onze eigen stofwolk ons in, en is het stof happen.

Wapperren. Uit hygienisch oogpunt gebruiken we geen hand- of afdroogdoeken. Handen wapperren we droog in de wind, en ook de vaat (sorry; er is geen afwasmachine op een safaritruck) wordt droog gewapperd, met behulp van de hele groep.

Dettollen. Voordat we de truck weer naar binnengaan, moeten we onze handen altijd even desinfecteren met Dettol. Wederom weer voor de hygiene.

Fietsen bij muggenkreek

Woensdagmiddag waren we teruggekeerd in een meer comfortabele wereld van een lodge met zwembad, in het plaatsje Karuta. Hier konden we even het stof van ons afspoelen.

Donderdagochtend gingen we met z’n allen fietsen in het dorp Mto Wa Mbu. Een hele mond vol, maar simpelweg betekent het "muggen bij de kreek". Maar eerst stopten we nog bij een uitzichtspunt met een geweldig uitzicht over het nabijgelegen meer Manyara.

Tijdens het fietsen met lokale gidsen bezochten we verschillende plekjes en wederom verschillende stammen in het dorp. We begonnen met een bananenplantage, wat logisch vervolgd werd door een lokale bar waar ze banenenbier maakten. Mocht je dit nog nooit gedronken hebben; je mist niets. Het was wel een ervaring, maar niet echt lekker. Wel glutenvrij....

We bezochten ook een werkplaats van houtsnijders en schilders, waar de kinderen ook even mochten meedoen. En tenslotte was er een echte lokale lunch met muziek en dans.

De middag werd weer doorgebracht aan het zwembad van onze lodge in Karuta. Even genieten van de luxes in ons leven.