Virginia Key; verrassing in Miami

Zaterdagochtend las ik door de site meetup.com naar activiteiten in de omgeving. Meetup is een uitstekende website, met overzichten van de verschillende interessegroepen en activiteiten die georganiseerd worden in de omgeving. Zo koos ik voor outdoor, adventure en hiking. Maar er zijn interessegroepen voor werkelijk alles, van sport, feesten, tot boeken en legpuzzels. In de outdoor groep vond ik een leuke activiteit die al om 10 uur begon; een kayaksafari om manatee’s (zeekoeien) te bekijken. Op Virginia Key, een eilandje ten zuiden van Miami, op weg naar Key Biscayne. Snel ging ik op pad om een verrassende kant van Miami te ontdekken.

Virginia Key is namelijk een park en één en al natuur. Bij toeval. Ooit was dit een verlaten stukje land verbonden met Miami Beach, maar met de bouw van de haven werd het een eilandje en werden alle rotsen, zand en baggerzooi hier gestort. Ook heeft het eilandje een minder positief verleden als het enige strand van Miami waar de zwarte bevolking werd toegelaten. Jawel ook hier kenden ze ooit apartheid. Daarna viel het eilandje in vergetenheid. Totdat men nog niet zo lang geleden ontdekten dat natuur het eiland had overgenomen. Bijzondere natuur. Er leven verschillende met uitsterven bedreigde plantensoorten, roofdieren zoals bob-cats en de lagune werd een thuis voor manatee’s (zeekoeien). En nu staat er een klein simpel maar gezellig outdoor centrum waar je kayaks, stand-up paddle boards en fietsen kunt huren.

De manatee’s zitten gelijk in de lagune als je wegvaart, en als snel zitten de vriendelijke oude reuzen onder je boot, naast je boot of komen ze nieuwsgierig even kijken wie nu weer in het gebied op bezoek komt. Heel leuk en ook een beetje spannend, als zo’n enorme reus onder je kleine kayak schiet. Ze kunnen met één tikje je omgooien, maar ze worden niet voor niets vriendelijke reuzen genoemd. Het schijnt nog nooit te zijn gebeurd. Het zijn bovendien overwegend vegetariers, ook al lusten ze af en toe ook een schelpje.

Minder vriendelijk zijn de Portugeze Oorlogsschepen (giftige kwallen) die hier aanspoelen. Gelukkig zie je ze van ver aankomen, het zijn net drijvende blauwe plastic zakjes. Ik leerde nog wat nieuws; officieel zijn het geen kwallen, maar een kolonie van heel veel kleine kwalletjes.

En verder zagen we veel vogels (grote pelikanen) en hadden we prachtige uitzichten over Miami Beach. Grappige tegenstelling – hier de rust en natuur, daar de drukte.

Ik liep nog enkele natuurpaden op het eiland, en bezocht het prachtige en bijna verlaten strand. Enig nadeel is dat je hier geen faciliteiten (barretjes en restaurantjes) hebt, dus je moet zelf koelboxen meenemen. Maar verder is het een prachtig stukje natuurstrand, heel authentiek, en zo dichtbij de stad.

Ik vond tenslotte ook nog een soort alternatief festival, met muziek, eetkraampjes en zelfs een oosterste meditatietempel. Ik bleef even hangen voor een drankje en hapje, voordat ik terugkeerde naar de stad.

Run Miami

Behalve elke dag 2.5 km naar kantoor heen en terug, probeer ik op dinsdag en donderdag ook mee te doen met een runclub die zwaar gesponsord wordt door Nike. Dinsdagavond komen ze bij elkaar in Downtown Miami, donderdag is de beurt aan Miami Beach. Afgelopen dinsdag was het een serieuze 7 km run langs de baai. Ja je krijgt er een behoorlijk Miami Vice gevoel van, jammer alleen dat je afziet en zweet als een gek. Ook al is het ‘s avonds, winter en met een stevige zeewind, ik had dinsdag nog veel moeite met rennen in een warmere temperatuur. Aan de finish deed ik dan ook niks anders dan veel water drinken (gratis aangeboden dankzij Nike), terwijl een grote groep nog voor een soort bootcamp fitness training gingen op het plein. Ik heb een keertje rustig en lafjes toegekeken……

Na het serieuze werk op dinsdag was donderdag minder serieus; dit keer was het ren-puzzeltocht in groepen door Miami Beach, waarbij je foto’s moest maken met je groep met bijvoorbeeld een politieagent, een skate-boarder, een ober, een verliefd stelletje, etc. De winnende groep (waarin ik helaas niet zat) kon een gratis paar Nike schoenen uitkiezen in de Nike winkel. En voor de rest waren en gratis hapjes en drankjes na afloop. Dank je Nike!

Raar maar waar; links rijden met links stuur

Grappig feitje van de Bahamas; omdat het een oude Britse kolonie is, rijden ze daar links. En omdat Florida zo dichtbij is, worden de meeste auto’s geimporteerd uit Amerika met een niet-Engels stuur aan de linkerkant, zoals in Nederland. Dat is bijzonder onhandig bij het inhalen; je hebt totaal geen zicht over de weg voor je. Daarom wordt ook gewaarschuwd voor de gevaren bij het inhalen met borden en de grappige tekst “Undertakers like Overtakers” (“begravenisondernemers houden van inhalers”). 

Weekendje Bahamas

Vorig weekend was de perfecte combinatie van werken en plezier. Ik had namelijk tot nu toe nog nooit een schip van Victory Cruise Lines bezocht. Nu ligt één van onze twee schepen in Freeport op de Bahamas te wachten op het begin van het seizoen, over drie maanden. Een vluchtje naar Freeport is slechts een half uurtje vanaf Miami, dus dit was de perfecte mogelijkheid om een schip te bekijken, en een paar dagen extra te blijven voor wat duikjes. Maandag was ook nog eens een bank holiday, dus ik had een extra lang weekend.

Vrijdagavond vloog ik naar Freeport. Dit ligt op het grootste eiland van de Bahamas, een volkomen vlak eiland. Paradijselijk, maar het gedeelte waar een schip opgeslagen ligt is uiteraard het meest afgelegen en lelijkste stukje van het hele eiland. Op het schip maakte ik kennis met de bemanning, slechts een kleine groep om het schip te onderhouden en operationeel te houden. Het is een kleine wereld, want twee Filipijnse bemanningsleden werkten eerder op Quark schepen, en we herkenden elkaar nog. Ik had mijn eigen cabin en werd ook nog eens goed gevoerd, dus kon ik mijn geld besteden aan duiken.

Zaterdag dook ik de hele dag, in total drie keer. En zondag twee keer. Duiken op de Bahamas is top; mooie koralen, goed zicht, rustig water, rustige duikplekken,veel leven en veel haaien! In alle vijf duiken, die ik dit weekend deed, zag ik haaien, maar niks komt meer in de buurt van de derde duik op Zaterdag, genaamd Shark Alley, oftewel het steegje van de haaien.  Hier worden de haaien af en toe gevoerd, waarover je verschillende meningen mag en kan hebben, maar het resultaat is dat er hier een grote groep Caribische rif haaien (en een enkele nurse shark – zusterhaai) zit, die erg dichtbij komen. Heeeel dichtbij. De instructie is om handen bij je lichaam te houden en niets plotseling uit te steken. En echt; ik ben geen moment bang geweest, omdat ze totaal geen agressieve indruk maakten. Het was een unieke ervaring.

Cirque du Soleil in de Royal Albert Hall

Vorige week zondag gingen we met het gezin en oma's naar Cirque du Soleil. Deze had in London een show in de Royal Albert Hall. Nu is de geweldige statige Royal Albert Hall al een attractie op zich. Zoveel historie zit in dit prachtige gebouw, met een geweldige acoustik. Cirque du Soleil maakte het feest compleet, met hun altijd indrukwekkende shows van acrobatiek, muziek, dans en show. https://www.cirquedusoleil.com/ovo

Op de weg terug stopten we in Kingston aan de Thames, voor een etentje in een pub aan de Thames, genaamd Boaters Inn. http://www.boaterskingston.com. Hier moeten we in de zomer zeker een keer terugkomen, want ze hebben hier een mooie biertuin aan de rivier. Maar in de winter zit je toch liever lekker binnen.

Naar de 25 minuten

Na de nodige rentrainingen in Engeland, rende ik in Miami slechts van en naar kantoor (2.5km), en een enkele Nike Miami Run van 6km. Okay en prima, maar niet geweldig. Toch besloot ik me vorige week Zaterdag maar weer te testen in de Parkrun. Met persoonlijke support van moeders! 

Het terein was dit keer bevroren, waardoor het slippen en glijden voorbij was. Daarnaast bleek ik ook de nodige energe te beschikken, want ik klokte dit keer 26:15, maar liefst veertig seconden sneller dan twee weken ervoor. Zo kom ik langzaam in de buurt van mijn toptijden van in de 25 minuten.

Oude pubs en foute luxe

Vorige week Woensdagnacht stapte ik op het vliegtuig in Miami voor een aantal dagen Engeland, met name om Isabelle’s verjaardag te vieren. Donderdagmiddag gingen we meteen een dagje en nachtje weg. Ik had een nachtje geboekt in een over-de-top design en luxe hotelletje met de foute naam “Crazy Bear”. Deze ligt in het dorpje Beaconsfield, op ca 50 minuten rijden.  Ja dit is ook het plaatsje met wat zich noemt de oudste pub van Engeland, the Royal Standard of England. http://www.rsoe.co.uk. Daar gingen we dan ook lunchen, in een mooi zitje voor het grote haardvuur. Deze pub is een attractie op zich!

Daarna gingen we naar de Crazy Bear dat, zoals geschreven, over-the-top ingericht is. http://www.crazybeargroup.co.uk/beaconsfield/. Een beetje “bordeel” fout, maar erg grappig, zeker als je er een fles champagne bijkrijgt. ‘s Avonds sloten we daar aan voor het eten, in het Thaise restaurant. Thais eten is altijd goed, en daarna werd er nog nageborreld in de Marrokaanse lounge en toen we daar verwijderd werden, in de foute bar met veel spiegels en prulversieringen.

Eerste weekend in Miami

Vorige week zaterdagochtend werd ik wakker door het geluid van veel vallend water. Ja hoor, mijn eerste zaterdag in Miami, en het regende als een gek. Ik dacht eerst dat de eigenaar zijn appartementen aan het schoonspuiten was – er is hier nog steeds behoorlijke schade vanwege de orkaan van vorig jaar. Sommige appartementen zijn zelfs nog onbruikbaar. Die van mijn is denk ik nooit erg beschadigd geweest, omdat ik op de begane grond, vrij beschut, zit.

Gelukkig was het zondag lekker weer. Ik had op kantoor afgesproken, om te gaan lunchen met een van de aandeelhouders. Daarna zette ik koers naar Miami beach, waar ik uiteindelijk een hippe beach club bezocht, waar het sfeertje er goed inzat vanwege de Super Bowl, de finale van het Amerikaanse Football. Dat het land net zo stil legt zoals een WK finale bij ons zou doen. De rest van de middag zat ik lekker in een heerlijk comfortabele strandstoel een beetje te mailen en te lezen, onder het genot van een zonnetje en lekkere muziek. Niet slecht!

Meer Lima, minder New York

Miami heeft het beeld om een Noord-Amerikaanse stad te zijn met Zuid-Amerikaanse invloeden. Ik wil dit beeld echter aanpassen; het is veel meer een Zuid-Amerikaanse stad met een beetje Noord-Amerikaanse invloed. De taal op straat is overwegend Spaans. Een afhaal Chinees of Thai heb ik in mijn buurt niet kunnen vinden, wel Carribische en Peruaanse eethuisjes met afhaalmogelijkheden. Wat overigens ook erg lekker is!

Zaterdag moest ik boodschappen doen. Ik nam een supermarket naar keuze, en dat bleek uiteraard een Latino-supermarkt te zijn. Met wellicht een beetje Zuid-Amerikaanse chaos (ik kon geen logica in de schapindeling ontdekken). Maar ook met veel lekkere en bijzondere dingen. Een glutenvrije afdeling hebben ze niet, maar wel veel Mais- en  Yuka/Cassave producten. Zoals weer mijn geliefde Yuka-broodjes, mmmmmm

Hello Miami

Dinsdagochtend stapte ik op het vliegtuig naar Miami. Een nieuwe toekomst waar ik tot nu toe vrij geheimzinnig over ben geweest, omdat uiteraard eerst de teams geinformeerd moesten worden. Wat we pas woensdagochtend deden.

Het interessante aan deze uitdaging is om een cruise start-up (het is nog een vrij jong bedrijf, minder dan 2 jaar oud) op te zetten en uit te bouwen naar een “volwassen” cruise onderneming. Het is geen keuze voor een carriere; het is meer een project of een opdracht voor een aantal jaar. En ja dat met het nodige gependel tussen Miami en Engeland. Wat ongetwijffeld zwaar gaat worden, maar om elke dag 2-4 uur in totaal te commuten tussen huis en enkele alternatieven rondom London was ook geen feest geweest. En zo krijgen we meteen een leuk vakantie adres.

Vicitory Cruise Lines is in de 1.5 jaar al uitgegroeid tot de cruise line op de Great Lakes van Amerika en Canada. Voor de winter zijn we producten aan het ontwikkelen, zoals een cruise rondom Cuba.

Het opstarten in een ander land is altijd uitdagend, omdat zoveel geregeld moet worden. Maar ik vond al snel een tijdelijk appartement, op ca 2.5km van het kantoor. Ik trok er vrijdag al in. Ook hoop ik komende week mijn Amerikaanse mobiel te krijgen en een bankrekening. En dan nog het allerbelangrijkste; een visum!

Blij in de tent

Aimee vroeg de laatste tijd regelmatig of ze een tent mocht bouwen in haar kamer. In plaats van iets te maken met dekens en kussens, stelde ik voor om een oude tent van ons van zolder te halen. Dat maakte haar zo blij, dat ik maandagmiddag inderdaad mijn oude vakantie- en festivaltentje opzette in haar kamer. Alleen de binnentent, maar dat was genoeg om een meisje heel blij te maken. Die dag hadden we ook haar beste vriendinnetje meegenomen van school voor een play-date, dus de meiden gingen samen in de tent huiswerk maken (zeiden ze….), snacken en spelen.