Guildford, vuurwerk en zondag lunch

Vrijdag hadden de kids een afspraak met een vriendje om te gaan trampoline springen in Guildord. Omdat de oma’s raar genoeg niet wilden trampoline springen, en omdat ik sinds Kevin’s feestje ook mijn buik vol heb van trampoline springen, nam ik de oma’s het leuke stadje in. We begonnen onze wandeling bij het kasteel met mooie tuinen. Hiervandaan liepen we door nauwe oude steegjes heuvelaf naar de grote winkelstraat. Deze liepen we weer verder heuvelaf naar de rivier de Wey. 

Tussendoor dronken we thee en koffie in een klein theehuisje in een schattig steegje. Aan het einde, bij de river, namen we een biertje in de lokale pub aan het water. Voordat Isabelle en de kids ons kwamen ophalen. 

De komende weken staan hier in het teken van bonfire (vreugdenvuren) en vuurwerk. De officiele datum is 5 november (Guy Fawkes night https://en.wikipedia.org/wiki/Guy_Fawkes_Night), maar tegenwoordig zie je dat elk plaatsje en organisatie hun eigen datum prikken, en dat het meer wordt gecombineerd met Halloween. Anyway, afgelopen zaterdag had de golfbaan bij ons in de buurt een grote vuurwerkshow, en uiteraard een groot vreugdenvuur. In combinatie met wat live muziek gaf dat een gezellige avond.

Over Engelse tradities gesproken; op zondag staat lunch met geroosterd vlees centraal “Sunday roast”. Wij namen een late lunch in onze favoriete pub de Crown & Cushion, die deze dag hun  middeleeuwse hal hadden opengesteld. Een geweldige locatie! https://www.tripadvisor.co.uk/LocationPhotoDirectLink-g13003232-d1077436-i99494638-Crown_and_Cushion-Minley_Hampshire_England.html

Met de oma’s naar Runneymede en de beeldentuin

We hadden deze week de Oma’s op bezoek, en zij hadden het geluk dat ik maandag en Woensdag thuis was, zodat we erop uit konden. Ook onze kids waren thuis vanwege herfstvakantie.

Maandag brachten we eerst Kevin weg naar een afspraak met een vriendje. Daarna reden we door naar het nabijgelegen park Runneymede. Hier was ik al eerder geweest met Kevin en Aimee, ruim twee jaar geleden (zie ook http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2015/09/runnymede-de-magna-carta.html). Het bestaat uit uitgestrekte weides aan de Thames, met monumenten, omdat het een historisch belangrijke plaats is. Hier werd de eerste stappen gezet naar een democratie, door de ondertekening van het Magna Carta verdrag. Voordat we naar huis reden, dronken we thee en koffie bij  het leuke theehuisje van National Trust.

Woensdagmiddag was het buitengewoon mooi herfstweer, met een blauwe lucht en dus veel zon. We besloten een half uurtje naar het zuiden te rijden, waar een kunst-beelden tuin gemaakt is midden in het bos. Je hebt hier een hele bonte verzameling beelden, van klein tot groot, modern to ouderwets, sierlijk to schroot. Van alles. Rondom mooie spiegelende meertjes in het groene bos. Een bijzonder mooi plekje. https://www.thesculpturepark.com/

Op de weg terug stopten we bij ons favoriete theehuisje in het gehucht Seale, waar ze altijd een verbazingwekkende selectie aan verse glutenvrije taartjes en cakejes hebben. We konden buiten lekker in het zonnetje smullen.

Domino

Bij het opschonen van mijn Ipad kwam ik twee filmpjes tegen van Kevin, die hij nam toen hij in september met Domino stenen aan het bouwen en spelen was. Eerst het opbouwen (zie dat Oma Dicky ook meekijkt) https://www.youtube.com/watch?v=dqzT8q1l738 en daarna het omgooien. https://www.youtube.com/watch?v=vbDkvdXDNe4

Spotify

Aimee is een groot fan van Spotify, en heeft het geinstalleerd op haar Ipad en op mijn telefoon. Met hetezelfde account. Het grappige daarvan is dat ik op mijn telefoon exact zie welk liedje ze afspeelt op haar Ipad. Nog beter is dat ik haar kan plagen, door terwijl ze aan het luisteren is, liedjes te wisselen. Zo kapte ik een aantal keer haar popliedjes af met “Fight For Your Right To Party” van de Beastie Boys. Ze had al snel door dat dit geen fout van Spotify was, en ze was slim genoeg om de “oorzaak” te achterhalen. Gelukkig kon ze hard om de grap lachen.

Terugdenken aan die goede oude tijd bij Chucky Cheese

Zaterdag vierde we dat ons kleine mannetje al weer 12 werd. In Canada waren we altijd vrij snel eruit wat het kinderfeest moest zijn; Chuck E. Cheese. De perfecte en veilige plek om een horde kids in los te laten en aan het einde van het feest weer bij elkaar te verzamelen, zonder de nodige inspanningen van pa of ma.

In Camberley gingen we dit jaar naar Gravity Force. http://www.gravityforce.co.uk/. Een groot indoor trampoline speelplaats. Dat ging allemaal niet zoals gehoopt en gepland. Allereerst hadden we 20 kids uitgenodigd, want dan komen er uiteindelijk zo’n 12 tot 14 op dagen. Dit keer kwamen er….20. Volle bak dus! Na een tijdje springen schreeuwde Kevin’s vriendje Henry het opeens uit. Hij bleek later zijn onderarm gebroken te hebben (op dat moment dachten we eerder aan zijn pols). Isabelle bleef bij hem, wachtend op zijn ouders, terwijl ik probeerde 19 kids te managen. Of 18 zoals ik er telde. Ik vraag dus aan Kevin en Aimee – wie missen we? Tot drie keer toe krijg ik hetzelfde antwoord – Henry. Een tijdje later begreep ik dat er een tweede Henry was, en die waren we kwijt. Dit enigszins autistische kind bleek naar buiten gelopen te zijn! De rest van het feestje ging verder goed, maar ik miste de gecontroleerde en simpele feestjes bij Chucky Cheese.

Omgeving van Alresford onder een dreigende hemel

Maandag raakte de orkaan Ophelia Ierland. Zoals in Nederland bracht deze storm ook warme temperaturen bij ons, en de voorspelling was dat het droog zou blijven. Zonder ingeplande afspraken besloot ik er weer met Epic op uit te trekken. Ik geniet echt van deze lange wandelingen (dit keer 18 km), het zijn uitstekende momenten voor ontspanning en reflectie.

Ik begon deze wandeling ten zuid-westen van ns huis op de heuvel Abbotstone Down, in de bossen. Deze bossen liep ik als snel uit, en daarmee de velden in. Daarbij kwam ik langs enkele boerderijen, en opeens ook een oude aangebouwde kapel uit 1331 van de hospitaalridders (volledige naam; Soevereine Militaire Hospitaal Orde van Sint Jan van Jeruzalem, van Rhodos en van Malta). http://www.hampshire-history.com/knights-hospitaller-in-godsfield//. Helaas is de kapel nu prive eigendom, en kan je dus deze alleen van de wandelweg bekijken.

Via nog meer wandelpaden door de velden kwam ik in het gehucht Old Alresford aan. Op een bankje van het plaatselijke kerkje rustte ik even uit, en kreeg ik gezelschap van een 87-jarig mannetje. Die bijna elke dag het bankje bezoekt, maar in de laatste twee jaar daar niemand bij ontmoette. Hij vertelde nog een mop, en was gek op Epic. Even later moesten Epic en ik weer door, naar het dorpje New Alresford. Nog steeds een historisch drpje, maar wat nieuwer. Ik dronk een colaatje in de plaatstelijke pub. Het dorpje ligt aan de rivier Alre. Een verbazingwekkend kristalhelder riviertje, waar je de vissen in ziet zwemmen. Door het vele water zijn er oude watermolens en plantages voor waterkers. Alresford noemt zich zelf zelfs de waterkers hoofdstad van de wereld….

Door de velden liepen we verder naar het gehucht Abbotstone, waar we weer langzaam de heuvel Abbotstone Down beklommen, met het gelijknamige bos.

Onderweg naar huis stopte ik nog bij de Grange van de English Heritage, een enorm pompeus landhuis in griekse stijl http://www.english-heritage.org.uk/visit/places/northington-grange/. Het grote gebouw maakt een spookachtige indruk onder een donkere hemel met een rood-gele zon. De orkaan Ophelia had de lucht dreigend donker gekleurd, en meegekomen woestijnzand en – stof in de lucht kleurde de zon rood-geel. Bizar en dreigend, maar ook gelijk erg mooi. Zie ook http://www.independent.co.uk/news/uk/home-news/red-sun-uk-sky-ophelia-hurricane-storm-dust-sahara-spotted-latest-updates-a8002891.html

Films, hut en kampvuur

Het weekend was rustig zonder afspraken. De kids wilden graag films zien die we liever niet ‘s avonds kijken in verband met mogelijke nachtmerries. Dus hadden we een filmmiddag; Zaterdag keken we met Kevin het eerste gedeelte van de Hunger Games. Blijkbaar heeft Kevin alle boeken gelezen, en vind hij dit bijzonder interessant. Zondag keken we voor Aimee de kinder-horror film Goosebumps. Verder keek ik zaterdag de film 'Operation Dunkirk'. Ik had verwacht dat dit hetzelfde was als de film ‘Dunkirk’, wat volgens sommige critici de beste oorlogsfilm is, die ooit is gemaakt. ‘Operation Dunkirk’ is echter een bijzonder slecht gemaakt aftreksel wat probeert mee te liften op de naam van de sterke film. Slecht geacteert, slecht verhaal, slecht gemaakt.

We keken niet alleen films, maar gingen zaterdag ook nog even naar het bos. Daar werkten we verder aan de grote hut die we aan het maken zijn. Deze was nog steeds in dezelfde staat als hoe we het een paar weken geleden achterlieten.

Thuis werkten we nog  in de tuin, en sloot de electricien de tuinverlichting aan. We vierden dat onze tuin nu helemaal klaar is met een kampvuur, uiteraard met marshmallows.

Verkouden en persoonlijk onderzoek

De tweede helft van vorige week werd een beetje afzien voor mij; ik had het druk met afspraken en werd bijzonder verkouden. Zo moest ik vrijdag op en neer naar een Europeese hoofdstad voor een gesprek met drie investeerders over een mogelijke baan.

Op het vliegveld had ik een ‘interessante’ ervaring; vanwege mijn knieblessure, draag ik nu op zwager Berry’s advies een knie brace. Blijkbaar zit hier metaal in, want op het vliegveld ging ik behoorlijk af bij de veiligheidscontrole. Zo goed, dat ik onder begeleiding van twee uit de kluiten gewassen beveiligers mee moest na een prive controlekamertje, om de broek te laten zakken….. ze zaten nog net niet met de vaseline klaar. Dus leerpunt; geen knie brace aan net voor het vliegen!

Negentien kilometer door de Chilterns

Het herfstweer hier in Engeland is onverwacht goed. En droog, wat betekent dat we de nieuwe delen van onze tuin vaak moeten sproeien. Met het goede weer kan ik er lekker op uit; zo begon ik vorige week dinsdagochtend aan op dit moment de langste wandeling van maar liefst 19 kilometer. Startpunt was het Thames plaatsje Hambledon bij de sluis. Een sluisje en waterval die leek op de vele sluisjes die we eerder dit jaar tegenkwamen op ons bootweekend op de Thames. Zoals toen ook zijn deze plekjes bijzonder pitoresk, dus het was een mooi begin.

Langs de Thames liepen Epic en ik verder naar het plaatsje Medmenham. Hier staat een monument voor een oud wettelijk dispuut of de plaatstelijke veerpond openbaar of prive was. De rechter besloot ‘openbaar’, wat blijkbaar belangrijk genoeg was om dit te vieren met een monument.

Vanaf Medmenham werd het klimmen, de heuvels van de Chiltern’s in. Opeens liepen we in de bossen tegen een grote groep (zo’n twintig) herten aan, die in paniek op de vlucht sloegen. Hier keek Epic nog voorzichtig toe. Even later sprong hij op grote stapels boomstammen, om een nog grotere sprong te wagen over bramenstruiken naar een eekhoorn toe. Het was een misrekening, want hij kwam in de bramenstruiken terecht, en viel achterover in een gat tussen de struiken en boomstammen. Waar ik even later het hevig geschrokken maar gelukkig (tot mijn verbazing) ongedeerde dier uit kon trekken. Hij leerde er niet echt van; want bij de volgende heuvel, Pheasant Hill genaamd, ging hij achter de fazanten aan. Ja ik heb nog nooit zoveel fazanten in mijn leven gezien. Epic ook niet, en met veel moeite kreeg hem te pakken om hem aan de lijn te gooien. We wandelden vervolgens rustig naar Hambledon terug, het oorspronkelijke dorp wat meer weg van de Thames in het binnenland ligt. Een liefelijk historisch dorpje. Met spierpijn, blaren en in Epic’s geval schrik gingen we terug naar huis om de kinderen uit school op te halen.

Frensham Little Pond en de sprongetjes van de duivel

Vorige week Zaterdag ging ik er op uit voor een langere wandeling met Epic. Dit keer gingen we naar het nabijgelegen Farnham, of specifieker Frensham Little Pond. Dit natuurgebied rondom een prachtig meertje bezocht ik al eerder met de kinderen. http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2015/10/het-vijvertje-van-de-bischop.html, Het bijzondere van dit meertje is dat het een door mensen gemaakt stuwmeertje is, maar dan wel uit de dertiende eeuw!

Ik had nu zonder kinderen de kans om een stuk verder de natuur in te lopen. Ik liep over de heide van Frensham naar de Devil’s Jumps. Dit zijn drie in het landschap wat onverwachte steile ronde heuveltjes. Eentje daarvan is open voor publiek, dus dat werd even klimmen. Met als belonging uiteraard een fantastisch uitzicht.

Netwerken en wandelen

Dondedag had ik weer een lange dag netwerken in London, van 9 uur ‘s ochtends tot 9 uur ‘s avonds. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ervan geniet om veel nieuwe mensen te ontmoeten, zowel in de reisindustrie, als investeerders, consultants en uiteraard headhunters. Mijn Engelse netwerk heeft de laatste weken een enorme boost gekregen.

Naast netwerken doe ik ook veel aan wandelen. Bij gebrek aan rennen vanwege nog steeds mijn knieblessure. Vrijdag had ik echter een drukke opvolgdag na alle bezoekjes de dag ervoor, dus ik kon er maar even uit met Epic, ondanks het prachtige weer. Een kleine wandeling dus vanaf huis, waarbij ik een ongewone wandeling maakte naar de schietbaan, over de heide, om pas later via een loop terug te komen bij ons in het bos. Ik had deze route pas één keer eerder met Epic gelopen, maar tot mijn verbazing ging hij voorop en liep hij elke keer de juiste richting op. Tot zelfs de afslagen naar wat verborgen paden. Honden zijn verrassend intelligent!

Wandeling; heiligdommen, verborgen meertjes en uitzichtspunten

Maandag ging ik maar weer eens de natuur in met Epic. Onze wandeling startte dit keer in het plaatsje Godalming, ten zuiden van Guildford. We kwamen al gauw langs een heiligdom, een mini bedevaartoord, de Shrine Ladyewell Zie ook http://ladyewellshrine.co.uk/history. Vervolgens daalden we af naar een vallei met verborgen meertjes (de Busbridge lakes). Helaas waren deze door de bomen zo verborgen, dat je er niet veel van kon zien. De wandeling ging verder door velden, golfbanen en zelf plantenkwekerijen. Dankzij het system van Public Footpaths en Bridleways (zie ook http://lagerweijtjeslondon.blogspot.co.uk/2016/06/footpaths-en-bridleways.html) zijn er overal openbare wandelpaden, zelfs over veelal prive-terrein. Hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, van deze wandeling was de 179 meter hoge heuvel Hydon’s Ball, met een prachtig uitzicht. Een stuk natuurgebied wat weer toehoort aan de National Trust https://www.nationaltrust.org.uk/hydons-ball-and-heath

Vriendje uit Noorwegen

Er wordt veel geschreven over de gevaren van online vriendschappen voor kinderen. Als ouder heb je al snel een angst en een natuurlijke afkeer voor online contacten bij he kinderen. Maar het kan ook gewoon goed en leuk zijn. Zo speelt Aimee al maanden samen met een negenjarig jongetje uit een klein plaatsje in Noorwegen. Een tijdje geleden gingen ze daarbij ook skypen, en kregen we beeld; het bleek inderdaad om een negenjarig jongetje te gaan. En de afgelopen dagen werden zelfs de vaders aan elkaar voorgesteld; de Noorse papa was blij om uit te vinden dat het negenjarige meisje uit Engeland ook echt een negenjarig meisje was, en is dolenthousiast over hun contact omdat zijn zoontje zo elke dag z’n Engels goed oefent. En inderdaad; ze bellen elkaar elke dag! 

Wandeling; Lovelace bruggen

Afgelopen zaterdag ging ik er met Epic op uit, om weer een mooie lange wandeling te maken. Dit keer gingen we naar East-Horsley, in de bossen ten oosten van Guildford. In dit mooie groene  heuvelachtige gebied staan verschillende oude interessant versierde bruggen midden in het bos. In de 1860’s heeft de toenmalige eigenaar van het gebied, Lord Lovelace, de mooie bruggen laten bouwen om het makkelijker te maken om boomstammen en hout af te voeren. Hij bouwde vijftien bruggen, en tien daarvan bestaan nog. En staan nu in de rustige natuur, alsof ze compleet vergeten zijn. Zie ook http://www.surreylife.co.uk/out-about/places/the-lovelace-bridges-in-east-horsley-1-1634684

Tuinproject finish

Afgelopen donderdag maakten de bouwers onze nieuwe oprit en terrassen helemaal af. Daarna ging ik nog even aan de slag om de laatste plantenbakken in orde te maken. Afgelopen zaterdagmiddag werden de tuinmeubelen inclusief onze Noord-Amerikaanse barbeque weer op de nieuwe terrassen teruggezet. En daarmee is dit project ook weer afgerond. Alhoewel, nog niet helemaal; de electricien moet nog terugkomen om de lampen en de nieuwe grondkabel aan te sluiten. Maar we kunnen nu al weer genieten van onze bijzonder opgeknapte tuin!

Inspector Gadget; wowzers!

De kids zijn helemaal in het Inspector Gadget tijdperk, met dank aan Netflix. Dit komische figuurtje uit de jaren tachtig is weer helemaal terug, met een nieuwe serie geproduceerd vanaf 2015. En grappig detail; gemaakt in Canada. Ze hebben ook even naar de oude serie gekeken, maar dat was niet helemaal up-to-date voor onze eigen gadget-generatie. Wel werd de Disney speelfilm Inspector Gadget (http://www.imdb.com/title/tt0141369/) afgelopen zaterdgavond gewaardeerd. Go Go Gadget!

Thais eten in plaats van wijn proeven

Donderdagavond zouden Isabelle en ik eigenlijk naar een wijnproeverij gaan in de plaatselijke Majestic wijnwinkel. De proeverij zou over onze favoriete Spaanse wijnen gaan, maar helaas werd het evenement op het laatste moment afgezegd.

In plaats van wijn, besloten we maar Thais eten te gaan proeven. Je hebt een heerlijk authentiek Thais restaurantje in het centrum van Camberley, genaamd Old Thai House http://oldthaihouse.com/. Behalve goed eten, is het ook een van de weinige oude historische huisjes van Camberley; ooit was dit een theehuisje in tudor stijl  http://oldthaihouse.com/our-save-betty-petition/. Met andere woorden; heerlijk eten in een sfeervolle omgeving.