Het herfstweer hier in Engeland is onverwacht goed. En droog, wat
betekent dat we de nieuwe delen van onze tuin vaak moeten sproeien. Met het goede weer kan ik er lekker op uit; zo begon ik vorige week dinsdagochtend
aan op dit moment de langste wandeling van maar liefst 19 kilometer. Startpunt
was het Thames plaatsje Hambledon bij de sluis. Een sluisje en waterval die
leek op de vele sluisjes die we eerder dit jaar tegenkwamen op ons bootweekend
op de Thames. Zoals toen ook zijn deze plekjes bijzonder pitoresk, dus het was
een mooi begin.
Langs de Thames liepen Epic en ik verder naar het plaatsje
Medmenham. Hier staat een monument voor een oud wettelijk dispuut of de
plaatstelijke veerpond openbaar of prive was. De rechter besloot ‘openbaar’,
wat blijkbaar belangrijk genoeg was om dit te vieren met een monument.
Vanaf Medmenham werd het klimmen, de heuvels van de Chiltern’s in.
Opeens liepen we in de bossen tegen een grote groep (zo’n twintig) herten aan,
die in paniek op de vlucht sloegen. Hier keek Epic nog voorzichtig toe. Even
later sprong hij op grote stapels boomstammen, om een nog grotere sprong te wagen over
bramenstruiken naar een eekhoorn toe. Het was een misrekening, want hij kwam in
de bramenstruiken terecht, en viel achterover in een gat tussen de struiken en
boomstammen. Waar ik even later het hevig geschrokken maar gelukkig (tot mijn verbazing) ongedeerde dier uit kon trekken. Hij leerde er niet echt van; want bij de volgende
heuvel, Pheasant Hill genaamd, ging hij achter de fazanten aan. Ja ik heb nog
nooit zoveel fazanten in mijn leven gezien. Epic ook niet, en met veel moeite
kreeg hem te pakken om hem aan de lijn te gooien. We wandelden vervolgens rustig naar Hambledon terug, het oorspronkelijke dorp wat meer weg van de Thames in het
binnenland ligt. Een liefelijk historisch dorpje. Met spierpijn, blaren en in
Epic’s geval schrik gingen we terug naar huis om de kinderen uit school op te
halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten