Bezoek uit Nederland

Afgelopen donderdag kwamen zus Karin en zwager Berry uit Nederland aan voor hun eerste bezoekje aan ons in Camberley. De kinderen verheugden zich al op het bezoek. Of hoe Aimée het samenvatte; “Papa, ik vind het heel leuk dat ze komen. Niet omdat het je zus is, maar omdat ze lief (sweet) en zorgzaam (caring) zijn. En hele lekkere broodjes maken”. De liefde bij Aimée gaat dus nog altijd, net zoals bij Epic, een beetje door de maag.

Donderdagavond gingen we (zonder kids) uit in Guildford; lekker thais eten en vervolgens naar een optreden van een seventies band in het theater. Tot grote meezingvreugde bij met name Karin en Isabelle.

 Vrijdag gingen Karin en Berry naar London, terwijl wij genoten van onze vrije dag. De avond werd besloten met een zelf gemaakt buffet en familiefilmavond; dit keer met de allereerste film van Indiana Jones. Zo gaan we na Potter en Star Wars de volgende serie af.

Zaterdag ging ik met Berry naar de tennisles van Aimée, waarbij we tijdens de lessen samen met de hond even het erachter gelegen Swinley Forest bezochten. Daarna ging Aimée naar een kinderfeestje gingen Isabelle, Kevin en ik weer naar onze wekelijkse afspraak met ADHD/ASD expert Dr. Mike. Ondertussen hadden we Berry laten oefenen met linksrijden, zodat hij Aimée kon ophalen van haar kinderfeestje.  Dat ging allemaal goed, zodat we met’z’n allen uit eten konden in een pub; we gingen voor de tweede keer naar de White Hart in het gehucht Pirbright. Lekker eten, en na afloop met bolle buikjes van een dessert genieten voor de open haard van deze eeuwenoude pub. https://www.thewhitehartpirbright.co.uk/

DJ Kevin James Bond Theme

Ooit maakte Moby een eerste techno-versie van de “James Bond theme”. https://www.youtube.com/watch?v=6MdABLcI7RI

Kevin dacht; wat Moby kan, kan ik beter. Dus maakte hij bij zijn Mtech clubje z’n eigen techno James Bond theme. Luister via http://downloads.mtechonline.co.uk/_5wFEJ_nhRWplQR

Waar Aimée is het meisjeskoor zingt, maakt Kevin deel uit van een clubje dat electronische muziek maakt. Ieder z’n eigen ding!

Muziekavond met een "stukje van mijn hart"

Maandagavond waren er optredens van alle muziekleerlingen van Hall Grove. In ons geval maakt Aimée deel uit van het meisjeskoor van de school. Dus mochten ze twee liedjes zingen, waaronder het leuke positieve nummer “Another Piece Of My Heart”. Inclusief leuke gebaartjes, dus filmpje! https://youtu.be/Djd305_6Ha0

Jonge poolreizigers

Het is al gedeeld via Facebook, maar mocht je het gemist hebben, hier is de link naar het Quark Expeditions blog met als sterren; Kevin en Aimée. Waarschijnlijk één van de jongste Nederlandse poolreizigers ooit. http://blog.quarkexpeditions.com/meet-our-young-polar-explorers

Waar kom je vandaan?

Waar kom je vandaan? Normaal gesproken een simple vraag, maar voor onze kids is deze niet zo makkelijk te beantwoorden. Aimée kreeg deze vraag een keer tijdens onze vakantie, en antwoorde na even nagedacht te hebben “Canada”. Het is een lastige vraag voor haar, geboren in Spanje, als Nederlands meisje, wonend in Engeland, nadat je het grootste gedeelte van je leven tot nu toe hebt doorgebracht in Canada. Ik hoop dat ze later het positieve ervan inzien; het zijn wereldburgers. Natuurlijk zijn we trots op onze Nederlandse roots (hup Holland hup!). Hoewel, twee jaar geleden ondersteunde Aimée aanvankelijk eerst haar geboorteland Spanje. Maar daarna ondersteunde ze Nederland, om vervolgens met rugby weer Argentinie te steunen.  

Grenzen zijn uiteindelijk iets onnatuurlijks, door mensen  gecreeerd. We zijn allemaal mensen en wonen allemaal op dezelfde wereld. Laten we hopen dat onze nieuwe wereldburgers vrij blijven van nationalisme, rasciscme, homofobie en dergelijke, waarbij we mensen beoordelen op andere zaken dan eenvoudig wat ze zeggen of doen.

Direct door naar Wales

Voor mij was er helaas geen tijd om bij te komen, want ik moest maandag meteen naar Noord Wales. Ik besloot  met de trein te gaan; weliswaar vijf uur reizen, maar zo kon ik tenminste op mijn gemakje al mijn e-mails afwerken. En zo kwam ik uiteindelijk om half twaaf ‘s avonds op mijn bestemming aan; een pub-hotel in het gehuchtje Capel Curig, dichtbij in het nationale park Snowdonia. Hoe komen we hier nu weer terecht? Welnu we hadden een global meeting met World Challenge, waarbij alle verkoopdirecteuren wereldwijd bij elkaar komen. Een half jaar geleden was dit in Dubai, dus dit keer iets dichter bij. Het team stelde Noord Wales voor, waar ze donderdag na de meeting met z’n allen één van de hoogste toppen van Wales zijn gaan beklimmen als team building. Ik deed niet mee om bij te kunnen werken na onze vakantie. En ik kon als ik naar buiten keek toch iets meekrijgen van het prachtige woeste Wales.

De lange reis naar huis

Zaterdag begon onze lange reis naar huis. De eerste dagetappe was van de Falklands terug naar Punta Arenas. We gingen half negen van boord, en konden ons nog 2.5 uur vermaken in Stanley. Dat lukt best; het is een grappig stadje. We brachten een bezoek aan het plaatselijke museum en de kids genoten weer van de speeltuin. Vevolgens gingen we iets over elven op weg naar Mount Pleasant. Dat is een militaire (RAF) basis, dus toen we daar bij de poort aankwamen begon het checken en wachten.

Als eerste werden we door de militaire politie in de bus gecheckt en van hun lijst afgevinkt. Aangekomen bij de terminal (nou ja, een aangepaste hangaar), waren er lange rijen voor de kleine check-in ruimte. Waar we weer, heel modern, werden afgevinkt op een papieren lijst. Vervolgens kwamen we bij twee personen die de luchthavenbelasting moesten innen. We werden, jawel, weer afgevinkt op een lijst. Daarna kwamen we bij de douane, die direct naast de luchthavenbelastingpersonen zat. Maar ze had wel haar eigen passagierlijst, waar we wederom netjes op werden afgevinkt. Tenslotte kwamen we bij security, waar we, u raadt het al, op het papieren lijstje werden afgevinkt. Daartussen; wachten, wachten, wachten. Sorry kids, na wellicht de meest interessante dagen uit jullie leven, nu een hele saaie.

De basis van de Falklands is, zoals de eilanden, uitgestrekt, en leeg. Hoe ze het voor elkaar kregen om ons uiteindelijke vliegtuig aan de complete andere kant van het lege platform te parkeren, zal een vraag blijven. Maar daardoor kregen we een stevige wandeling tegen de altijd sterke Falklands wind in, over het platform van een echte Royal Air Force basis.

We waren na 1.5 uur vliegen in Punta Arenas, waar we, jawel, moesten wachten voordat we de douane konden passeren. Het fantastische stuk biefstuk in het Dreams Hotel twee uur later maakte gelukkig veel goed.

Zondag reisden we verder, met als eerste etappe Punta Arenas – Puerto Montt – Santiago. In dit vliegtuig kwamen we terecht in de ergste turbulentie ooit. We zijn heel wat gewend, maar het zweet stond op mijn voorhoofd.

In Santiago zagen we nog even Iron Maiden’s privejet (een B747) met een kapotte motor, voordat we in een Dreamliner doorvlogen naar Sao Paulo. Daar hadden we drie uur overstaptijd, die we in de lounge doorbrachten, waar ze ook onze favoriete yuka-broodjes serveerden. Het laatste en langste stuk, 11 uur naar London, ging soepel. De kids vermaken zich prima dankzij de entertainment-schermpjes. Kevin zag bijvoorbeeld de actiefilm “The Martian” drie keer. En lekker; we kwamen in Engeland aan met stralend lenteweer!

Stanley, een “quirky” stadje

Het hoofdstadje van de Falklands werd omschreven met het Engelse word “quirky”. Volgens mij is er geen directe Nederlandse vertaling van het woord, maar het betekent iets als raar maar leuk. Een beetje vreemd maar wel lekker, zeg maar. Het is zo’n stadje aan het einde van de wereld. In een grote leegte. Waar het overigens altijd hard lijkt te waaien. Een stadje met 2500 inwoners zou bij ons bijna omschreven worden als een gehucht, maar hier is het een echte hoofdstad.

We bezochten als eerste de kathedraal. Tja het heet kathedraal, maar met 250 zitplaatsen is het in omvang natuurlijk niet te vergelijken met de grote kathedralen van Engeland. Het is de meest zuidelijke kathedraal ter wereld, en het ziet er liefelijk uit. Voor de kathedraal staat een monument gebouwd uit walvisbotten. Het stadje staat verder vol met typische Engelse knalrode telefooncellen en ditto postbussen. Het parkje aan het water is interessant met een paar oude kanonnen. Een van de andere bezienswaardigheden van Stanley, geloof het of niet, is een particuliere tuin vol met tuinkabouters. Aimee vond dit heel leuk. Even verderop was interessanter; daar had een particulier z’n tuin vol gezet met walvisgeraamtes. Toen we dit van buiten bekeken, werden we door de vriendelijke Falklander in de tuin uitgenodigd. Hij legde uit vanuit welke plek van zijn tuin je het beste kon fotograferen. Ook liet hij de kinderen hun hoofd steken in een bek van een orka, en konden ze een stuk ruggewervel proberen op te tillen. Heel leuk en leerzaam.

Even verderop kwamen we in een gewone speeltuin, waar de kinderen na twee weken op een boot heel blij mee waren. We kwamen daarna weer bij de waterkant uit, waar het monument stond om de gevallenen uit de Falkland oorlog te herdenken. Daarvoor staat op Thatcher Drive, een buste van, hoe kan het ook anders, Margeret Thatcher. Volgens gids Tim van de Battlefield tour, los van elke politieke partij, een persoon die de Falklanders vergelijken als “hun” Churchill. Iemand die hen niet opgaf, maar voor hen opkwam en bevrijdde. Toen we even later onze wandeling beeindigden in de plaatselijke pub, werd de boodschap nogmaals onderstreept in deze door telloze Engelse vlaggen versierde drinkgelegenheid: Deze trotse mensen voelen zich 100% Brits en willen dat absoluut blijven.

Kings & generals op de Falklands

Donderdag waren we aangekomen aan de oostkant van de Falklands, voor een laatste hoogtepunt van de reis. We hebben heel veel hoogtepunten gehad, en met Volunteer Beach/Point op de Falklands werd er nog één toegevoegd. Maar niet zonder uitdaging; er stond een sterke wind, en daardoor een behoorlijke golfslag. We kregen weer de waarschuwing; je zal waarschijnlijk nat worden op het zodiac-ritje naar de kant. Toch ging het goed, tot vlakbij het strand zelf. We kregen een grote golf van achteren over ons heen, en ondergetekende zat er recht voor. Gelukkig wist de waterdichte kleding de ergste schade te beperken, maar bij mij had de golf zelfs in mijn nek geslagen, dus het water sijpelde in mijn kleding naar beneden. Gelukkig was het niet koud, dus ik kon de excursie met een nat pak en een lach vervolgen.

Volunteer Beach is een hoogtepunt vanwege… pinguins. Hebben we die dan nog niet genoeg gezien? Ja we hebben veel pinguins gezien, maar hier zagen we de prachtige King pinguins, absoluut de mooiste (en ook grootste) pinguinsoort die we hebben gezien. Het was inmiddels pinguin soort nummer zes van de reis, en op Volunteer Beach zagen we ook pinguinsoort nummer zeven; de Magellanic pinguin, de enige pinguin die holletjes in de grond maakt als nest. Er was nog een pinguinsoort op het strand; de Gentoo, maar die hadden we al in Antarctica gezien.

Vrijdagochtend legde we in het hoofdstadje van de Falklands, Stanley, aan. We hadden de keuze tussen twee landtours; één naar een baai voor nog meer vogels en pinguins, en de andere was de “battlefield tour”; een tour langs de belangrijkste plekken van de oorlog van 1982. We besloten de laatste tour te nemen, als afwisseling en ook om een kijkje in de binnenlanden te nemen. De indruk van de binnenlanden is simpel samen te vatten; een grote leegte. Zoals gezegd zijn hier nauwelijks bomen. En naast het stadje Stanley (2500 inwoners) zijn er slechts enkele boerderijtjes in het uitgestrekte heuvelige en rotsige landschap. Het is dus vooral indrukwekkend “leeg”.

Onze battlefield tourguide was een echte Falklander, Tim genaamd. Hij werkte in 1982 op een boerderij met een airstrip. Hij raakte gewond (en verloor een oog) door “friendly fire” toen de Engelsen een paar bommen afgooide op de airstrip. De piloot van het vliegtuig kwam hem na de oorlog opzoeken, en ze werden goede vrienden. Dit was één van de vele verhalen die hij boeiend kon vertellen. De oorlog heeft weinig resten achtergelaten, op een paar Argentijnse helicopterwrakken en helaas nog steeds 80 mijnenvelden na. Het is een bizar verhaal hoe deze rotsige lege eilanden de speelbal werden van de Argentijnse generaals, met veel verlies aan mensenlevens aan beide kanten tot gevolg.

Terug in een groene wereld; De Falklands

Woensdag kregen we na twee dagen varen eindelijk weer land in zicht, en wat was de tegenstelling groot! We waren helemaal gewend aan een witte wereld, afgewisseld met zwart graniet en vulkanisch zand. En opens zagen we weer groen. Veel groen. Niet dat de Falklands veel bomen hebben; oorspronkelijk kwamen hier zelfs helemaal geen bomen voor. Maar de vele soorten grassen en plantjes kleuren de rotsige eilandjes prachtig groen.

We stopten bij het kleine eilandje West Point. Hier werden twee mogelijkheden aangeboden; een bezoekje aan een grote Albatros en Rockhopper pinguin kolonie, of eerst een stevige wandeling met beklimming van de hoogste berg, en daarna een bezoekje aan de kolonies. Ik koos voor het laatste; de rest van het gezin voor het eerste.

Het was voor mij een behoorlijke inspanning, na twee weken vetgemest te worden op het schip, maar het uitzicht van de top was adembenemend. De kolonie albatrossen, enorme zeevogels, was ook bijzonder, want je kon ze door het hoge (tot twee meter) gras heel dicht benaderen, leuk om te bekijken hoe de jonge vogeltjes gevoerd werden door hun ouders. En ook de Rockhoppers waren leuk – inmiddels de vijfde pinguinsoort van deze reis.

Het eiland is prive-eigendom en wordt gebruikt voor wat kleinschalig toerisme. Het huisje werd voor ons omgetoverd in een thee en cake-shop. Toen ik na mijn wandeling aankwam waren helaas de glutenvrije macaroons op, want volgens de gastvrouw had “een klein meisje die allemaal opgegeten”…

Ik vond Isabelle en de kinderen in de tuin van het huisje. De kinderen speelden en Isabelle zat lekker een kopje thee te drinken in het warme zonnetje. De jassen waren uit – opeens leek Antarctica weer heel ver weg.

In de middag stond een landing gepland op Jason Islands, in het noord-westen van de Falklands. Helaas was het eiland onbegaanbaar door meters gladde zeealgen aan de kant waardoor de zodiaks niet konden aanleggen. Het vogeleiland konden we wel van de boot bekijken; gelukkig kwamen er veel vogels om het schip heenvliegen.

Walvis bonanza bij Elephant Island

Zondag voeren we weer naar het noorden, naar het meest afgelegen South Shetland eiland “Elephant Island”. Een laatste stop voordat we Antarctica verlaten. We hadden ‘s ochtends geen activiteiten, dus sliepen we voor het eerst een beetje uit. Kevin zette tot onze verbazing het record; we moesten hem om twaalf uur wakker maken voor de lunch! Wat een feestje en een beetje schommelende boot al niet kan doen bij een kind met slaapproblemen.

Zondagmiddag kwamen we bij Elephant Island aan. Dit eiland is bekend omdat de bemanning van Shackleton’s expeditie hier overwinterd hebben, wachtend op hun redding. Het is een woest en onherbergzaam eiland. Ze hebben hun tijd doorgebracht op n van de weinige strandjes hier, omringd door stijle rotswanden, machtige gletsjers en een woeste zee. Ze overleefden op een dieet van rauwe  pinguin en zeehond.

Bij het naderen van Elephant Island zagen we tientallen walsvissen uitademen; hoge puffs van water en lucht, die van honderden meters afstand te zien zijn. Het waren er teveel om te geloven, maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat we hier te maken hadden met een feeding frenzy dankzij een enorme hoeveelheid kril. We stopten bij vijftig walvissen maar met tellen – het waren er teveel. Met name Fin walvissen, maar we zagen ook een Sei, een enkele bultrugwalvis en een seal. Een ze kwamen heel dichtbij de boot – zelfs ernaast. Voor de vogelliefhebbers was er ook genoeg te zien, want er kwamen ook enorme groepen vogels en pinguins op het feestmaal af. Bijzonder spectaculair.

In de namiddag zetten we koers richting de Falklands. We kwamen op open zee, met een behoorlijke deining. Dat betekent dat het hele gezin tegen de avond bleekjes zag. We lagen  allemaal vroeg in bed, best lekker een keer.

Maandag en dinsdag waren volledige zeedagen. De zee was gelukkig relatief rustig en we hadden ook wat meer zeebenen gekregen. De dagen werden doorgebracht met luieren, ontspannen, lezen, film kijken en eten. We bleven met z’n vieren meestal gezellig in een van onze hutten, want die bevinden zich mid-scheeps, dus je voelt de deining hier het minst. Een gezellig stukje quality time dus, met z’n vieren in een kleine ruimte.

Zonsopgang en feestjes in de Weddell zee

Zaterdag voeren we de Weddell sea in, het oosten van het Antarctica schiereiland, een veel minder bezocht gebied. Het is een gebied dat bekend staat om z’n hoeveelheid tafel-ijsbergen van enorme omvang. De grootste van de laatste jaren was een stuk dat groter was dan het eiland Jamaica.

Om vijf uur ‘s ochtends maakte expeditieleider Hadleigh enkele vrijwilligers wakker voor even zonsopgang zodiac cruise. Isabelle en kids draaiden zich nog eens lekker om, maar uiteraard wilde ik dit niet missen. Het was volkomen windstil en zeer licht bewolkt, dus de zonsopgang vanuit zee was prachtig. We vaarden nog wat rond bij het eiland Vega en bezochten ook enkele ijsschotsen. In tegenstelling tot de gletsjer gevormde ijsbergen, kunnen de zeeijs gevormde schotsen soms wel met de grootste voorzichtigheid worden bezocht. Dus klommen we op een zeeschots. Het is enigszins vergelijkbaar met de Noordpool; laat je schaatsen thuis, want een zeeschots is net een ruig maanlandschap. Ondertussen hadden we een korte glimp op wederom weer een nieuw dier; een Minky walvis. Relatief (tot bultrugjes) klein, snel en schuw. Dus we zagen hem een paar keer wegduiken voordat het fototoestel in stelling was gebracht.

Helaas voelde Isabelle zich deze ochtend niet zo goed (hoofdpijn, wellicht een beetje zeeziek). De excursie die na het ontbijt gepland was, de beklimming van een plaatselijke berg (hoorn) op Devil Island was ook niets voor Aimée, dus gingen alleen de jongens op pad. Devil Island is zo genoemd vanwege de twee donkere bergen aan weerskanten, zodat het twee hoornen lijken. Vreemd genoeg is Devil Island nauwelijk besneeuwd. Wel is het donkere strand bezaaid met kleine ijsbergen, waardoor een  ijssculptuurtuin is onstaan. Kevin vond het fascinerend en wilde met alle vreemd gevormde ijsbergen op de foto; hij was nog nooit eerder zo’n super fotomodel. Wederom leek het alsof de beste kunstenaars op de natuurlijke kunstwerken los waren gelaten.

We vingen op het strand ook het belangrijkste diertje uit de Antarcticsche voedselketen; krill, oftewel een klein garnaaltje. Het hoofdvoedsel voor pinguins, de meeste zeehonden en walvissen.

Daarna begonnen we aan onze klim, die behoorlijk pittig was. Maar het uiteindelijke uitzicht over zee, de ijsbergen, het eiland, de boot en Antarctica was adembenemend. Kevin was terecht heel trots dat hij de top bereikte, want zoals hij terecht zei, hij is waarschijnlijk de jongste beklimmer van de hoorn van Devil Island ooit. Het werd gevierd met enkele fantastische foto’s.

Terug aan boord hadden we net onze waterdichte expeditiekleiding uit, toen de mededeling kwam “allemaal de boten in, want we hebben weer orka’s waargenomen”. En inderdaad; we kregen een unieke tweede kans deze reis om de Apex preditor, de top van de voedselketen te bekijken.

Aimee had zich prima bezig gehouden aan boord, want dit keer had ze het bar- en restaurantpersoneel opgezocht. En dus kwamen we haar even later tegen in het restaurant, met koksmuts op, terwijl ze het personeel met een enorme glimlach assisteerde.

De middag was rustig, want we hadden een heel stuk te varen naar Elephant Island, onze laatste stop voordat we de beruchte Drake passage gaan oversteken richting de Falklands. Isabelle knapte tegen de avond weer op. Gelukkig, want we hadden een Antarctisch feestje. Iets waar de kinderen enorm naar uitgegeken hadden; Aimée omdat ze nu eenmaal van feestjes houdt, Kevin omdat hij mocht knutselen aan onze vermommingen. Aimée ging namelijk als penguin, Isabelle als ijsberg en Kevin en ik als Elephant Seals. Hoewel Kevin vond dat hij niet op ze leek, want hij was niet lui en vet…

Het feestje was een groot succes, voor jong en oud. Leuk om onze kids enthousiast op de dansvloer te zien! Aimée moesten we na een klein uurtje wel naar bed brengen, Kevin ging pas tegen twaalven, toen we het licht in de bar uitdeden… Dat belooft wat voor later; twee nieuwe party animals in wording.

Olifanten en fossielen

Vrijdag zaten we bijna een week op de Sea Adventurer. Ik had al eerder geschreven dat de kinderen zich inmiddels prima thuisvoelen. Vandaag was Aimee tekeningen van pinguins aan het maken voor de gidsen, terwijl Kevin spelletjes zat te spelen in de lounge. Maar we begonnen de dag met nog een bijzondere landing. Hannah Point op Livingstone Island is nog zo’n plek die zelden wordt aangedaan. Tot half januari is deze plek verboden vanwege de vele broedende vogels. En daarna blijft het een lastige plek, vanwege de invloed van de Drake passage en de wind van de gletsjers. Maar tegen negenen gaf expedieleider Hadleigh na langdurig beraad en onderzoek het groene licht voor een landing.

Tijdens de aankomst met de zodiac werden we al begroet door een jagende leopard seal. Die even later, gelukkig voor Aimée buiten ons zicht, een penguin te pakken kreeg. En dat gaat niet zo vriendelijk; de zeehond slaat de penguin net zo lang hard om zich heen, totdat deze binnenste-buiten keert;  de verenvacht schiet over het beest heen, en het vlees wordt bereikbaar. Nu is Aimée toch wel een beetje gehard, want in elke grote pinguin-kolonie ligt ook een aantal dode pinguins. Maar een “kill” door een leopard seal willen we nog even voor haar verbergen.

In Hannah point zijn er uiteraard veel pinguins, maar ook veel grote vogels. We zagen voor her eerst Macaroni pinguins (onze vierde pinguinsoort van de expeditie). Ik noem het ook wel rockstar pinguins, want ze hebben een coole gele kuif. De grootste attractie op Hannah Point zijn echter de Elephant seals, de grootste zeehonden ter wereld. Onze vijfde zeehond-soort. Mannetjes kunnen 5000 kilo wegen; da’s heel veel blubbervet. Het zijn grote, indrukwekkende en luidruchtige beesten.

Daarnaast heeft Hannah point veel fossielen van varens van toen Antarctica nog warm en groen was, en botten (van walvissen, pinguins, vogels en zeehonden), wat de landing extra interessant maakte voor Kevin. Hij vond het geweldig om samen met de expediestaf nieuwe stenen en botten te vinden. Die we overigens netjes achterlaten, want je mag niets meenemen van Antarctica. Kevin en ik gingen uiteindelijk met de laatste zodiac terug naar het schip – dit was waarschijnlijk zijn favoriete plek.

Isabelle assisteerde tijdens de wandeling het expeditieteam – zij hielp tijdens de soms lastige wandeling enkele oudere gasten die niet zo goed ter been zijn. Nog even en we kunnen allemaal blijven om hier te werken; Aimée in de shop, Kevin als rotsen- en fossielenprofessor en Isabelle als gids. Nu alleen nog een job voor mij vinden.

In de middag hadden we geen excursies, want het schip zette koers voor een lang stuk naar de Weddell zee in het oosten. Wel waren er lezingen, maar wij gebruikten de tijd voor relaxen, een siesta, spelen en (Aimee) tekenen. Verder genoten we van al het eten en snacks. We hebben een Indonesiche chef aan boord, en ook een uitstekende toetjes en taartjes-chef. Dus rollen we volgende week waarschijnlijk als elephant seals de Falklands op.

Avontuur op Deception Island

Deception Island is één van mijn favoriete plekken in Antarctica (of moet ik officieel zeggen; South Shetland Eilanden). Het is een enorme vulkaankrater die je met het schip kan binnen varen. De vulkaan is ook nog eens actief… Dus je vaart een actieve vulkaankrater binnen, in een van de meest afgelegen en onvoorspelbare gebieden ter wereld. Dat is pas “adventure travel”.

Deception Island is een typisch “James Bond” eiland. Hier verschuilt de schurk zich in z’n geheime basis… Er is overigens een grote verlate basis, ooit een grote walvisverwerkings-installatie, later een Engelse basis met vliegveld. Het werd verlaten na een vulkaanuitbarsting en is nu dus een “spookbasis”.

Over het verlaten van de basis na een vulkaanuitbarsting is een kinderboek verschenen, die ik aan Kevin heb gegeven. Dus vroeg ik Kevin en Aimee ‘s ochtends ;

“Herinneren jullie je dat kinderboek nog, dat ik Kevin heb gegeven, over die mensen die moesten vluchten voor de vulkaan?”

Kevin; “O ja, gaan we naar Pompei?”

Aimee; “Ja, dat boekje heb ik”
Ik aan Aimeé; “heb je dat boekje van Kevin geleend?
Aimee; “nee gewoon gepikt”

Tja…

De vulkanische activiteit neemt momenteel weer toe, want langs het strand borrelt er heerlijk warm water omhoog. Helaas vermengt het zich snel met het ijskoude water dus er is hier, in tegenstelling tot sommige fabels, geen “warme” shortcut voor een polar plunge.

Het is een fascinerend gebied; de spookstad, vulkanische rotsen en zwarte zandstranden en natuur. Er is hier een grote groep fur seals, die weer met elkaar aan het “matten” waren.

Tijdens de lunch voer het schip de vulkaan weer uit. Aan de buitenkant van Deception Island is er een lang strand genaamd Baily Head. Dit is één van de meest unieke natuurplekken in Antarctica, helaas meestal onbereikbaar vanwege de golfslag. Deze was echter ‘s middags wat minder dan normaal, dus besloot expeditieleider Hadleigh er voor te gaan. Hij gaf de garantie dat je nat zou worden, en dat camera’s goed beschermd moesten worden. Maar zijn met militaire precisie uitgevoerde landing op Baily Head werd een success. En wat was de beloning? Een amphitheater met 100.000 (!) Chinstrap pinguins. En een strand met ca 10.000 Fur seals. Overal waar je kon kijken; penguins en zeehonden. Ongeloofelijk. Op de terugweg werden we inderdaad nat van een golf, maar dat was het avontuur wel waard.

Cierva Cove & Mikkelsen Harbour

Het leven aan boord van de Sea Adventurer heeft zijn “gangetje” gekregen. Onze cabines zijn mooi op hetzelfde dek als de lounge, de shop en het restaurant. Met de kinderen hebben we de zeer duidelijke afspraak gemaakt dat ze zonder ons alleen op dit dek mogen komen, plus de bibliotheek een dek hoger, en altijd alleen binnen. Voor het buitendek of plekken zoals de brug moeten ze één van ons vragen. En dat gaat goed. Wat uitstapjes betreft heeft Aimee de voorkeur voor zodiac cruising (nauwelijks inspannend), terwijl Kevin de voorkeur geeft aan “landingen”.

Het weer op woensdag was nog mooier dan de dagen ervoor. De zon had de mist en wolken verdreven in een baai genaam Cierva Cove. Maar boven het water en over de gletsjers lagen nog steeds mistflarden, waardoor er een bijzonder plaatje onstond. We gingen hier in de baai zodiac-cruisen. Het mooiste hier was het uitzicht op de gletjsers, bergen en ijsbergen. Met een zonnetje is Antarctica extra prachtig. Er waren ook weer bultrugwalvissen in de baai, maar deze trokken zich terug tegen een grote ijsberg, waardoor we ze niet konden naderen. Uit veiligheidsoogpunt mag je namelijk grote ijsbergen niet naderen vanwege instortings- en zelfs explosiegevaar.

We zagen weer vele crab-eater zeehonden en uiteindelijk ook een leopard seal; geen koddig knuffelbaar zeehondje, maar een dodelijke preditor die vooral op andere zeehonden en pinguins jaagt. Deze jager was echter heerlijk aan het ontspannen, en was zelfs wijdmonds aan het gapen, waardoor we een perfect zicht kregen op zijn dodelijke tanden.

Uieraard was er weer genoeg ijs in het water, waaronder het prachtig gevormde tienduizenden jaren oude zwarte ijs.  Het is alsof de beste beeldhouwers van de aarde zijn losgelaten op dit ijs. Het laat zien dat moeder natuur nog altijd de beste kunstenaar is. Helaas is dit ijs in de zee gedoemd om weg te smelten. We “redden” het nog voor even voor de foto’s, waarna het als ijsblokjes in onze drinkglazen belandt.

In de namiddag landden we op een eilandje in Mikkelsen Harbour. Een eilandje vol leven; er is een grote kolonie Gentoo pinguins en Fur Seals, en we zagen ook enkele Weddell seals. De pinguins zijn altijd grappig om naar te kijken. En de Fur seals maakten spektakel door met elkaar te vechen, hoewel nooit te serieus. Het uitzicht was weer buitenaards, vanaf de gletsjers werden wolkflarden naar zee geblazen, die zich ver boven zee oppakten tot een dichte mistbank, terwijl wij in het zonnetje stonden.

Pinguins & Orkas

Dinsdag gingen we weer verder naar het noorden. Eerste stop was Darnoy Point, in Dorian Bay. Er is een kolonie Gentoo Penguins, dus we konden weer onze gevederde vriendjes bekijken. Hoe ze ruzie maken, hoe ze hun kleintjes te eten geven, hoe ze met elkaar omgaan. Er gebeurt genoeg in de groep en ze storen zich niet aan ons. Je kunt dus lekker op een rotsje zitten en het pinguinleven bestuderen. Overigens moest ik met name Isabelle tegenhouden, om een paar wollige pinguin kleintjes met hun schattige ronde buikjes, in haar zakken te steken voor thuis, als nieuw huisdier.

In Dorian Bay staat ook een Argentijnse schuilhut met een grote Argentijnse vlag, tot vreugde van Aimée die het meteen herkende: Het land van haar Canadeese vriendinnetje Erika. Ook staat er een oude Engelse hut, want ooit maakten bevoorradingsvliegtuigen hier een tussenlanding op de gletsjer.

Tenslotte lag er veel sneeuw, tot groot plezier van Kevin en Aimée. Er werd lekker met sneeuwballen gegooid.

In de namiddag zouden we eigenlijk een landing maken op een eilandje met een Chinstrap Pinguin kolonie. In de verte waren echter orka’s waargenomen en expeditieleider Hadleigh besloot het risico te nemen om de zodiac’s te laten zakken en achter de orka’s aan te gaan. En met success, want we konden de geweldige “apex preditors” van dichtbij bekijken. De orka’s staan hier in Antartcia helemaal bovenaan de voedselketen, het zijn de leeuwen van de zuidpool. Op een gegeven moment zagen we ze zelfs achter een zeehond aangaan en deze omhoog gooien. Het beestje kwam er gestrest en geschrokken vanaf; de orka’s staakten hun jacht. Wellicht hadden ze hun buikjes al vol en gaven ze alleen het voorbeeld aan hun jonkies. Wederom een onvergetelijke ervaring.