Kings & generals op de Falklands

Donderdag waren we aangekomen aan de oostkant van de Falklands, voor een laatste hoogtepunt van de reis. We hebben heel veel hoogtepunten gehad, en met Volunteer Beach/Point op de Falklands werd er nog één toegevoegd. Maar niet zonder uitdaging; er stond een sterke wind, en daardoor een behoorlijke golfslag. We kregen weer de waarschuwing; je zal waarschijnlijk nat worden op het zodiac-ritje naar de kant. Toch ging het goed, tot vlakbij het strand zelf. We kregen een grote golf van achteren over ons heen, en ondergetekende zat er recht voor. Gelukkig wist de waterdichte kleding de ergste schade te beperken, maar bij mij had de golf zelfs in mijn nek geslagen, dus het water sijpelde in mijn kleding naar beneden. Gelukkig was het niet koud, dus ik kon de excursie met een nat pak en een lach vervolgen.

Volunteer Beach is een hoogtepunt vanwege… pinguins. Hebben we die dan nog niet genoeg gezien? Ja we hebben veel pinguins gezien, maar hier zagen we de prachtige King pinguins, absoluut de mooiste (en ook grootste) pinguinsoort die we hebben gezien. Het was inmiddels pinguin soort nummer zes van de reis, en op Volunteer Beach zagen we ook pinguinsoort nummer zeven; de Magellanic pinguin, de enige pinguin die holletjes in de grond maakt als nest. Er was nog een pinguinsoort op het strand; de Gentoo, maar die hadden we al in Antarctica gezien.

Vrijdagochtend legde we in het hoofdstadje van de Falklands, Stanley, aan. We hadden de keuze tussen twee landtours; één naar een baai voor nog meer vogels en pinguins, en de andere was de “battlefield tour”; een tour langs de belangrijkste plekken van de oorlog van 1982. We besloten de laatste tour te nemen, als afwisseling en ook om een kijkje in de binnenlanden te nemen. De indruk van de binnenlanden is simpel samen te vatten; een grote leegte. Zoals gezegd zijn hier nauwelijks bomen. En naast het stadje Stanley (2500 inwoners) zijn er slechts enkele boerderijtjes in het uitgestrekte heuvelige en rotsige landschap. Het is dus vooral indrukwekkend “leeg”.

Onze battlefield tourguide was een echte Falklander, Tim genaamd. Hij werkte in 1982 op een boerderij met een airstrip. Hij raakte gewond (en verloor een oog) door “friendly fire” toen de Engelsen een paar bommen afgooide op de airstrip. De piloot van het vliegtuig kwam hem na de oorlog opzoeken, en ze werden goede vrienden. Dit was één van de vele verhalen die hij boeiend kon vertellen. De oorlog heeft weinig resten achtergelaten, op een paar Argentijnse helicopterwrakken en helaas nog steeds 80 mijnenvelden na. Het is een bizar verhaal hoe deze rotsige lege eilanden de speelbal werden van de Argentijnse generaals, met veel verlies aan mensenlevens aan beide kanten tot gevolg.