Stanley, een “quirky” stadje

Het hoofdstadje van de Falklands werd omschreven met het Engelse word “quirky”. Volgens mij is er geen directe Nederlandse vertaling van het woord, maar het betekent iets als raar maar leuk. Een beetje vreemd maar wel lekker, zeg maar. Het is zo’n stadje aan het einde van de wereld. In een grote leegte. Waar het overigens altijd hard lijkt te waaien. Een stadje met 2500 inwoners zou bij ons bijna omschreven worden als een gehucht, maar hier is het een echte hoofdstad.

We bezochten als eerste de kathedraal. Tja het heet kathedraal, maar met 250 zitplaatsen is het in omvang natuurlijk niet te vergelijken met de grote kathedralen van Engeland. Het is de meest zuidelijke kathedraal ter wereld, en het ziet er liefelijk uit. Voor de kathedraal staat een monument gebouwd uit walvisbotten. Het stadje staat verder vol met typische Engelse knalrode telefooncellen en ditto postbussen. Het parkje aan het water is interessant met een paar oude kanonnen. Een van de andere bezienswaardigheden van Stanley, geloof het of niet, is een particuliere tuin vol met tuinkabouters. Aimee vond dit heel leuk. Even verderop was interessanter; daar had een particulier z’n tuin vol gezet met walvisgeraamtes. Toen we dit van buiten bekeken, werden we door de vriendelijke Falklander in de tuin uitgenodigd. Hij legde uit vanuit welke plek van zijn tuin je het beste kon fotograferen. Ook liet hij de kinderen hun hoofd steken in een bek van een orka, en konden ze een stuk ruggewervel proberen op te tillen. Heel leuk en leerzaam.

Even verderop kwamen we in een gewone speeltuin, waar de kinderen na twee weken op een boot heel blij mee waren. We kwamen daarna weer bij de waterkant uit, waar het monument stond om de gevallenen uit de Falkland oorlog te herdenken. Daarvoor staat op Thatcher Drive, een buste van, hoe kan het ook anders, Margeret Thatcher. Volgens gids Tim van de Battlefield tour, los van elke politieke partij, een persoon die de Falklanders vergelijken als “hun” Churchill. Iemand die hen niet opgaf, maar voor hen opkwam en bevrijdde. Toen we even later onze wandeling beeindigden in de plaatselijke pub, werd de boodschap nogmaals onderstreept in deze door telloze Engelse vlaggen versierde drinkgelegenheid: Deze trotse mensen voelen zich 100% Brits en willen dat absoluut blijven.