De lange reis naar huis

Zaterdag begon onze lange reis naar huis. De eerste dagetappe was van de Falklands terug naar Punta Arenas. We gingen half negen van boord, en konden ons nog 2.5 uur vermaken in Stanley. Dat lukt best; het is een grappig stadje. We brachten een bezoek aan het plaatselijke museum en de kids genoten weer van de speeltuin. Vevolgens gingen we iets over elven op weg naar Mount Pleasant. Dat is een militaire (RAF) basis, dus toen we daar bij de poort aankwamen begon het checken en wachten.

Als eerste werden we door de militaire politie in de bus gecheckt en van hun lijst afgevinkt. Aangekomen bij de terminal (nou ja, een aangepaste hangaar), waren er lange rijen voor de kleine check-in ruimte. Waar we weer, heel modern, werden afgevinkt op een papieren lijst. Vervolgens kwamen we bij twee personen die de luchthavenbelasting moesten innen. We werden, jawel, weer afgevinkt op een lijst. Daarna kwamen we bij de douane, die direct naast de luchthavenbelastingpersonen zat. Maar ze had wel haar eigen passagierlijst, waar we wederom netjes op werden afgevinkt. Tenslotte kwamen we bij security, waar we, u raadt het al, op het papieren lijstje werden afgevinkt. Daartussen; wachten, wachten, wachten. Sorry kids, na wellicht de meest interessante dagen uit jullie leven, nu een hele saaie.

De basis van de Falklands is, zoals de eilanden, uitgestrekt, en leeg. Hoe ze het voor elkaar kregen om ons uiteindelijke vliegtuig aan de complete andere kant van het lege platform te parkeren, zal een vraag blijven. Maar daardoor kregen we een stevige wandeling tegen de altijd sterke Falklands wind in, over het platform van een echte Royal Air Force basis.

We waren na 1.5 uur vliegen in Punta Arenas, waar we, jawel, moesten wachten voordat we de douane konden passeren. Het fantastische stuk biefstuk in het Dreams Hotel twee uur later maakte gelukkig veel goed.

Zondag reisden we verder, met als eerste etappe Punta Arenas – Puerto Montt – Santiago. In dit vliegtuig kwamen we terecht in de ergste turbulentie ooit. We zijn heel wat gewend, maar het zweet stond op mijn voorhoofd.

In Santiago zagen we nog even Iron Maiden’s privejet (een B747) met een kapotte motor, voordat we in een Dreamliner doorvlogen naar Sao Paulo. Daar hadden we drie uur overstaptijd, die we in de lounge doorbrachten, waar ze ook onze favoriete yuka-broodjes serveerden. Het laatste en langste stuk, 11 uur naar London, ging soepel. De kids vermaken zich prima dankzij de entertainment-schermpjes. Kevin zag bijvoorbeeld de actiefilm “The Martian” drie keer. En lekker; we kwamen in Engeland aan met stralend lenteweer!