Tussenstop in Brugge

Vrijdagochtend kwam ik thuis, en zaterdagochtend vertrokken we al weer naar Nederland. Ik was dus maar heel kort in Engeland; net lang genoeg voor klusjes als grasmaaien etc. En in September heb ik tijd genoeg om thuis te zitten….

Dit keer waren we plan om halverwege de rit naar Nederland een stop van twee dagen te maken in Brugge. We komen altijd langs deze stad, ik heb er veel over gehoord maar nog nooit hebben we het bezocht. We hadden zelfs een voordelig hondvriendelijk hotel gevonden buiten het centrum. Stel je verder weinig voor bij het hotel, ook al had het ook een buitenzwembad, wat tijdens het warme weekend goed van pas kwam. https://www.leonardo-hotels.com/leonardo-hotel-brugge

Zaterdagmiddag bleven we dan ook hangen bij het zwembad, ook al gingen we voor het eten even Brugge in. We gingen niet naar het centrum, maar bleven rondhangen in het gebied van het Minnewater, ooit een drukke haven, nu een rustig parkgebied met schilderachtige huisjes. We vonden daar een pizza-restaurant tot grote vreugde van Kevin, en ook Aimee want ze hadden er glutenvrije pizza’s

Zondagochtend relaxten we ook bij het zwembad. Waar opens achter ons een kamer wakker werd met allemaal Feyenoord liedjes als wake-up tunes. Gezellig, want Aimee had haar Feyenoord shirt aan, dus ze was er klaar voor. En het bracht later het nodige geluk met een 5-0 overwinning.

‘s Middags gingen we weer naar het stadje en liepen vanaf het Minnewater het centrum in. Uiteraard is het centrum druk en erg toeristisch, maar het is zeker de mooise stad van “de lage landen” die ik heb gezien. Prachtige oude gebouwen. En voor de kids; in het centrum zijn er heel veel chocolade en snoep winkeltjes! We aten die avond weer terug in de buurt van Minnewater (de buitenkanten van de stad zijn heerlijk rustig), in de mooie tuin van een een gezellig eetcafe met een Oosters tintje. Genaamd Stoepa. http://www.stoepa.be/

Eclipse

Excuses, ik heb een tijdje geen updates geplaatst. Te druk, met vooral leuke dingen.

Zo was ik afgelopen week in Toronto, om daar de laatste dingen over de dragen bij Quark en afscheid te nemen. Vorig weekend zat ik even tussendoor in Wyoming, om daar met het team van AmeriCan Adventures de Eclipse te bewonderen.

Vrijdagavond vloog ik van Toronto naar Salt Lake City. Daar verbleef ik een nachtje in een airport hotel, om daar ook op neef Dennis te wachten, die uit Kansas City kwam aangevlogen. Zaterdagochtend vertrokken we met een huurauto naar het noorden. Een flinke afstand, en aangezien we er ook nog een “scenic” tour van maakten, werd het een extra lange rit. Onze eerste stop was net ten noorden van Salt Lake City, het museum van de vliegbasis Hill Air Force Base. http://www.hill.af.mil/Home/Hill-Aerospace-Museum/. Een gratis museum, met enkele bijzondere vliegtuigen, zoals een echte B1 en B52.

Later op de middag reden we vanaf het westen het nationale park Yellowstone binnen. We volgenden de weg naar het zuiden, en kwamen onder andere langs watervallen en bizarre vulkanische geiserlandschappen. Ook zagen we elk en een bison. Het zijn de kleuren die Yellowstone zo mooi maken; het groen van de natuur, het geel van de droge grassen, het rood van de ijzerafzettingen uit de geisers, het wit van de kalkafzettingen uit de geisers en het blauw van de lucht en van de heet waterbronnen.

Later op de avond reden we door Grand Teton National park, waar we een prachtige zonsondergang achter de bergtoppen voorgeschoteld kregen, met een grote kudde bisons. We kwamen pas tegen half negen aan op de camping, waar ook de collega’s stonden. We hadden een rustig plekje aan de Snake River, en we genoten van een lekker stukje steak en een glas rode wijn bij het kampvuur.

De volgende ochtend gingen we raften. Er waren namelijk een groot aantal raftplekken voor onze passagiers opgekocht, maar er kwamen maar tien man ‘s ochtends vroeg aanzetten. Voor mij betekende het terugkeren naar de plek van mijn eerste raft-ervaring; ook als zestienjarige ging ik hier de Snake River af.

Na het koude water getrotseerd te hebben, aten Dennis en ik pizza, voordat we aan onze middagwandeling begonnen. We wandelden in twee uur om het schilderachtige meertje Leigh heen, met mooie uitzichten op de toppen van de Grand Teton. Helaas kwamen we geen zwarte beren tegen die hier vaak gezien worden. Na afloop van de wandeling koelden we even af in het meertje, voordat we terug naar het stadje Jackson gingen voor een lezing over de eclipse. We leerden van een bekende Engelse sterrenkundige waarom juist hier in Jackson veel mensen de eclipse kwamen bekijken; hier is er een 100% eclipse, van ruim twee minuten, en een zeer grote kans op helderde lucht. Maar ook belangrijk; met de bergtoppen van de Grand Teton in de achtergrond, zou het uitzicht en het licht geweldig worden.

En dat werd het ook op maandag. AmeriCan Adventures had een stuk ranch afgehuurd, en midden in het veld wat faciliteiten opgezet. Iedereen had genoeg ruimte, om zo rustig het natuurverschijnsel te bewonderen. En ja het is een hele bijzondere ervaring. Een aantal verrassingen;

·         Tussen het eerste contact (als de maan voor het eerst de zon “raakt”) en het tweede contact(volledige verduistering) is behoorlijk wat tijd; ruim 1 uur en twintig minuten.

·         De verduistering zelf duurt slechts 2 minuten en 20 seconden, een tijd dat door de vele ervaringen om je heen. enorm snel gaat.
·         De temperatuur daalde met 15 graden in die 1 uur en twintig minuten.
·         Met het blote oog is alleen de volledige verduistering te zien. Tot een minuut ervoor lijkt de zon voor het blote oog nog volledig te schijnen.
·         Het licht wordt wel heel anders; schaduwen worden ongeloofelijk scherp, en het licht op de bergtoppen is geweldig.
·         Dieren reageerden verschrikt; koeien achter ons begonnen steeds luider te loeien, terwijl er tijdens de verduistering zelfs een echte American Eagle lag over ons heenvloog.

Voor Dennis kwam uitiendelijk de trip ook goed uit; ook in de buurt van “thuis stad” Kansas was er een 100% eclipse, maar daar bleek het uiteindelijk helaas bewolkt!

Kids en youtube kanalen

De kids zijn bijzonder trosts op hun youtube kanalen. Het is het moderne legeo-bouwwerk; iets dat ze zelf hebben gemaakt en in elkaar gezet. Uiteraard gaat het over gamen. Wellicht niet het meest interessante onderwerp voor ouders, grootouders, familie en vrienden. Maar toch; als je ze een “like” of zelfs “follow” wilt geven; het zal enorm gewaardeerd worden. Kevin’s youtube kanaal; https://www.youtube.com/channel/UCUViZhVB3hmlBjJ2K85KAHQ. Aimee’s youtube kanaal; https://www.youtube.com/channel/UCAba9lVRTktGH3PJLgItDNg

Oude man

Het is even wennen. Vijfenveertig, terwijl je je, net zoals Bryan Adams zong, nog steeds 18 voel. Toch is dat niet altijd meer het geval........

Op onze Noordpool reis speelde ik een spelletje volleybal mee in de gymzaal van het schip. Zo haalde ik nog met een mooie snoekduik een bal van de vloer. Niets aan de hand. Tot de volgende ochtend, toen ik met een pijnlijke heup wakker werd. Er zat een flinke blauwe plek op.

Vorige week donderdagavond was ik op het zomerfeest van ons Londonse bedrijf Exodus Travels. Ze hadden een leuk speelset, waarbij je tegen elkaar moet vechten in grote opblaaspakken. Hilarisch spelletje, om daarmee uiteindelijk over de grond mee te rollen. Totdat ik de volgende ochtend wakker werd met een pijnlijke knie die “op slot” leek te zitten.

Na vakantie werd het afgelopen zaterdag ook weer eens tijd voor wat “echte” sport. Een simpele vijf kilometer met Parkrun. Maar wat blijkt? Ondanks de gymzaal aan boord is mijn conditie achteruit gevlogen. Ik kon net binnen de 30 minuten finishen, en was de rest van de dag moe. Oude l..... vent!

Omgeving Guildford verkennen met Oma Nel

Afgelopen vrijdagmiddag maakten we een uitje voor Oma Nel’s verjaardag. We gingen naar het stadje Guildford; een druk maar gezellig stadje aan de rivier de Wey waar veel te doen. Zoals Dapdune wharf. Deze oude historische scheepswerf ligt op een steenworp van het centrum, maar is nu een heerlijk en rustig plekje aan de rivier. Ook dit wordt beschermd en gemanaged door de National Trust.  https://www.nationaltrust.org.uk/river-wey-and-godalming-navigations-and-dapdune-wharf. We hadden met de kids een puzzeltocht over de werf, hadden daarna thee met gebak in het zonnetje, voordat iedereen een bootje instapte voor een tourtje over de rivier. Iedereen behalve ik; ik moest op mijn vriend Epic passen. Honden waren niet toegestaan aan boord.

Na het bezoekje aan de werf maakten we ritje in ons favoriete gebied rondom het schilderachtige plaatsje Shere. Echter we stopten nu niet in Shere, maar in het naastgelegen gehucht Gomshall. Ook dit plaatsje ligt aan het ondiepe “speel” riviertje de Tillingbourne, net zoals Shere.  In het plaatsje heb je een gezellige traditionele pub, met bloementuin, aan het watertje. Genaamd The Compasses Inn http://thecompasses-gomshall.co.uk/. Een perfect plekje.

Verzekeringentijd

Deze zomer zijn we twee jaar in Engeland, en dat betekent dat alle verzekeringen weer aflopen. De Engelse verzekeringsmaatschappijen lokken je binnen met gunstige tarieven, maar bij de automatische verlengingen verhogen ze hun tarieven significant; tot wel 20-40%. Als je dan opbelt om te klagen of te annuleren, dan doen ze nog wel wat van de prijs af (dat laat zien dat ze hopen dat “luie” klanten gewoon de forste verhogingen accepteren). Maar goed, het is een competitieve markt, dus dan spring je gewoon weer over op het volgende aanbod. Zo konden we voor onze auto’s de verzekering voor £200 per auto goedkoper aflsuiten.

Ook loopt deze zomer onze tweejarige hypotheek af. Met een goede, in twee jaar tijd opgebouwde, credit geschiedenis, en de nodige aflossingen konden we deze enorm voordelig oversluiten voor vijf jaar bij onze eigen huisbank HSBC. Ik mopper graag over banken (zie ook http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2012/04/banken-bmo-bank-of-scotland-rabobank-en.html, maar HSBC heeft de afgelopen twee jaar indruk gemaakt met hun prima service.

Uiteten met piloot en verjaardagsfeestjes

Vorige week donderdag kregen we Oma Nel op bezoek, die hier ondere andere haar verjaardag komt vieren. Zaterdag kregen we ook nog even neef Bas over de vloer, die ons kwam bedanken met een etentje voor alle overnachtingen dit jaar. Nadat we Feyenoord de Johan Cruyff schaal hadden zien winnen, probeerden we weer eens een nieuwe pub uit, dit keer in het plaatsje Frimley Green. De pub The Old Wheatsheaf werd een succes http://theoldwheatsheaf.co.uk, terwijl het slechts op tien minuten rijden van ons huis ligt.

Zondag vertrok ik vroeg voor een bezoekje aan Veenendaal, om daar de verjaardagen van  zus Marijke en nicht Tanya te vieren. Om hier weer maandagavond terug te komen, want op dinsdag moesten we  Nel’s drie-en-tachtigste verjaardag vieren!

Terug in de bewoonde wereld (met wifi) (3 augustus)

Vorige week maandag hadden we nog een laatste zeedag, voordat we in de nacht weer in Murmansk aankwamen. ’s Ochtends moesten we vroeg het schip af, omdat deze klaar gemaakt moest worden voor de volgende reis. We kregen nog een rondleiding aangeboden op de Lenin, de eerste nucleaire ijsbreker, nu een museumboot. Met uiteraard veel mooie Sovjet-symbolen, inclusief Lenin. Na de tour gingen we direct door naar het vliegveld.

Voor de rest was dit een reisdag. Om half twee vertrokken we vanaf Murmansk, en tegen vier uur waren we terug in Helsinki. Daar gingen we nog met onze Chineese partner Kenneth een hapje eten bij een Chinees restaurant.

De meeste mensen vlogen woensdagochtend vroeg terug naar huis, maar wij pas aan het einde van de dag. De kids waren blij om weer in wifi-land de zijn, dus ik ging in mijn eentje erop uit om nog wat van Helsinki te zien. Tegen de avond waren we weer terug in Engeland.

Terug in Franz Jozefland (30 juni)

Zaterdag hadden we nog een dag in Franz Jozefland. Nadat we zoveel ijsberen hadden gezien, had het expeditieteam een ander afwisselend programma in elkaar gezet. ’s Ochtends voeren we door het prachtige Collinson Fjord. Daarna maaken we een landing met de zodiacs op Champ Island. Dit is een bijzonder eiland vanwege geologische eigenschappen; op dit eiland zijn door fossielen en organische processen grote perfect ronde ballen ontstaan, van kleine ping pong balletjes tot enorme grote stenen ballen, die we ook wel kennen uit een Indiana Jones film.

Daarna voeren we verder naar het zuiden, en kwamen nog een keer langs Tikhaya Bay. En dit keer konden we hier wel een landing uitvoeren. Tikhaya Bay is een oud weerstation en kleine wetenschappelijke nederzetting van een honderd jaar oud. Interessant om hier langs de oude houten huisjes te lopen. Daarnaast kan je hier in deze tijd van het jaar zien dat de Arctic opfleurt; er zijn overal mooie kleine bloemetjes die uit de drassige bodem opkomen.

Zondag voeren we al weer terug over de Barentszee, jawel genoemd naar onze Nederlandse poolontdekker. Een dag die vooral in het teken stond van lezingen en presentaties. ’s Middags hadden we nog een aparte onverwachte bezienswaardigheid; we voeren langs een dode walsvis, die opgezwollen in de zee dreef, met veel vogels eromheen. Die allemaal geduldig aan het wachten waren op het moment dat de walvis door de interne gassen wordt “open” geblazen, want dan kunnen ze pas bij het zachte vlees.

Zondagavond had het team een feest georganiseerd, waar ons kleine feestbeestje Aimee volledig uit haar dak ging. Een expeditiecruise met een kleine groep is voor haar perfect; er zijn zoveel mensen en bemanning waar ze in korte tijd een band mee kan opbouwen!

De enige richting is zuid (28 juli)

Op de Noordpool steldde ik aan de kids nog de quiz vraag – wijs met je vinger het zuiden aan. Ze hadden hem door – je kan je vinger in elke richting wijzen, alles is het zuiden. Zo konden we donderdag ook maar één richting uit met het schip. Naar het zuiden. Terug richting naar Franz Jozefland.

Donderdag was een ijsbreek dag met weinig activiteiten. We hadden in een klein groepje een vragenuurtje met de kapitein van het schip. Verder zagen we aan het einde van de dag weer een mooie ijsbeer, die we goed konden volgen, ook toen hij een stuk ging zwemmen. En verder vermaakten we ons met wat meer typische cruise activiteiten, zoals eten, drinken en interessante presentaties. We hebben een aantal experts van wereldklasse aan boord, zoals topfotograaf Paul Nicklen.

Vrijdag naderden we weer de eilanden van Franz Jozefland. Het werd een ijsberendag. We zagen gedurende de dag drie ijsberen, die uit nieuwsgierigheid het schip weer tot zeer dichtbij naderden. Ze stonden op een gegeven moment onderaan het schip naar ons naar boven te kijken. Op het einde van de dag zagen we ook vier ijsberen, die net een zeehond te pakken hadden, en deze verscheurden en opaten. Een enigzins bloederig en wreed beeld, maar wel natuurlijk en uiteraard zeer spectaculair. 

Tussendoor naderden we nog Kaap Fligely, het noordelijkste puntje land van het Europees/Aziatische continent dichtbij met ons schip. En kregen we een tour door de machinekamers van het schip. Voor het eten zagen we nog een groep walrussen op het ijs. 

De spectaculaire dag werd afgesloten met een rondvluchtje met de helicopter, door de fjorden en over de gletsjers van de eilandengroep. Korte filmpjes van onz vlucht; https://youtu.be/rr0YbUfqiFU, https://youtu.be/f_5DFw4VfrQ, https://youtu.be/Dof9GIDJUtI, https://youtu.be/vNkp8CHMzbY, https://youtu.be/uIpG57t63hM en https://youtu.be/fyziWVrCQ34

Naar de Noordpool (26 juli)

Dinsdag braken we weer veel ijs op weg naar de Noordpool. Het is soms niet te bevatten hoe makkelijk en snel dit schip door dik ijs breekt. De snelheid is meestal een stuk hoger (15-20 knots) dan de snelheid van een “gewoon” expeditiecruiseschip door “gewoon” water (12-15 knots).

Ik heb een aantal filmpjes van het ijsbreken, waarvan ik er een viertal op youtube heb gezet.

https://youtu.be/vI8RJ6JgxfI (van de brug genomen), https://youtu.be/yVNh6oYjyhI (time lapse)

https://youtu.be/J3oy3607804 (time lapse met zwaarder ijs) en https://youtu.be/h0Bf5suJ3rw

(time lapse bijna bij de Noord Pool, merk ook de helcioptervluchtjes op!)

We konden deze dag nog een keer een kort helicoptertochtje maken, om het beste zicht te krijgen op het ijsbreken. https://www.youtube.com/watch?v=xBsk8WNc4bI

Er werd ook nog een beetje gewerkt deze dag, want ik had samen met zakenpartner Kenneth een sessie met onze Chinese gasten aan boord (in totaal 51 man). Tegen de avond naderden we langzaam de 90 graden van de geografische noordpool. Iedereen stond op het voordek, ondanks dat het helaas een beetje regende. Ja het is hier nu behoorlijk mild, met temperaturen van net boven de nul. Global warming....

Het bereiken van de 90 graden werd luid gevierd, met de scheepshoorn, champagne, toespraken, en muziek. Uiteraard waar er een feestje is, staat Aimee vooraan. En bleef ze ook tot het laatst.

Woensdagochtend werden we wakker in een surreale wereld. Gelukkig was het gestopt met regenen. De zon was er zelfs, maar ook enkele mistnevels. De kapitein had het schip in het ijs “geparkeerd” en na het ontbijt mochten we het schip af en de ijskap op. Een bizar landschap was voor ons veiliggesteld. Kevin vergeleek het met de maan. Er waren kleine ondiepe blauwe smeltpoeltjes – niet te verwarren met onveilige breuken in het ijs. We konden het aparte landschap, de ijsvormen, en uitzichten bewonderen. Maar eerst hadden we nog een groeps-ceremonie in een cirkel om het Noordpool 90 graden bord dat we hadden neergezet. Inuit (of minder politiek correct maar bekender “eskimo”) hoofdman David gaf een drum/dans ceremonie in de cirkel.

Quark had voor nog wat meer entertainment gezorgt. Er stonden verschillende borden en afstandwijzers voor de nodige foto’s. We hadden een rode Engelse telefooncel uitgerust met een werkende sateliet-telefoon. Er was vooraan het schip een touw vastgemaakt, waarmee je een foto kon maken net alsof je het schip door het ijs trekt. Later werd er nieuw entertainment toegevoegd; om half twaaf konden de dapperen (of stommelingen, het is maar hoe je het bekijkt) een polar plunge maken op de Noordpool. Water temperatuur was min 1.5 graden, jawel de koudste plunge die je maken maken. Vorig jaar krabbelde Aimee terug van de plunge in Antarctica, toen we hand in hand klaar stonden om te springen. Dit keer ging ze tot mijn verbazing voor mij, en zelfs voor haar vriendinnetje, en ze ging echt! Wel op een vreemde (en zelf moeilijkere) manier; ze ging eerst met haar voeten op de ladder in het water staan, en toen sprong ze. Nadat dochter het voorbeeld zette, kon ik niet achterblijven, dus ging ik voor mijn inmiddels zesde plunge...

Na weer opgewarmt te zijn, hadden we lunch. Een echte (en heerlijke) barbeque buiten op het pakijs. Daarna volgde de meest bijzondere activiteit; balonvaren. Jawel we hebben een echte balon bij osz, inclusief piloten, en iedereen kon de Noordpool in alle rust een paar minuten vanuit de lucht bekijken. Filmpje https://www.youtube.com/watch?v=lLXPHPqDZrg

Franz Jozefland (24 juli)

Zondag kwamen we het laatste land tegen; de eilanden van Franz Jozefland. We konden vanaf het schip de eerste kaap, Cape Flora, tussen de mistflarden door bewonderen. Het zicht klaarde goed op, dus was er het plan op een landing te maken bij de oude basis Tikhaya Bay. Helaas zoals het bij expeditie-reizen kan gaan; het zicht was goed, maar de wind te hard voor veilige operaties met zodiacs. Wel bracht de kapitein het schip dichtbij de enorme “vogel”-rots Rubini Rock, waar naar schatting meer dan 200.000 paren vogels broeden.

In het noorden van de eilanden kwamen we meer en meer ijs tegen. En dat is goed nieuws; ten eerste kon dat de ijsbreker aan het werk zetten. Filmpjes https://youtu.be/LnNQ6AVx36E en https://youtu.be/whTyEJu1OXE. En dat kon je ook in je glas wijn in het restauarant merken https://www.youtube.com/watch?v=BsyepyqqiZE

Ten tweede betekende dat; ijsberen gebied! En wat dat laatste betreft werden we niet teleurgesteld; we zagen op een gegeven moment drie ijsberen tegelijk. Het schip werd stil gelegd om de beesten rustig te bewonderen. Vanaf de brug vonden we daar in totaal zelfs negen ijsberen, waarvan vijf dichtbij genoeg waren om te fotograferen. Maar het kan altijd beter. Later op de dag zagen we nogmaals twee ijsberen; een moeder met een relatief ouder en bijzonder nieuwsgierig jong. Toen we het schip stillegden, kwamen ze naar het schip toe. Totdat ze zelfs onderaan het schip stonden, en nieuwsgierig naar ons naar boven keken. Een onvergetelijk moment om deze prachtige dieren zo dichtbij te kunnen bewonderen. Filmpje https://youtu.be/zugRTudptIs

Maandag gingen we verder door het ijs richting de Noordpool. Hoogtepunt van de dag was dat we een helicoptervlucht mochten maken rondom het schip – de beste manier om het ijsbreken te bewonderen. Filmpje https://youtu.be/6WKljKC_ko8

Maar er gebeurde nog veel meer; Klimaatwetenschapper Maureen Raymo had een eigen sessie met de kinderen aan boord. Aimee mocht expeditieleider Cheli “assisteren” op de brug tijdens de helicopter-operaties, waarbij ze met grote trots werd uitgerust met een eigen radio. Aimee en ik speelden ook nog een potje volleybal met de crew in de gym (jawel het schip heeft een eigen gym en zwembad). En ’s avonds na het eten zong de gehele familie Lagerweij tijdens de Karaoke avond!

Murmansk & De Victory (22 juli)

Vrijdagochtend verlieten we Helsinki en vlogen we een anderhalf uur verder naar het Noorden. Daar, net over de grens in Rusland, landden we in Murmansk, de thuisbasis van Rusische nucleaire ijsbrekervloot. Voordat we naar het schip gingen, kregen we eerst een stadstour voorgeschotel.

Laten we eerlijk zijn; Murmansk is op het eerste oog een lelijke stad. Het bestaat grotendeels uit oude vervallen appartementencomplexen en wat havenindustrie. Dit is dan ook geen stad gebouwd als vermaak of design, maar om te overleven. Het is de grootste stad (ruim 200.000 inwoners) boven de Arctische cirkel. Het was de levensader voor Rusland in de tweede wereldoorlog.

Hoogtepunten van de stad zijn de vele monumenten, die de stad nog wat moois meegeven. Meest opvallende is een 35 meter hoge soldaat, op een heuvel boven de stad, die de gevallenen uit de tweede wereldoorlog herdenkt.

Tegen de namiddag gingen we naar de installaties van RosAtomflot, de maatschappij verantwoordelijk voor de nucleaire vloot. De rode “Fifty Years Of Victory” torende al hoog boven het gebouw uit, gelegen naast een Rusisch vliegdekschip. Na de nodige veiligheidschecks mochten we aan boord van dit enorme monster, met een stuwkracht van 75.000 PK. Het is het enige schip wat Quark gebruikt, waar ik ondanks zeven jaar van contractonderhandelingen nog nooit een voetstap op had gezet. Dit vanwege het bijzondere karakter – vanwege veiligheidsvoorschriften kan je dit schip niet zo maar even bezoeken.

Onze kinderen waren wildenthousiast, zeker toen ze bekenden van het Quark team tegenkwamen. Aimee werd al snel grote vriendinnen met een twaalf jaar oud meisje, terwijl Kevin kameraadjes vond in twee Chinese jongetjes.

Tegen de avond vertrok het schip naar het noorden. Zaterdag was een dag op zee, met de nodige presentaties en briefings. Klein hoogtepunt was dat het snel wisselende weer op een gegeven moment ons een prachtige “mist-boog” voorschotelde, een soort regenboog van mist. Nog nooit eerder gezien. ’s Avonds hadden we een presentatie en drum-sessie van een Inuit leider, die op deze reis een speciale gast is.

Naar glutenvrijparadijs HEL (20 juli)

Woensdagochtend begon onze vakantie met een vlucht naar HEL. Ja het is even wennen, maar dat is de airport code van Helsinki in Finland. Met een twee uur tijdsverschil kwamen we daar aan het einde van de dag aan. Na het inchecken in ons hotel in het midden van de stad, lobbyden de kids het voor elkaar dat we bij de McDonalds gingen eten. Waarbij McDonalds in Finland wel opviel, want ze hebben hier glutenvrije broodjes! Net zoals in Zweden en Noorwegen overigens.

Het is hier zo wie zo een glutenvrijparadijs. Bij het ontbijt in het hotel kregen we een bord met allemaal vers gebakken glutenvrije broodjes en koekjes. Mmmm!

Donderdag hadden we een hele dag in Helsinki. ’s Ochtends verkenden we de stad, die op het eerste oog niet zo heel bijzonder was, op de grote witte kathedraal na. Echter als je vanuit het centrum een ferry van 10 minuten neemt naar het zeefort “Suomenlinna”, dan kom je een bijzondere wereld binnen. Dit UNESCO werelderfgoed is niet alleen interessant vanwege de forten en kannonnen, maar ook vanwege de liefelijke gekleurde oude houten huisjes, de natuur, de wilde bloemen en de uitzichten. Het Rusische kerkje is ook bijzonder, zeker vanwege de reling om de kerk heen, die gemaakt is van kannonnen en ankerkettingen. We vonden er ook een klein pizzarestaurant special voor Kevin, in een fort gebouwd. En uiteraard hadden ze hier ook glutenvrije pizza’s.

’s Middags relaxten we in het hotel. Aimee en ik gingen nog naar het zwembad en de sauna. ’S Avonds aten we om de hoek van het hotel, op een oude Nederlandse boot, dat nu een gezellig cafe is genaamd “Ravintolalaiva Flying Dutch”.