Woensdagavond vertrok ik uit Seattle om met een non-stop
vlucht na bijna 9 uur weer te landen op London Heathrow. De complete reis had
ik, zoals gebruikelijk, met alleen handbaggage gedaan. Dat bespaart een hoop
gesleep en wachttijd. Het werd tijd om ook het gezin te “trainen” in het reizen
met alleen handbaggage. Want vrijdag gingen we voor een weekend naar Nederland.
Oorspronkelijk was het niet gepland om al zo snel de Noordzee over te hoppen,
maar helaas is Opa Willem ziek en willen we hem bezoeken.
Omdat we maar kort vantevoren de reis boekten, kwamen we
bij Easyjety terecht: Ik kon helaas niet mijn frequent flyer mijlen gebruiken. En zowel British Airways en KLM
waren behoorlijk prijzig. Daarom moesten we uitwijken van het dichtbij liggende
vliegveld London Heathrow naar het
ooit voor ons zeer vertrouwde London
Gatwick, een basis van Easyjet. Dat is een uur rijden van ons huis. Wat
betreft de andere vliegvelden; London
Luton is een dik uur rijden, maar wel over de file-gevoelige M25. London Stansted is heel ver weg. En London City ligt ook bijna 2 uur met de trein
van ons vandaag. M.a.w. als je ons wil bezoeken; Heathrow is het beste, Gatwick
is acceptabel, vergeet de rest. Het beste is overigens om op het vliegveld van Farnborough in te vliegen, mocht je een eigen private jet hebben.
We hadden in Toronto nog van onze boodschappen-airmiles vier rolkoffertjes gekocht;
voor ieder één. En zo reisden we, ieder met z’n eigen koffertje vrijdagochtend lekker
licht over de kleine plas. De rolkoffertjes waren geen enkel probleem voor onze
kleine frequent flyers, maar ze
moeten wel even aan de nieuwe status wennen: Net na de veiligheidscontrole zag
Kevin de bordjes “business lounge” en
stelde hij voor “mam, paps, laten we naar
de lounge gaan”. Sorry jongen, dat geldt niet voor Easyjet. En je krijgt
ook geen “schermpjes” (filmpjes en spelletjes). Kevin heeft daarom nu al de
voorkeur weer uitgesproken voor “verre vluchten”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten